Σε μια μακρινή εποχή, θυμάμαι εκείνο το κοριτσίστικο δωμάτιο όπου μια μεγάλη ξύλινη ντουλάπα με καθρέφτη –ντουλάπα παλιομοδίτικη και σε μεγάλη αντίθεση με τη διάθεση εκείνου του κοριτσιού– ήταν γεμάτη φωτογραφίες από πάνω μέχρι κάτω. Ολοσέλιδες φωτογραφίες και εξώφυλλα από γαλλικά περιοδικά της εποχής. Θυμάμαι τρία από αυτά, τα πιο δημοφιλή. Το Paris Match και το Jours de France είχαν αμφότερα τον τίτλο τους γραμμένο με λευκά κεφαλαία γράμματα μέσα σε κόκκινη ετικέτα άνω αριστερά… Και το Elle, με τη γραφιστική παράθεση των ψηλόλιγνων τεσσάρων γραμμάτων του. Ηταν –τότε– ένας κόσμος ολόκληρος.
Πρόσωπα από τον γαλλικό κινηματογράφο και το γαλλικό τραγούδι είχαν σημαιοστολίσει την παλιά ντουλάπα. Πρόσωπα της οθόνης και του πενταγράμμου που ερέθιζαν τη φαντασία του κοριτσιού. Φορούσε μίνι και ψεύτικες βλεφαρίδες, και άκουγε νύχτα μέρα 45άρια στο φορητό πικάπ: Τζόνι Χαλιντέι, Σιλβί Βαρτάν, Φρανς Γκαλ, Ανταμό, Σασά Ντιστέλ, Σαρλ Αζναβούρ, Φρανσουάζ Αρντί, Μιρέιγ Ματιέ… Είχε αρχίσει να παίρνει το νεανικό περιοδικό Salut les copains (με μια νάιλον κάλτσα κουβάρι καθάριζε τα δισκάκια, με την άκρη των δαχτύλων προσεκτικά αφαιρούσε το χνούδι από τη βελόνα). Χόρευε στον καθρέφτη μπροστά. Πρόσεχε να μην τη βλέπει κανείς.
Η Γαλλία ήταν τότε υπερδύναμη. Η Κατρίν Ντενέβ και η Φρανσουάζ Ντορλεάκ, η Μιρέιγ Νταρκ, η Μπριζίτ Μπαρντό. Οπως και η Ιταλία με τα δικά της αστέρια. Η Γαλλία όμως είχε τα δικά της διεθνή περιοδικά, που σε μια εποχή που πολλά ελληνόπουλα μάθαιναν γαλλικά. Οτιδήποτε γαλλικό κυκλοφορούσε πολύ. Τα ιταλικά τραγούδια ακούγονταν και στην «Καντσονίσιμα» στην τηλεόραση και τα μεγάλα αστέρια της Ιταλίας προκαλούσαν και αυτά έκσταση. Ηταν τα χρόνια, εκείνα του ’60, με την τεράστια απήχηση του γαλλοϊταλικού άξονα.
Φέτος, μας αποχαιρέτισαν τρία από τα πρόσωπα που στόλιζαν κάποτε εκείνη την παλιά ντουλάπα: Φρανσουάζ Αρντί, Ανούκ Εμέ, Αλέν Ντελόν. Το «τέλος εποχής» που ακούγεται στερεότυπο έχει κάποιο νόημα. Ενας ολόκληρος κόσμος μυθικών μορφών, που στοίχειωναν τη φαντασία εκατομμυρίων ανθρώπων κάθε ηλικίας, αποκαθηλώνεται χρόνο με τον χρόνο. Ο κόσμος αυτός έχει προ πολλού τελειώσει, ενδεχομένως οι νεότεροι να μην τον γνωρίζουν καν, και πολλοί από τους αστέρες εκείνης της κινηματογραφικής και μουσικής μυθολογίας έχουν περάσει σε μια σφαίρα φαντασίας. Το πέρασμα του Αλέν Ντελόν είχε μια τεράστια συμβολική διάσταση.
