Αν τον καλύψεις με το πέπλο της άγνοιας. Αν δεν ξέρεις σε ποιον ανήκει η φωνή που απειλεί να στείλει «ένα πεϊνιρλί» ώστε «να κλάψει η μάνα» του παραλήπτη. Πώς θα καταλάβεις ότι το υποκοσμικό νταηλίκι προέρχεται από αριστερό; Πώς αντανακλάται στο ύφος του εκβιασμού η πολιτική στράτευση; Απάντηση: Δεν αντανακλάται. Αυτός που με σαδιστική λαχτάρα απειλεί με βία θα μπορούσε να είναι μέλος κάποιας νεοναζιστικής φράξιας, αν δεν ξέραμε ότι είναι εκλεγμένος ευρωβουλευτής της Αριστεράς.
Και τι έγινε; Ο ευρωβουλευτής αντάλλασσε ιδιωτικώς μηνύματα. Δεν αγόρευε στην Ευρωβουλή. Χρησιμοποιούσε τη γλώσσα των σκοτεινών παρόδων της ψηφιακής αγοράς. Ετσι επικοινωνούν μεταξύ τους οι διαδικτυακοί ακροβολιστές. Μοιράζονται, παρά την τυπική τους έχθρα, το ίδιο ιδίωμα. Δι’ αυτού αλληλο-αναγνωρίζονται και μετέχουν στην τοξική τους άμιλλα, στην οποία η βία είναι συνήθως ένα ξόρκι χωρίς αίματα στον πραγματικό κόσμο. Τα «πεϊνιρλί» εκρήγνυνται μόνο εικονικά, τροφοδοτώντας το αέναο video game ενός ψευτο-εμφυλίου.
Και τι έγινε που ένας από αυτούς είναι ευρωβουλευτής; Εγινε. Η ιδιότητά του σηματοδοτεί τη μετάσταση του μισαλλόδοξου λόγου από τον διαδικτυακό υπόκοσμο στην «κανονική» δημόσια ζωή. Πολύ περισσότερο που ο ίδιος δεν μετανιώνει, αλλά υπερασπίζεται τον τρόπο του ως θεμιτή άμυνα απέναντι στα «τρολάκια» που τον παρενοχλούν με τα μηνύματά τους.
Ο πολιτικός χουλιγκανισμός και το «πλεονέκτημα» της ηθικής ανοσμίας.
Η ζημιά είναι διπλή. Δεν είναι μόνο ότι εξαπλώνεται και καταξιώνεται το ιδίωμα (ακόμη κι όταν αναπαράγεται καταγγελτικά ως σκάνδαλο, μας διαποτίζει σαν ρύπος που τον ξεβράζει ο ρους της πληροφορίας). Δεν είναι μόνο ότι το ωμό μπαναλοποιείται. Είναι και ότι έτσι νομιμοποιεί και απαντητικές ωμότητες: Τραβώντας την προσοχή, ρυμουλκεί και τον αντίπαλο λαϊκισμό, που ήδη έχει μπει σε μιμητικό ανταγωνισμό με τον ευρωβουλευτή.
Αν έχει πολιτικό νόημα η περίπτωση του νταή της Αριστεράς, είναι επειδή ρίχνει ξανά φως στην ευθύνη των κομμάτων. Προτού πολιτευθεί, ο ευρωβουλευτής ήταν επαγγελματίας μεγάλης προβολής, που κάθε άλλο παρά είχε κρύψει τις ροπές του προς τον χουλιγκανισμό. Το κόμμα του δεν αυτοπροστατεύθηκε. Και, ακόμη χειρότερα, χθες, αφότου πια είχε επιβεβαιωθεί ότι ο ευρωβουλευτής εννοεί να μεταφέρει τον χουλιγκανισμό από τα γήπεδα στην πολιτική, το κόμμα του τον υπερασπίστηκε. Εκανε λόγο για «δολοφονία χαρακτήρα», ενώ είναι προφανές ότι ο μπασκετμπολίστας διαπράττει χωρίς βοήθεια απανωτές αυτοκτονίες χαρακτήρα. Πρόκειται για το ίδιο κόμμα που είχε κάνει σημαία το «ηθικό πλεονέκτημά» του. Και εξακολουθεί να ηθικολογεί επιτιθέμενο στο πολιτικό σύστημα, σαν να μην ανήκει σε αυτό.
Η στάση αυτή μοιάζει αντιφατική, αλλά δεν είναι. Οταν διεκδικείς για τον εαυτό σου απόλυτη «ηθική» ανωτερότητα, είσαι αδιάβροχος στην αμφιβολία. Ανίκανος για αυτοκριτική. Είσαι γεννημένος καθαρός και οι «άλλοι» γεννημένοι μιαροί. Ζεις σε σηπτική δεξαμενή, και μυρίζεις το λύμα σου για χλώριο.
