Δεν έχουμε ούτε σταματημό ούτε μέτρο στην τσιμεντοκάλυψη τουριστικών τόπων. Ταγμένοι στη μεταπανδημική ανάκαμψη, ποδοπατούμε ξανά και με φόρα ό,τι ανήκει στους επόμενους. Τουριστική ανάπτυξη τη λέμε τη χωρίς χαλινό υπερδόμηση με τα μύρια συνεπακόλουθα στα νησιά. Και εφορμούμε στην απροκάλυπτη υπέρβαση των αντοχών τους, στο χωρίς έγνοια ροκάνισμα του τοπίου. Ατμομηχανή της οικονομίας. Οι λέξεις είναι ελεήμονες· μας παρηγορούν με το θετικό τους φορτίο, απαλύνοντας την αρνητική πραγματικότητα στον αφύλακτο ευλογημένο τόπο μας.
Γι’ αυτή την αποκαρδιωτική αλήθεια οι καμπάνες ειδημόνων χτυπούν όλο και πιο δυνατά, τόσο που λες, ίσως δεν είναι πολύ αργά για τη χώρα να χειραφετηθεί από την ψευδαίσθηση αυτού του καταστροφικού τύπου «προόδου». Και ύστερα πας σε νησιά που γνωρίζεις, βλέπεις τους προκλητικούς καρπούς του οικοδομικού πυρετού και ο εσωτερικός ζυγός σου ζυγίζει πια μόνο αρνητικά στοιχεία. Βίλες και ξενοδοχειακά συγκροτήματα ξεφυτρώνουν όλο και πιο πυκνά σε ακροθαλασσιές, λαγκάδια, πλαγιές, βουνοκορφές. Συμπαγείς κατασκευές για Airbnb ζώνουν όλο και πιο ασφυκτικά τις παρυφές θερέτρων. Μετά τη φαντασμαγορία των διακοπών, ένας άλλος τόπος θα ξεγυμνωθεί όταν ξυπνήσουν οι άνεμοι και αφρίσουν τα πελάγη…
Δεν είναι φρέσκο κουλούρι το τσιμέντωμα των νησιών. Μόνο που αντί να πατάμε φρένο εκεί όπου χρειάζεται, πατάμε και άλλο γκάζι. Κάνοντας ακόμη πιο εμφανή τη μετατροπή ειδυλλιακών θέσεων και οικισμών σε κυρίαρχες πιάτσες με καταλύματα προς ενοικίαση ή και πώληση – σε υψηλότατες τιμές· μια κατοικία των 78 τ.μ. στην Πάρο πωλείται προς 480.000 ευρώ, των 70 τ.μ. στην Κύθνο 300.000, των 80 τ.μ. στη Λευκάδα και στη Νάξο αντίστοιχα 250.000 και 320.000 ευρώ. Το στρώσιμο ασφαλτόδρομων εκεί όπου ήταν πριν γιδόστρατες και η φρενήρης δόμηση της άλλοτε αδόμητης υπαίθρου, των αναβαθμίδων, των κάμπων, των ρεματιών που έγιναν οικόπεδα, φορτώνουν τα νησιά με ένα κτιριακό απόθεμα πολύ βαρύ για τους ώμους των υποδομών τους. Ενώ τα εξεζητημένα αρχιτεκτονήματα, τα εκτός νησιωτικής αρχιτεκτονικής και κλίμακας οικοδομήματα δίπλα σε πουρνάρια, λυγαριές, ασφοδέλια και σκίνα, αφαιρούν ιδιαιτερότητες και εξομοιώνουν δραματικά τους νησιωτικούς τόπους. Οι οποίοι σταδιακά μεταμορφώνονται σε μονοκαλλιέργειες μεγα-απολαύσεων προς κατανάλωση από ετερόκλητα διογκούμενα κοινά. Και η νησιωτική ζωή μετακομίζει σε άλλες ολισθηρές πίστες.
