Επικρατεί η εντύπωση ή ο φόβος ότι η ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει αναταράξεις και σε ολόκληρο το πολιτικό τοπίο, σε σημείο που να απειλείται η ευστάθειά του. Αναμφίβολα, ο ρόλος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι κομβικός, όμως για να μεταδοθεί η κρίση του στο πολιτικό σύστημα συνολικά, θα πρέπει να συντρέξουν λόγοι που να αφορούν και τα υπόλοιπα κόμματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Και εδώ ακριβώς υπεισέρχονται οι ιδιομορφίες που χαρακτηρίζουν τον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και είναι οι γενεσιουργοί αιτίες αυτής της κρίσης: ρηχό ιστορικό βάθος, ραγδαία και συγκυριακή αύξηση της επιρροής, υπεριδεολογικοποίηση, προσωπικές διαφορές, αδυναμία διαχείρισης εκλογικής συντριβής. Ενα εκρηκτικό μείγμα που δεν παρατηρείται στα άλλα συστημικά κόμματα, στα οποία με λίγη καλή διάθεση συμπεριλαμβάνω και το ΚΚΕ.
Η Νέα Δημοκρατία για τους γνωστούς και ποικίλους λόγους είδε την εκλογική της δύναμη στις ευρωεκλογές να μειώνεται και η λογική λέει ότι και οι δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου θα δείξουν περαιτέρω πτώση. Αποτελούν αυτά τα στοιχεία δείγματα αποσύνθεσης; Υπάρχει εσωκομματική αμφισβήτηση της ηγεσίας; Δεν το βλέπω και ουδείς σοβαρός σχολιαστής θα το ισχυριστεί. Τα σενάρια όσων ασχολούνται με τον μικρόκοσμο της πολιτικής μού θυμίζουν την «εσωτερική αλληλογραφία» των στελεχών μιας μεγάλης επιχείρησης ή οργανισμού. Το κυβερνών κόμμα έχει μπροστά του μια γεμάτη τριετία, χωρίς καμιά εκλογική αναμέτρηση, για να εφαρμόσει όσα έχει εξαγγείλει. Και μόνον αυτό το γεγονός αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα σταθερότητας και της κυβέρνησης και του πολιτικού μας συστήματος. Επιπροσθέτως, μέχρι στιγμής, ουδείς άλλος πολιτικός χώρος έχει καταθέσει αξιόπιστο εναλλακτικό σχέδιο και οι δυσαρεστημένοι πολίτες απλώς τοποθετούνται σε αυτό που οι δημοσκόποι ονομάζουν γκρίζα ζώνη. Περιμένουν.
Το κυβερνών κόμμα έχει μπροστά του μια γεμάτη τριετία, χωρίς καμιά εκλογική αναμέτρηση, για να εφαρμόσει όσα έχει εξαγγείλει.
Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο στοίχημα του ΠΑΣΟΚ. Η νέα του ηγεσία να επεξεργαστεί και να παρουσιάσει πρώτα στο ακροατήριο της Κεντροαριστεράς και στη συνέχεια στο εθνικό ακροατήριο ένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι η ενότητα του χώρου, κάτι το οποίο, με βάση το τραυματικό ιστορικό του Κινήματος, δεν θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο. Αυτή τη στιγμή, όμως, το ΠΑΣΟΚ δεν δίνει την εικόνα ενός προβληματικού κόμματος, αλλά ενός κόμματος που προβληματίζεται για το αύριο. Το κρίσιμο σημείο είναι πού θα καταλήξουν αυτοί οι προβληματισμοί. Σε έναν πολιτικό λόγο γεμάτο τετριμμένα ευχολόγια ή σε συγκεκριμένες προτάσεις σε όλα τα φλέγοντα ζητήματα;
Τόσο το ΚΚΕ όσο και η Ελληνική Λύση απολαμβάνουν την αύξηση των ποσοστών τους. Μονολιθικό κόμμα το ένα, προσωποπαγές το άλλο, δεν παρουσιάζουν το παραμικρό σημάδι μιας κρίσης. Και γιατί, άλλωστε;
Συμπερασματικά, η κρίση, με τα χαρακτηριστικά της αποσύνθεσης, είναι ένα «τοπικό» φαινόμενο που αφορά τη ριζοσπαστική Αριστερά και μόνον αυτή, και δεν έχει την τάση να διαποτίσει το πολιτικό μας σύστημα, που δείχνει μια αξιοζήλευτη σταθερότητα.
