Δεν ήταν μια συνηθισμένη κίνηση. Ο πρόεδρος του κόμματος απευθύνει διαδικτυακό διάγγελμα όχι για να καταγγείλει την κυβέρνηση, αλλά για να καταγγείλει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Για να τους κατηγορήσει ότι τον υπονομεύουν βάσει σχεδίου. Σχέδιο, είπε, «εξευτελισμού» και «ρευστοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν υπήρχε τέτοιο σχέδιο, ο ιδανικότερος για να το υλοποιήσει θα ήταν ο ίδιος ο Κασσελάκης. Εκείνος μονοπωλεί τους τελευταίους μήνες την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνος τροφοδοτεί τον μιντιακό θόρυβο για το κόμμα κυρίως με δραστηριότητες εξωπολιτικές. Υπό τη δική του –τρόπος του λέγειν– ηγεσία, η κομματική ζωή εκτυλίσσεται ως διαρκής σπαραγμός, χωρίς να είναι ποτέ σαφές το πολιτικό διακύβευμα. Οι εσωκομματικές εκρήξεις ξεσπούν για «σου ‘πα – μου ‘πες» και ζητήματα καλής συμπεριφοράς. Εκτός αν θεωρείται πολιτικό το ζήτημα του ποιος αρνήθηκε να συνεισφέρει τον οβολό του σε έρανο για τα κομματικά ΜΜΕ.
Η δύση της πολιτικής λειτουργίας μεγεθύνει τους ίσκιους της παραπολιτικής. Στο διάγγελμα διά του οποίου μοιάζει να προαναγγέλλει εκκαθαρίσεις, ο Κασσελάκης δεν έχει περιλάβει το μοναδικό στέλεχος που τον αμφισβήτησε ανοιχτά, δηλώνοντας μάλιστα και την πρόθεση να τον αντικαταστήσει. Δεν είπε λέξη για τον Παύλο Πολάκη.
Ενας χρόνος που έδειξε τα υλικά του κόμματος.
Η ηχηρή εξαίρεση δείχνει να επιβεβαιώνει ότι ο πρόεδρος δεν μπορεί να στραφεί ενάντια στο «αίμα» του. Μιλούν την ίδια γλώσσα – παρά τις διαφορές στην προφορά. Μιλούν στο ίδιο κοινό, που έχει απομείνει να συγκινείται από τη θολή αντισυστημική σκανδαλοθηρία.
Σε λιγότερο από ένα μήνα, ο Κασσελάκης συμπληρώνει ένα χρόνο στα ηνία του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτόν τον χρόνο δεν φάνηκε μόνο τι μπορεί να καταφέρει ο ίδιος. Φάνηκε και η αδυναμία των «κανονικών» στελεχών να περιφρουρήσουν το κόμμα – να το περισώσουν ως μια συλλογικότητα που τους υπερβαίνει. Ως σώμα με αρμούς –εσωκομματικούς θεσμούς, πρoγραμματική βάση και όργανα– που εγγυώνται την ύπαρξή του πέρα από τα πρόσωπα.
Λένε ότι σε αυτόν τον ένα χρόνο ο Κασσελάκης «κατάφερε» να διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτοί που το λένε έχουν αναρωτηθεί γιατί απέτυχαν να τον εμποδίσουν; Γιατί, ενώ προσπάθησαν στο προηγούμενο συνέδριο να διορθώσουν το «ατύχημα» της εσωκομματικής εκλογής, έκαναν πίσω, προσφέροντάς του εντέλει ανανεωμένη νομιμοποίηση; Γιατί ακόμη κι όσοι ήρθαν σε ρήξη μαζί του, δεν μπόρεσαν καν να περάσουν το εκλογικό όριο στις ευρωεκλογές; Γιατί όσοι έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται για να κρατήσουν το μαγαζί, δεν μπορούν να διατυπώσουν καν την πρόταση μιας διεξόδου – να βρουν τουλάχιστον ένα πρόσωπο που θα έβαζε τέλος στην ιλαροτραγωδία;
Ενας άνθρωπος δεν είναι ικανός να διαλύσει μόνος του ένα κόμμα. Αλλά η οντότητα που διαλύεται επί έντεκα μήνες έδειξε ότι δεν διέθετε συγκρότηση κόμματος. Ο Κασσελάκης δεν είναι το πρόβλημα. Είναι το σύμπτωμα.
