Η φωτιά στην πόλη δεν είναι μόνο μια επιχείρηση που κρίνεται και συζητιέται «επιχειρησιακά». Η φωτιά είναι ένα συλλογικό τραύμα. Οταν τα σπίτια καπνίζουν ακόμη, χρειάζεται χρόνος για περίσκεψη. Χρειάζεται σιωπή.
Η Σοφία Βούλτεψη δεν βρήκε τίποτε να σκεφτεί. Ηταν έτοιμη να αποφανθεί για την «περίεργη συμπεριφορά» της «μεγαπυρκαγιάς» που, εντάξει, άλλος τη λέει σκέτη «πυρκαγιά», άλλος τη λέει «μικρο-μεγαπυρκαγιά», αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως δεν καιγόμαστε μόνο εμείς. Καίγεται και το Τολέδο. Οπως προχθές, που η Βούλτεψη δεν είχε γίνει ακόμη πυρομετεωρολόγος, και μιλούσε σαν οικονομολόγος, εξηγώντας ότι δεν έχουμε μόνο εμείς ακρίβεια. Εχουν και οι Γερμανοί, που χρεώνουν τριάντα ευρώ ένα σνίτσελ «τόσο δα».
Οταν το θέμα είναι ο πληθωρισμός του σνίτσελ, υπάρχουν τα περιθώρια για να διασκεδάσει κανείς με την ελαφρότητα του τηλεκαφενείου. Τι να κάνουν και οι επαγγελματίες της πολιτικής; Πρέπει να «γράψουν» πολλές ώρες δημόσιας παρουσίας, μιλώντας για πράγματα που δεν γνωρίζουν σαν να τα γνωρίζουν. Πρέπει να παίξουν τον ρόλο. Ομως, η ανενδοίαστη επίδειξη άγνοιας την επομένη της καταστροφής δεν εκλαμβάνεται πια ως επιθεωρησιακό παρατράγουδο. Μετράει σαν προσβολή. Δεν προκαλεί γέλιο. Προκαλεί ανατριχίλα. Φρίκη.
Το συλλογικό τραύμα και η σημασία της σιωπής.
Η υπενθύμιση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού τρομοκρατεί. Η φιγούρα που αερολογεί για «μικρο-μεγαπυρκαγιές» κρατάει κιόλας κυβερνητικό πόστο. Που σημαίνει ότι δεν διαχειρίζεται μόνο τηλεοπτικό χρόνο στην άυλη επικράτεια της «επικοινωνίας». Μπορεί κιόλας να διαχειριστεί πραγματικά προβλήματα που αφορούν πραγματικούς ανθρώπους. Οχι σε κάποιο Τολέδο δυστοπικής φαντασίας. Εδώ και τώρα.
Ο τρόμος πολλαπλασιάζεται αν τύχει να έρθει κανείς αντιμέτωπος με τις αναρτήσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο φωτογενής πρόεδρος σερβίρει γεύματα σαν εθελοντής. Χαρίζει ζωοτροφές. Αγκαλιάζει ανθρώπους και χαϊδεύει ανυπεράσπιστα ζώα. Κι ύστερα λάβρος, σε βίντεο πεζοδρομίου, ο πρόεδρος αγανακτεί. Ζητάει λίστες πτήσης για να μετρήσει τα αεροπλάνα, γιατί εκείνος, με το μάτι, τα μέτρησε λιγότερα απ’ ό,τι λένε.
Αν υπάρχουν «επιχειρησιακά» λάθη και πολιτικές ευθύνες, αυτό το σόου αντιπολιτευτικής φτήνιας είναι ο καλύτερος αντιπερισπασμός για να τις συγκαλύψει. Λες και στόχος του προέδρου, που ξοδεύεται σε ένα διαρκές σκετσάκι, είναι να δείχνει ότι δεν υπάρχει διαχείριση καλύτερη απ’ αυτή που έχουμε. Οτι σε σύγκριση με τις μικρο-μεγαμετριότητες που συντηρεί η κυβέρνηση, η δική του θα μπορούσε να αποβεί πιο ολέθρια.
Κανείς δεν περιμένει από ένα κόμμα ή έναν υπουργό να σβήσει τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης. Κανείς δεν περιμένει από αυτούς τους ανθρώπους να περιγράψουν ένα μέλλον στο οποίο η καταστροφή δεν θα είναι σκέτη μοίρα. Περιμένει τουλάχιστον να ξέρουν να σιωπούν.
