Ενα σπίτι στα βόρεια. Μια μεζονέτα μέσα στα πεύκα. Αυτό ήταν για χρόνια το όνειρο. Ενα κύμα ενδο-αθηναϊκής μετανάστευσης των μεσαίων τάξεων, που αναζητούσαν συνθήκες ζωής καλύτερες από εκείνες που είχαν επικρατήσει στο κορεσμένο κέντρο.
Το όνειρο του ευάερου προαστιακού βίου –τόσο κοντά στη φύση όσο και στην πόλη– καίγεται τα τελευταία χρόνια στην Αττική. Η φύση είναι πια απειλή. Ο τόπος έχει αλλάξει. Οι καύσωνες δεν τελειώνουν. Το χώμα είναι άνυδρο και ξερό. Τα σπίτια μέσα στα πεύκα μοιάζουν να είναι χτισμένα σε μια εμπόλεμη μεθόριο – στο σύνορο της κλιματικής κρίσης.
Αρα; Πρέπει να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά; Πρέπει να βυθιστούμε σε αυτή την παραλυτική επισφάλεια (θα βγάλουμε φέτος το καλοκαίρι;); Ή πρέπει να μεταναστεύσουμε;
Μάλλον πρέπει να σκεφτούμε τη ζωή αλλιώς. Η πυρόσβεση, όσο κι αν εξοπλιστεί, όσο κι αν ο στόλος της μεγαλώσει, δεν θα μπορεί να υπερασπιστεί τον τρόπο ζωής προ κρίσης.
Ακόμη κι αν στον συντονισμό της Πολιτικής Προστασίας βρεθεί κάποιος που δεν θα μεριμνά την ώρα του κινδύνου για την επιμελημένη ατιμελησία της τριχοφυΐας στην όψη του· ακόμη κι αν η άμυνα στη «μεθόριο» αποκτήσει κι άλλα έμπειρα και ευσυνείδητα στελέχη –σαν αυτά που είδαμε να πέφτουν τις τελευταίες ώρες μέσα στη φωτιά–, ο βίος στην αστική μεθόριο δεν θα πάψει να είναι εύφλεκτος.
Οσοι έπεσαν στη φωτιά ήταν ήρωες. Αλλά αυτό δεν αρκεί.
Σε λίγες ημέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την καταστροφή της Θεσσαλίας. Το προηγούμενό της δεν είναι άσχετο με την καταστροφή της Αττικής. Ομονοούσαν όλοι τότε ότι η πλημμύρα είναι μια ευκαιρία για να οργανωθεί ξανά η παραγωγή σε έναν ήδη εξαντλημένο τόπο – για να αλλάξει η οικολογικά αδιέξοδη ρουτίνα που είχε σκοτώσει τον Κάμπο. Αρκεί η Πολιτεία να αναλάμβανε τον καθοδηγητικό της ρόλο. Αρκεί να μην εξαντλούνταν στη διανομή αποζημιώσεων.
Τι έγινε στον Κάμπο στον έναν χρόνο που μεσολάβησε; Τι έγινε στα τρία χρόνια μετά την προηγούμενη μεγάλη φωτιά στην Αττική; Δεν μας έχει πείσει ο ετήσιος κύκλος της καταστροφής ότι δεν αρκούν οι τράκτορες και τα ελικόπτερα;
Δεν έχουμε πειστεί ότι επιβάλλεται ριζικότερη σκέψη για την προστασία της εναπομείνασας φύσης και της περιαστικής ζωής; Οτι όλες οι αναφορές του κράτους πρέπει να προσαρμοστούν στη διαρκή κλιματική απειλή;
Η διαχρονική αποτυχία της Πολιτείας να προστατεύσει τις περιουσίες και το περιβάλλον δεν τελειώνει στο κύμα δυσαρέσκειας που θα εισπράξει η εκάστοτε κυβέρνηση, μέχρι να κρυώσει η στάχτη. Η αποτυχία βιώνεται ως αδυναμία του (δημοκρατικού) συστήματος να εκπληρώσει την πιο θεμελιώδη αποστολή του.
Το κράτος της ασφάλειας δίνει τη θέση του στο κράτος του φόβου. Ο πολίτης εξορίζεται στο στόμα ενός αδάμαστου κινδύνου. Ενός αποτεφρώσιμου μέλλοντος.
