Είναι γνωστό πως η πίεση για την ανακωχή στη Γάζα ασκείται στο Ισραήλ και αυτό έχει μια λογική εξήγηση, αλλά παντελώς άδικη. Είναι ένα οργανωμένο κράτος, με δημοκρατικά εκλεγμένους εκπροσώπους με τους οποίους μπορούν όλοι οι μεσολαβητές να συνομιλήσουν. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν τρομοκράτες κρυμμένοι σε τούνελ, οι οποίοι σε τελική ανάλυση εκπροσωπούν μια μικρή ομάδα ομοϊδεατών τους, που όλοι μαζί είναι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτό που γίνεται στη Γάζα. Φαίνεται πως ελάχιστα ενδιαφέρονται για το καλό των Παλαιστινίων. Τους προορίζουν για μάρτυρες, καθώς όλη αυτή η κατάσταση ήταν προδιαγεγραμμένη από την επομένη της 7ης Οκτωβρίου.
Πιέζοντας το Ισραήλ, τι επιδιώκουν; Την επιβίωση των τρομοκρατών της Χαμάς; Την παρουσία τους και την επόμενη μέρα στη Γάζα; Ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι πάντα η εκεχειρία λειτουργεί υπέρ αυτού που βρίσκεται σε αδυναμία. Του δίνει τη δυνατότητα να ανασυνταχθεί, να επανεξοπλιστεί και να επανέλθει δριμύτερος. Μιλούν για ανθρωπιστική κρίση που απαιτεί την απρόσκοπτη και οργανωμένη ροή ανθρωπιστικής βοήθειας. Κανένας δεν μπορεί να διαφωνήσει με αυτό το αίτημα, όμως το ζητούμενο είναι με τι όρους θα συναφθεί η εκεχειρία. Και εδώ βρίσκεται το παράδοξο να ζητούν από το Ισραήλ να ανταλλάξει τρομοκράτες με ομήρους –γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους– για να τους βρει έπειτα από λίγες ημέρες ξανά μπροστά του. Το παράδειγμα του Γιαχία Σινουάρ είναι χαρακτηριστικό. Απελευθερώθηκε το 2011, στην ανταλλαγή δεκάδων Παλαιστινίων με έναν Ισραηλινό στρατιώτη –οι πολιτισμένες χώρες καταβάλλουν υψηλό τίμημα για τη ζωή των πολιτών τους– και το 2023 οργάνωσε την 7η Οκτωβρίου.
Πιέζοντας το Ισραήλ για ανακωχή, τι επιδιώκουν; Την επιβίωση των τρομοκρατών της Χαμάς; Ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι η εκεχειρία λειτουργεί υπέρ αυτού που βρίσκεται σε αδυναμία.
«Δεν θα πρέπει να σταματήσει να χύνεται αίμα αθώων στη Γάζα;», θα αναρωτηθούν οι ανθρωπιστές με ή χωρίς εισαγωγικά. Μα για αυτούς τους άμαχους δεν ενδιαφέρονται πρώτα πρώτα οι ίδιοι οι συμπατριώτες τους της Χαμάς. Κρύβονται ανάμεσά τους αδιαφορώντας για τη ζωή τους, για να μην πω ότι επιδιώκουν τον θάνατό τους για να κατηγορήσουν το Ισραήλ. Είναι τα πιόνια τους στο παιχνίδι της επικοινωνίας και σε αυτό τα καταφέρνουν μια χαρά. Ρίχνουν στον αέρα νούμερα νεκρών τα οποία τα αποδέχεται άκριτα η διεθνής κοινότητα. Ελάχιστοι είναι αυτοί που αναρωτιούνται πόσοι από αυτούς είναι ένοπλοι τρομοκράτες. Ας ξαναθυμηθούμε πώς κατέρρευσε με πάταγο το παραμύθι με τους 500 νεκρούς στο νοσοκομείο Αhli Arab, μια ψευδής είδηση που αρχικά υιοθέτησαν όλα τα ΜΜΕ του δυτικού κόσμου.
Σήμερα, αποκλειστικός στόχος του Ισραήλ και όλων των κρατών που βρέθηκαν δίπλα του μετά την 7η Οκτωβρίου είναι να μη δοθεί στη Χαμάς η δυνατότητα να επαναλάβει παρόμοιο κτύπημα, όπως απειλεί ακόμα και τώρα να κάνει. Να καταστούν όλες οι περιοχές του Ισραήλ και πάλι ασφαλείς. Συνεπώς, η κοινή λογική επιτάσσει οι πιέσεις να ασκούνται σε αυτόν που απειλεί και όχι σε αυτόν που απειλείται.
