Πού να ήξερε, κάπου στο μακρινό 1982, ο Μανώλης Ρασούλης ότι οι στίχοι του τραγουδιού του που αναφέρονται στην ερωτική ζήλια θα μπορούσαν να μεταφερθούν στο πεδίο της πολιτικής. Και όχι απλώς να μεταφερθούν, αλλά να περιγράψουν κιόλας με πιστότητα την κατάσταση. Γιατί η συνέχεια των στίχων είναι ακόμη πιο αποκαλυπτική και δυσοίωνη, καθώς ο ποιητής δηλώνει ότι όταν αυτός αρχίζει να κατηφορίζει «κι ο Θεός ο ίδιος δε με σταματά». Στίχοι που κουμπώνουν τέλεια με τη σημερινή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η κατρακύλα ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2023, με το αναπάντεχο και συντριπτικό 17,5%. Τότε συνειδητοποίησαν τα στελέχη του ότι η εξουσία ήταν ένα πουλάκι που πέταξε και άρχισε η γνωστή αριστερή γκρίνια, τα αυτομαστιγώματα, ήρθαν στην επιφάνεια διαφορές από τα παλιά, όλα τα γνωστά συμπτώματα της ηττημένης Αριστεράς. Στην πολιτική, ασφαλώς και έχει τη σημασία του το τι έγινε, αλλά ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει το τι γίνεται από εδώ και μπρος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναστηλώνεται, τα υλικά του έχουν σαπίσει και, το κυριότερο, δεν υπάρχει ο άνθρωπος που θα φέρει το βάρος της αναστήλωσης.
Ηδη, μετά τον νέο γύρο της εσωκομματικής αντιπαράθεσης, υποστηρικτές του Στ. Κασσελάκη τον προτρέπουν να ιδρύσει νέο κόμμα. Γράφει στο Τwitter (X) ένας εξ αυτών, ο πιο δυναμικός: «…και θα τον παρότρυνα σθεναρά να φτιάξει δικό του κόμμα τώρα. Αλλωστε το 15% είναι ξεκάθαρα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δικό του». Και συνεχίζει με βιτριολικό λόγο, απευθυνόμενος εμμέσως στους αντιπάλους του Κασσελάκη: «Εκτός αν υπάρχουν αφελείς που πιστεύουν ακόμα ότι οι 7, οι 57, οι 87 και οι υπόλοιποι “φύλακες του Ναού” ψήφισαν Κασσελάκη πριν από 2 μήνες… γελάω».
Αυτή η άποψη να ιδρύσει δικό του κόμμα ο Κασσελάκης έχει τη λογική της. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναστηλώνεται, τα υλικά του έχουν σαπίσει και, το κυριότερο, δεν υπάρχει ο άνθρωπος που θα φέρει το βάρος της αναστήλωσης. Ο Στ. Κασσελάκης στάθηκε αδύνατον να μετασχηματίσει έναν πολιτικό χώρο που, ούτως ή άλλως, εδώ και πολύ καιρό, αναζητούσε την ταυτότητά του την οποία έχασε όταν υπέγραψε το δικό του μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακορεύθηκε ιδεολογικά και πολιτικά το καλοκαίρι του 2015, αλλά το τραύμα το ξεπέρασε ασκώντας εξουσία. Ο Κασσελάκης, άπειρος ων, δεν είχε ξεκάθαρη στόχευση ευθύς εξαρχής. Και όταν ένας καπετάνιος δεν γνωρίζει πού θέλει να πάει το καράβι του, τότε πολλοί μούτσοι θέλουν να γίνουν καπετάνιοι.
Τελικά, φαίνεται ότι το DNA υπάρχει και στην πολιτική. Καθορίζει με έναν τρόπο μαγικό τις συμπεριφορές εκατοντάδων χιλιάδων, ίσως και εκατομμυρίων πολιτών, που το φέρουν. Η ήττα ανέκαθεν βιωνόταν από την Αριστερά με τρόπο συντριπτικό, παραλυτικό θα έλεγα, που θόλωνε μυαλά και χαλνούσε συνειδήσεις. Κάποιοι προικισμένοι αριστεροί, αυτά τα βιώματα του καθολικού τραύματος, τα εξέφρασαν μέσα από συγκλονιστικές έντεχνες δημιουργίες. Σήμερα, οι καιροί είναι πιο πεζοί και ουδείς θα συνθέσει ορατόριο για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Τους καλύπτει και ο Ρασούλης.
