Η διαφημιστική πινακίδα μπροστά στο εργοτάξιο διαφημίζει πολυτελείς κατοικίες με ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα. Καθεμιά θα έχει δική της πισίνα. Το συγκρότημα θα ξεδιπλώνεται σε μια κατάφυτη πλαγιά, έξω από παραθαλάσσιο χωριό της Πελοποννήσου. Οι πισίνες θα απέχουν ελάχιστα μέτρα από μια όμορφη και ερημική, σχεδόν ιδιωτική παραλία.
Τώρα θα μου πείτε: γιατί να θέλει κανείς να κολυμπά σε πισίνα όταν μένει παρά θίν’ αλός; Γιατί μπορεί. Γιατί έχει τα χρήματα που του επιτρέπουν να αγοράσει ένα κομμάτι όνειρο. Γιατί η δυνατότητα να κάνει βουτιές στο χλωριωμένο νερό της σημαίνει ότι δεν συγκαταλέγεται στην πλέμπα που τσαλαβουτάει στις πλαζ. Ακόμη και μια… γούρνα θα είναι ένα αδιαμφισβήτητο status symbol, για να μπαίνει στο μάτι όσων τολμήσουν να τον αμφισβητήσουν.
Τα πρωτεία κατέχει η Γαλλία με 3,4 εκατ. ιδιωτικές πισίνες – μία ανά 20 κατοίκους. Ακολουθεί η Ισπανία, με 1,35 εκατ., δηλαδή μία ανά 35 κατοίκους. Στην Ελλάδα, επίσημα στοιχεία δεν υπάρχουν (το αντίθετο θα μας εξέπληττε). Πριν από δέκα χρόνια είχαν υπολογιστεί σε 100.000, αλλά πιθανότατα πρόκειται για υποεκτίμηση. Διαθέτουμε μόνο κάποια κομμάτια του παζλ, όπως η πληροφορία, από την πρωτοβουλία πολιτών «Save Paros», ότι η Πάρος διαθέτει τουλάχιστον 1.200 πισίνες· το 15% του νερού που καταναλώνεται κάθε καλοκαίρι στο νησί διοχετεύεται σε αυτές. Πώς να βγάλει όμως κανείς άκρη σε όλη τη χώρα; Αρκετές είναι παράνομες, πολλοί ιδιοκτήτες ακόμη τις σκεπάζουν με πανιά για να αποφύγουν τους ελέγχους από δορυφορικές λήψεις. Επειτα υπάρχουν και οι εσωτερικές, που δεν φαίνονται στις αεροφωτογραφίες. Πώς να διαπιστώσουν οι ελεγκτές της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων αν υπάρχει παράβαση ή όχι σε κάθε βίλα;
Θα μπορούσε ακόμη και να ευθυμήσει κανείς με όλα αυτά, όμως η λειψυδρία δεν αφήνει περιθώριο για θυμηδία. Σχεδόν 3,3 δισ. άνθρωποι ζουν σήμερα σε περιοχές άνυδρες ή με υψηλό υδατικό στρες σε όλο τον κόσμο. Μέχρι το 2050, η ζήτηση νερού προβλέπεται να έχει διπλασιαστεί ή και να τριπλασιαστεί, οπότε ο αριθμός τους θα έχει αυξηθεί κατά ένα δισεκατομμύριο. Στη γειτονιά μας, τη Μεσόγειο, οι μεγάλες περίοδοι με θερμοκρασίες άνω του μέσου όρου, οι παρατεταμένοι καύσωνες και οι ανεπαρκείς βροχοπτώσεις προκαλούν συνθήκες ξηρασίας. Οι Κυκλάδες ήδη το βιώνουν. Η κατασπατάληση και η απουσία στρατηγικής διαχείρισης του νερού στη χώρα μας δεν μπορούν να συνεχιστούν. Λίγοι κολυμπούν στις πισίνες τους, όλοι θα υποστούμε τις συνέπειες.
