Για να υπάρξει πόλεμος, χρειάζεται να υπάρχουν τουλάχιστον δύο πλευρές. Αν υπάρχει μόνο μία πλευρά που πολεμά, αυτό δεν λέγεται πόλεμος, αλλά παράδοση άνευ όρων της άλλης. Και στον πόλεμο μνήμης για τον ελληνικό Εμφύλιο, 1943-1949, στο πεδίο της ιδεολογικής πάλης προσήλθαν μόνον οι ηττημένοι. Ετσι, είναι απολύτως λογικό, άνευ αντιστάσεως, να προσπαθούν να επανασυγγράψουν την Ιστορία σύμφωνα με τη δική τους οπτική. Το ΚΚΕ τιμάει την ιστορία του και ο εμφύλιος πόλεμος, με τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ), καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της. Χιλιάδες μέλη του σκοτώθηκαν, εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν, γνώρισαν μετά την ήττα την προσφυγιά και τις συνέπειές της. Ουδείς μπορεί να το ψέξει γιατί στήνει μνημεία, διοργανώνει τελετές και ξεναγήσεις στα πεδία των μαχών, γιατί σε τελική ανάλυση κρατάει ζωντανή στα μέλη του, στη σημερινή νεολαία του, τη μνήμη εκείνων των γεγονότων σύμφωνα με τα δικά του ιστορικά φίλτρα.
Η άλλη πλευρά, η πλευρά των νικητών, που εκπροσωπούσαν και τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών τότε, γιατί απέχει από αυτή τη μάχη; Γιατί λησμόνησαν να καταθέσουν στις νέες γενιές τη δική τους εκδοχή εκείνων των γεγονότων; Αναμφισβήτητα έχουν πάρα πολλά να πουν, διότι τελικά οι αγώνες τους αυτή την ταραγμένη περίοδο δικαιώθηκαν ιστορικά. Η Ελλάδα παρέμεινε στον ελεύθερο κόσμο, που ακριβώς σαράντα χρόνια μετά τη λήξη του δικού μας εμφυλίου πολέμου είδε την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Εκεί που θα εντασσόμασταν αν κέρδιζε ο ΔΣΕ.
Την κριτική δεν την ασκώ στο ελληνικό κράτος. Αυτό οφείλει να αγκαλιάζει όλους τους Ελληνες, νικητές και ηττημένους. Το ιστορικό καθήκον του το επιτέλεσε με τη δημιουργία του «Πάρκου Εθνικής Συμφιλίωσης», που συμβολίζει ή θα έπρεπε να συμβολίζει την εθνική ενότητα και περισυλλογή. Την κριτική την ασκώ στους σημερινούς πολιτικούς εκπροσώπους – επιγόνους των νικητών, στη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη, που κατέθεσε αμαχητί τα όπλα του ιδεολογικού αγώνα, αποδεχόμενη με ενοχικό τρόπο τον χαρακτηρισμό των γιορτών της δικής της ιστορικής μνήμης ως «γιορτών μίσους». Κάτι που αποκαλύπτει την παραίτησή της από τη διεκδίκηση του μεριδίου της στην ιστορία του εμφυλίου πολέμου. Είναι αυτονόητο πως οι νικητές ούτε ντρέπονται για τη νίκη τους ούτε φοβούνται να την υπερασπιστούν, τη στιγμή που η άλλη πλευρά δηλώνει υπερήφανη μέσα στην ήττα της.
Συμπερασματικά: Από το 1974 και εντεύθεν, δεν διεξάγεται κανένας πόλεμος μνήμης. Το ΚΚΕ παίζοντας, χωρίς αντίπαλο, στήνει στους τόπους του Εμφυλίου τη δική του ιδεολογική επικράτεια. Και η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει τους απέχοντες και σιωπούντες.
