Ο εκκεντρικός πρόεδρος της Αργεντινής Χαβιέρ Μιλέι προκάλεσε σάλο και μόνο με την εκλογή του. Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, με τον μοναδικό ηγέτη ιστορικά που κέρδισε την ψήφο του εκλογικού σώματος κρατώντας στα χέρια ένα αλυσοπρίονο· έτσι θα έκοβε τις δαπάνες του κράτους. Ενα εξάμηνο μετά, το σχέδιο δείχνει να δουλεύει· αν ο στόχος ήταν να θέσει σε καθοδική τροχιά δημοσιονομικό έλλειμμα και πληθωρισμό συγχρόνως.
Η κυβέρνηση Μιλέι παρέλαβε ετήσιο ρυθμό αύξησης των τιμών στο 290%, που τώρα μειώνεται επί πέντε διαδοχικούς μήνες. Κληρονόμησε επίσης 5,5% έλλειμμα στον προϋπολογισμό, ο οποίος εμφάνισε πια πλεόνασμα για πρώτη φορά μετά τουλάχιστον μια δεκαετία. Το πέτυχε χωρίς να αποσταθεροποιήσει το νόμισμα και τη θέση της χώρας στις αγορές. Ωστόσο, το δημοσιονομικό και νομισματικό σοκ πυροδότησε δημοσιονομική και νομισματική λιτότητα, η οποία με τη σειρά της προκάλεσε ύφεση ως «αναγκαίο κακό» για την εξισορρόπηση της οικονομίας.
Ο εκκεντρικός πρόεδρος Μιλέι, το ΔΝΤ και η επώδυνη «θεραπεία» της οικονομίας μέσω του «λεφτά δεν υπάρχουν».
Τα στοιχεία όμως που εκδόθηκαν τον Ιούλιο κατέδειξαν ότι τον Απρίλιο το ΑΕΠ «γύρισε» για πρώτη φορά σε θετικό πρόσημο. Στο μεταξύ, η Βουλή της Αργεντινής έχει νομοθετήσει ένα πρωτοφανές πακέτο 800 μεταρρυθμίσεων και στη λίστα του Economist Intelligence Unit με τα ταχύτερα βελτιούμενα επιχειρηματικά περιβάλλοντα η χώρα κατέχει τη δεύτερη θέση – παρεμπιπτόντως, μετά την Ελλάδα.
Για να αντιληφθεί κανείς την έκταση της προσαρμογής στην οποία ο 53χρονος Μιλέι υποβάλλει την οικονομία της Αργεντινής, το ΔΝΤ επαινεί τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζει για τον απλό λόγο ότι είναι ακόμη πιο αυστηρά από εκείνα που του έχει ζητήσει: προκειμένου να χρηματοδοτεί το χρέος της χώρας του. Ο Μιλέι έχει μειώσει τους μισθούς του δημόσιου τομέα, έχει καταργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας στο κράτος, έχει «παγώσει» δημόσια έργα και έχει περικόψει τις επιδοτήσεις. Σχεδόν μισό εκατ. Αργεντινοί διαδήλωσαν τον Ιούνιο με αφορμή τις περικοπές στην κρατική χρηματοδότηση. Εκείνος όμως δεν πτοείται. Δεν ήταν ο ίδιος υπεύθυνος για την οικονομία την οποία παρέλαβε. Για την ακρίβεια, ήταν ακριβώς οι δραματικές συνθήκες της που οδήγησαν στην εκλογή του, φέρνοντας έναν σκληροπυρηνικό φιλελεύθερο στη διακυβέρνηση· έναν αναρχοκαπιταλιστή, όπως ο ίδιος αρέσκεται να αποκαλεί τον εαυτό του. Εξ ου και η θεραπεία – σοκ δεν κοστίζει όσο θα περίμενε κανείς στη δημοφιλία του. Πόνο υποσχέθηκε, πόνο παραδίδει· αποδεικνύοντας ότι ακόμη και η λιτότητα μπορεί να είναι υποφερτή, αρκεί να… σου την υποσχέθηκαν.
Αν μη τι άλλο, ο Μιλέι είναι ένας αμφιλεγόμενος ηγέτης – έχει τραγουδήσει δημοσίως για τη δημοσιονομική πολιτική της χώρας του φορώντας στολή υπερήρωα. Οι εξελίξεις πάντως στην οικονομία της Αργεντινής παρουσιάζουν τουλάχιστον ενδιαφέρον. Αυτό που σίγουρα οφείλει να του αναγνωρίσει κανείς είναι ότι εξελέγη με το αντίστροφο σύνθημα από αυτό που έχουμε συνηθίσει: «Λεφτά δεν υπάρχουν». Απλώς, θα πρέπει τώρα να σώσει την οικονομία της Αργεντινής, προτού τη σκοτώσει.
