Ο κ. Κασσελάκης απαίτησε την αποπομπή του κ. Κικίλια. Για κάποιο θέμα με την ώρα εμφάνισης του πρώτου εναέριου πυροσβεστικού στην πυρκαγιά της Ανατολικής Αττικής. Υποθέτω πως εννοεί ότι αν ο ίδιος ήταν υπεύθυνος, το αεροπλάνο ή το ελικόπτερο θα ήταν εκεί πριν ξεσπάσει η φωτιά. Είναι η αντίληψη του κ. Κασσελάκη για την πρόληψη. Φανταστείτε τι είχε να γίνει αν οι υπόλοιποι επιλαχόντες από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματός του είχαν παραιτηθεί και ο ίδιος μιλούσε ως κοινοβουλευτικός αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα είχε ζητήσει την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών. Μην τον δεσμεύετε, κυρίες και κύριοι, ακολουθήσατε την πολιτική γενναιοδωρία του κ. Οθωνος Ηλιόπουλου. Απελευθερώστε τον για να μπορεί να εκφρασθεί προς τέρψιν του πανελληνίου. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το βάρος της δήλωσής του επειδή δεν είναι κοινοβουλευτικός. Είναι τόσο πρωτότυπη αφού για πρώτη φορά η αντιπολίτευση ζητάει την παραίτηση υπουργού έπειτα από πυρκαγιά, ή σεισμό. Οσοι υποστηρίζουν ότι ακούν το ίδιο από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους, να βγουν αμέσως από την αίθουσα. Εξάλλου τη δήλωση την έκανε ύστερα από αυτοψία όπου κάποια κυρία τού αποκάλυψε πως σώθηκε μόνη της, χωρίς βοήθεια από κανέναν. Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να το επαναλάβει ενώπιον κάποιου από τους πυροσβέστες, τους χειριστές των ιπτάμενων μέσων, ακόμη και τους εθελοντές που πάλευαν με κίνδυνο της υγείας τους και της ζωής τους για να τη σώσουν.
Στον ίδιο τόνο και η αντίδραση του κ. Ανδρουλάκη. Αυτός, ως εκπρόσωπος της διαλλακτικής αντιπολίτευσης, ζήτησε συνεννόηση χωρίς πολιτικές προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Οσοι υποστηρίζουν ότι αυτό το ακούν από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους, να βγουν αμέσως από την αίθουσα. Και τώρα η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση, που συγκάλεσε σύσκεψη για την άμεση ανακούφιση των πυροπλήκτων. Η κυβέρνηση, που την άνοιξη αποφάσισε να αυστηροποιήσει τον νόμο για την αποψίλωση των οικοπέδων, η κυβέρνηση που δεν φρόντισε να συνεννοηθεί με την τοπική αυτοδιοίκηση για τη συγκομιδή της καύσιμης ύλης μετά την αποψίλωση. Η κυβέρνηση, που για μια ακόμη φορά στήριξε τη σωτηρία της χώρας στους πυροσβέστες και στους χειριστές των εναέριων μέσων – αλήθεια, πώς αμείβονται αυτοί οι άνθρωποι; Και όποιος μου πει ότι όλ’ αυτά τα ακούει από τότε που θυμάται τον εαυτό του, να βγει αμέσως από την αίθουσα. Υπάρχει κάτι χειρότερο από την ίδια την καταστροφή; Είναι ο εθισμός στην καταστροφή, η κοινοτοπία της. Αυτό το «πάλι τα ίδια» που δεν αφορά βέβαια όσους έχουν υποστεί τις συνέπειές της. Αυτοί τη ζουν ως μοναδική. Αφορά όμως την κοινή μας ζωή, αυτήν που υποτίθεται πως εκφράζουν οι πολιτικοί. Κι όταν διαπιστώνεις ότι κι αυτοί έχουν υποταχθεί στην κοινοτοπία της καταστροφής, το μόνο που σου μένει είναι να βγεις από την αίθουσα.
