Η Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ είχε λίγα λεπτά στη διάθεσή της. Ανέβηκε στο βήμα του συνεδρίου των Δημοκρατικών ντυμένη συντηρητικά, μία τακτική που ακολουθεί για να αποπνέει κύρος παρά το νεαρό της ηλικίας της (είναι 34), γελαστή και αισιόδοξη, όπως όλοι. Ηδη αυτές της οι επιλογές –προσεκτικά διαλεγμένες και σκηνοθετημένες– προοικονομούσαν μία ενωτική ομιλία. Ομως, αυτό που συνέβη ήταν απλώς εκπληκτικό, εκρηκτικό και πολιτικά σέξι. Το κοινό ποδοκροτούσε και ούρλιαζε καθώς η AOC περνούσε από το πλατύ χαμόγελο στο ζουμί: η ατζέντα Τραμπ πρέπει να ηττηθεί. Τ’ άλλα είναι για μετά.
Οπως όλοι, είπε την προσωπική της ιστορία συνδέοντας τους αγώνες της με τους αγώνες των γυναικών της εργατικής τάξης. Απευθύνθηκε στις οικογένειες μεταναστών και κάλεσε τους ανθρώπους του μόχθου και της εργασίας να εμπιστευτούν τους Χάρις και Γουόλτς. «Ξέρουν τι περνάτε, όπως ξέρω και γω», αυτή ήταν, λίγο πολύ, η κατεύθυνση της ομιλίας της. Πριν εκλεγεί στη Βουλή των Αντιπροσώπων η Κορτέζ δούλευε σε μπαρ. Από το βήμα του συνεδρίου δήλωσε πως αυτό είναι οκέι, πως δεν είναι ντροπή να βγάζεις το ψωμί σου με την εργασία σου – κάτι παρόμοιο δήλωσε και ο απερχόμενος Μπάιντεν όταν είπε πως τη χώρα δεν την έχτισε η Γουόλ Στριτ, αλλά η μεσαία τάξη.
Η Κορτέζ, μία από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες της Αριστεράς παγκοσμίως, κάλεσε όσους τα βγάζουν δύσκολα πέρα να εμπιστευτούν τους Δημοκρατικούς, ενώ ανήγαγε σε αληθινούς πατριώτες τους ανθρώπους τύπου Καμάλα Χάρις. Προανήγγειλε το τέλος της εταιρικής απληστίας και, λίγο πολύ, έκανε μία πολιτική ομιλία εκρηκτική, με το βλέμμα στραμμένο στην κατάληψη της εξουσίας.
Κι εδώ είναι το κρίσιμο. Η Κορτέζ –που σίγουρα δέχεται πιέσεις από τα αριστερά για την Παλαιστίνη, την εξτρεμιστική Δεξιά κ.λπ., κ.λπ.– διάλεξε μία γλώσσα απλή. Εκανε στο πλάι τις δύσκολες λέξεις, άφησε το χαζό παιχνίδι ηθικής ανωτερότητας της γενιάς μας και απέφυγε να το παίξει πιο εργάτρια απ’ τους εργάτες (όπως συμβαίνει μερικές φορές στα καθ’ ημάς, και είναι να απορεί κανείς με την καλτ ψευτολαϊκότητα).
Παραμέρισε βαρετές κενολογίες, λέξεις που θα έδειχναν ότι βρίσκεται «στη σωστή πλευρά» κι απέφυγε να κάνει το πραγματικά βαρετό και μίζερο virtue signalling (επίδειξη ηθικής) που έχουν επιβάλει στους ανθρώπους τα σόσιαλ μίντια: αυτό που πρέπει να δείχνεις διαρκώς ότι είσαι με «τους καλούς» και που πρέπει συνέχεια να καταλαμβάνεις την πιο ακραία θέση απ’ τα δεξιά ή τα αριστερά, ώστε να διατρανώνεις την ηθική σου, την καθαρότητα του λόγου σου και φυσικά να υπονοείς ότι ξέρεις πράγματα πολύ εξεζητημένα και λεπτεπίλεπτα που οι άλλοι τα αγνοούν. Βαρετή αηδία.
«Παίζει το πολιτικό παιχνίδι, της δώσανε μία θέση στο τραπέζι των αποφάσεων κι αντί να αποκλείσει τον εαυτό της» ζαρωμένη στα αποδυτήρια, «κάθεται στο τραπέζι, διαμορφώνει εξελίξεις. Σύμφωνα με τον αναλυτή του The Atlantic Yair Rosenberg, που παρατηρεί μία λεκτική και βουλητική μετατόπιση στη χθεσινή ομιλία της AOC: η γυναίκα δεν λειτουργεί πια σαν μοχλός ένωσης των αριστερών παρυφών του κόμματος με το Κέντρο (όπως το 2020), αλλά διευρύνει την επιρροή της. Το κοινό σύμφωνα με τον έμπειρο αναλυτή «ηλεκτρίστηκε», έγινε δικό της, ούρλιαζε το όνομά της.
Θα μπορούσε να είναι μία καλή κοπέλα με όλες τις σωστές απόψεις, ζαλισμένη σ’ ένα λαβύρινθο αναλύσεων περί Φουκό, Αγκάμπεν και μετα-πολιτικής, μετα-δημοκρατίας, να γίνει όμηρος και άλλων λέξεων χωρίς κανένα απολύτως νόημα. Αλλά αυτό είναι τόσο… 2020 ή 2015. Πλέον, σύμφωνα με το Atlantic, αποτυγχάνει σε κάποια τεστ καθαρότητας απ’ αυτά που επιβάλλουν στα μέλη τους σέχτες/οιονεί παραθρησκευτικές οργανώσεις αριστερά και δεξιά και αποδέχεται/προβάλλει την πολυπλοκότητα σε ζητήματα όπως το Παλαιστινιακό. Φυσικά, η Κορτέζ ζήτησε κατάπαυση του πυρός. Απλώς δεν εμφανίστηκε φορώντας τα σύμβολα του αγώνα του παλαιστινιακού λαού, όπως άλλοι –περιθωριακοί πια– πολιτικοί της Αριστεράς στα καθ’ ημάς, που είναι σαν να μην μπορούν να αναγνωρίσουν την εξουσία τους και την ίδια τη φύση της πολιτικής (που σχετίζεται με την κατάληψη και την άσκηση εξουσίας) και προτιμούν να ενεργούν σαν μόνιμοι outsiders καταλείποντας, φυσικά, το πεδίο των αληθινών αποφάσεων και της διακυβέρνησης σε άλλους.
Η γλώσσα της AOC εξελίσσεται σε φρέσκια γλώσσα εξουσίας, κι αυτό είναι απολύτως συναρπαστικό! Επιτέλους μία προοδευτική πολιτικός που δεν θέλει να πάρει το βραβείο του καλού κοριτσιού και της αριστεύσασας σε κάποιο άκυρο τμήμα μετα-αποικιοκρατικών σπουδών φύλου, αλλά να κυβερνήσει και να γίνει επιδραστική. Επιτέλους μία νέα γυναίκα που δεν νομίζει ότι της κάνουν χάρη που την ακούνε, που δεν κρύβει ούτε την εξυπνάδα της ούτε την ομορφιά της, ούτε και τις βλέψεις της στο κάτω κάτω.
