Κάθε φορά που συναντώ τον γιατρό που με παρακολουθεί, σε δημόσιο νοσοκομείο, ντρέπομαι. Δουλεύει σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή πολύ μικρότερων δυνατοτήτων από το λάπτοπ που έχω μαζί μου, ο κλιματισμός στο γραφείο του συνήθως υπολειτουργεί και ποτέ δεν κατάλαβα πώς χωρούν σε τόσο λίγα τετραγωνικά ο ίδιος, ο συνεργάτης του, επιμελητής, η ειδικευόμενη και η νοσηλεύτρια που πηγαινοέρχεται. Βασικά, δεν χωρούν. Απλώς έχουν μάθει πώς να στέκονται, ένας καθιστός στην καρέκλα, άλλος στο τραπέζι, ένας όρθιος και όταν κάποιος μπαίνει, άλλος βγαίνει. Την ώρα της κλινικής εξέτασης αποσύρονται όλοι, όχι από διακριτικότητα, αλλά γιατί πρέπει να μετακινηθεί στο κέντρο το κρεβάτι που βρίσκεται πίσω από την πόρτα.
Είναι καθηγητής στην ιατρική, με πολλές και σημαντικές διεθνείς δημοσιεύσεις, καταξιωμένος στην επιστημονική του κοινότητα και πάντα ενημερωμένος για την τελευταία λέξη προόδου στο αντικείμενό του. Φαντάζομαι πως αν είχε επενδύσει την εμπειρία και τη γνώση του στον ιδιωτικό τομέα θα είχε πλουτίσει και δεν θα χρειαζόταν να ιδρώνει σε ένα κακοφωτισμένο δωμάτιο, για να κάνει την κακά αμειβόμενη δουλειά του.
Η κλινική την οποία διευθύνει θεωρείται πρότυπο καλής πρακτικής, γιατί ακολουθείται ένα μοντέλο user friendly (προσανατολισμένο στην ικανοποίηση του ασθενούς) με περιορισμό της γραφειοκρατίας, ταχύτητα στην ανταπόκριση, αμεσότητα στην επικοινωνία, διαμόρφωση ενός διεπιστημονικού θεραπευτικού σχεδίου, εξατομικευμένου, συμβατού, όσο είναι δυνατόν, στον τρόπο ζωής και στην ιδιοσυγκρασία καθενός. Φυσικά και δεν τους ζήτησε κανείς να ακολουθήσουν αυτό το μοντέλο, μόνοι τους το αντέγραψαν από το εξωτερικό.
Ακόμη και τώρα, πληρώνεται καλύτερα ο σταθμάρχης στα Τέμπη από τον χειρουργό στο δημόσιο νοσοκομείο.
Κάθε φορά που συναντώ τον γιατρό που με παρακολουθεί, σε δημόσιο νοσοκομείο, σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι. Γιατί την ίδια ώρα, άλλοι άνθρωποι αλλού, σε νησιά για παράδειγμα, δεν μπορούν να βρουν γιατρό στην ειδικότητα που απαιτείται για την πάθησή τους και, αν τους συμβεί κάτι έκτακτο, μπορεί να μετακινηθούν από την Κω στην Κρήτη ή και να μην προλάβουν καν να φτάσουν εκεί που πρέπει.
Μπορεί πολύ εύκολα να επιχειρηματολογήσει κανείς για να αποδείξει ότι το πρόβλημα του ΕΣΥ δεν λύνεται: γεωγραφική ιδιομορφία, συντεχνιακές αντιστάσεις, δημοσιονομικοί περιορισμοί, πελατειακή κουλτούρα, ασυνέχεια του κράτους δημιουργούν συνθήκες νομοτελειακής παρακμής ή και διάλυσης.
Υπάρχουν όμως και άλλες αιτίες που συσκοτίζονται: Δεν ξέρουμε το κόστος και την αποδοτικότητα των υπηρεσιών, γιατί δεν προβλέπεται αξιολόγηση, κρατάμε ανοιχτά νοσοκομεία χωρίς προσωπικό και μηχανήματα διότι πιέζουν οι τοπικοί βουλευτές και infuencers, η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας είναι υποτυπώδης, ακόμη και τώρα πληρώνεται καλύτερα ο σταθμάρχης στα Τέμπη από τον χειρουργό στο δημόσιο νοσοκομείο.
Κάθε φορά που συναντώ τον γιατρό που με παρακολουθεί, σε δημόσιο νοσοκομείο, αναρωτιέμαι γιατί δεν έφυγε στο εξωτερικό, αλλά δεν τον ρωτάω γιατί φοβάμαι πως θα μου απαντήσει ότι το έχει μετανιώσει και τώρα είναι αργά.
