Το «California on Fire» είναι ένα κινηματογραφικό εικαστικό βίντεο διάρκειας 25 λεπτών, που εξετάζει τη θλίψη καθώς ο φακός αποτυπώνει τον αφανισμό. Για να το δημιουργήσει, ο φωτογράφος Τζεφ Φροστ εκπαιδεύτηκε ως πυροσβέστης στο πεδίο, απέκτησε πλήρη πρόσβαση σε περισσότερες από 90 πυρκαγιές και τράβηξε μισό εκατομμύριο φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης για εννέα χρόνια.
Οι πυρκαγιές που κατέγραψε έχουν καταστρέψει αμέτρητα στρέμματα δασικής γης και χιλιάδες σπίτια. Ωστόσο, οι εικόνες του δείχνουν μια σχεδόν υπερφυσική αίσθηση ομορφιάς. «Εχω παλέψει πολύ με αυτό», λέει ο Φροστ. «Χαίρομαι βγάζοντας μια καλή φωτογραφία, αλλά δεν είμαι διόλου χαρούμενος για τη φωτιά, ούτε για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Επομένως, βίωσα μια βαθιά σύγκρουση. Μίλησα λοιπόν με πολεμικούς φωτορεπόρτερ, των οποίων οι εικόνες είναι μερικές φορές αρκετά καλλιτεχνικές. Τους ρώτησα πώς αντιμετωπίζουν μέσα τους τέτοια ηθικά διλήμματα. Η συμβουλή τους ήταν: “Φέρε κοντά σου τους ανθρώπους με την ομορφιά και μετά χτύπησέ τους με δύναμη στο κεφάλι”».
Από τη μεγάλη σειρά των εικόνων, μία παρουσιάζει σε νυχτερινή λήψη την πισίνα μιας βίλας που το φως της πυρκαγιάς έχει μετατρέψει σε έναν πορτοκαλί καθρέφτη. Ο πυκνός καπνός εξαφανίζει τον περιβάλλοντα χώρο, με εξαίρεση τη σιλουέτα δύο λιγνών δέντρων που φωτίζονται από μια κίτρινη λάμψη και δύο λευκά φωτάκια από εκείνα που φώτιζαν την πισίνα-υπόμνηση άλλων εποχών.
Η κλιμακούμενη καταστροφή συνδεδεμένη με την περιβαλλοντική κρίση ενσωματώνει μια βαθιά απώλεια. Τι μπορεί να μας βοηθήσει να απορροφήσουμε τον φόβο, να παρηγορήσουμε τη σύγχυση;
Ισως μια βραδιά δίπλα στο ρέμα του Κρυονερίου. Πριν από δύο χρόνια, το σπίτι των φίλων σώθηκε χάρη στους γείτονες: κάποιος άνοιξε την πόρτα του κι έδωσε νερό από την πισίνα σε όσους κρατούσαν βάρδιες δίπλα στους πυροσβέστες, το πλαστικό πατάκι της εξώπορτας του σπιτιού εξαερώθηκε, το τραπέζι του μπαλκονιού έχει μαύρα σημάδια από τις καύτρες που έπεσαν επάνω του. Καθώς ανεβαίνει το φεγγάρι και τα ζώα αρχίζουν να «μιλούν» μέσα στο δάσος, το φως αποκαλύπτει σε σωρούς καμένους κορμούς μέσα στην κοίτη του ρέματος. Απαγορεύεται να τους μαζέψουν οι δημότες, το αρμόδιο δασαρχείο δεν ανταποκρίνεται στις εκκλήσεις, η σχετική νομοθεσία ανήκει στη δεκαετία του ’50 – ανεδαφική πλέον και επικίνδυνη.
Η αλλαγή της ζωής μας είναι τετελεσμένη. Τρομάζουμε αλλά συνεχίζουμε, ποτίζοντας το μαύρο χώμα κι ελπίζοντας ότι οι ρίζες των δέντρων έχουν νερό. Δεν μπορεί, θα μας βοηθήσει η πολιτεία μόλις προσγειωθεί στην πραγματικότητα.
