Εχω ερωτευτεί δύο μέλη της ελληνικής αποστολής στους Παραολυμπιακούς του Παρισιού που ξεκινούν αύριο. Πρώτον, τη σημαιοφόρο. «Είναι ό,τι πιο σημαντικό θα ζήσω στην αθλητική μου πορεία, γιατί τα μετάλλια ήρθαν και μπορεί να έρθουν και στη συνέχεια, αλλά η σημαία δεν ξέρω αν θα έρθει ξανά. Ηδη το ζω πολύ πριν γίνει και πιστεύω ότι θα είναι μια υπέροχη μέρα, που θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή». Αυτά είπε η μία εκ των δύο σημαιοφόρων της Ελληνικής Αποστολής στους Παραολυμπιακούς του Παρισιού, η κορυφαία αθλήτρια του τζούντο Θεοδώρα Πασχαλίδου. Σε βίντεο από την αναχώρηση των αθλητών πρόσεξα την αθλήτρια λόγω της συνοδού της. Είναι μία μαύρη σκυλίτσα – νομίζω λαμπραντόρ.
«Θέλω να ευχαριστήσω την Ελλάδα και τους ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα» (πηγή paralympic.gr), είπε η αθλήτρια. Γενναιόδωρες λέξεις, θα νομίσει κανείς ότι στη χώρα λειτουργούν ρολόι οι υποδομές. Η αποστολή της Ελλάδας στο Παρίσι πάντως είναι όλο χαμόγελα και αισιοδοξία: όσα εμπόδια κι αν σου θέτουν τα ξεπερνάς, σωστά; Θέλω να πω αυτοί οι άνθρωποι είναι σκέτη έμπνευση.
Η αλήθεια είναι ότι καταναλώνω σε μεγάλες ποσότητες βίντεο του Τσαπατάκη στο Ιντερνετ. Ο Αντώνης Τσαπατάκης έχει διακριθεί πολλές φορές σε παγκόσμιο επίπεδο, στην Ιαπωνία ήρθε στην 3η θέση στα 100 μέτρα πρόσθιο, στη Μαδέιρα το 2022 αναδείχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής, αλλά τίποτα στο χαμόγελό του και στην απλότητα των τρόπων του δεν προδίδει τις επιτυχίες του. Κάνει ομιλίες σε παιδάκια και λιώνω.
Τα βίντεο του Τσαπατάκη έχουν δύο μεγάλα πλεονεκτήματα: πρώτον, το χαμόγελό του – είναι λίγο κούκλος. Δεύτερον, μπορείς να δεις πώς είναι οι προπονήσεις, η μετακίνηση, οι υποχρεώσεις και η καθημερινότητα ενός κορυφαίου αθλητή. Μου αρέσει να τον βλέπω να παίρνει λεωφορεία και αεροπλάνα, να μπαίνει στις πισίνες και να χτυπιέται, να μου εξηγεί πράγματα.
Η ιστορία του Τσαπατάκη έχει ενδιαφέρον. Μικρός περνούσε τον χρόνο του κολυμπώντας. Εγινε αστυνομικός, είχε ένα πάθος για τις μηχανές και τη μάτσο επίδειξη, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, που τον οδήγησε σε λάθος χειρισμούς και αποφάσεις. Ηταν πολλά υποσχόμενος στην κολύμβηση και την υδατοσφαίριση. Εχασε τον έλεγχο μίας μοτοσικλέτας και αργότερα τον έλεγχο των κάτω άκρων. Μετά το ατύχημα επέστρεψε στην πισίνα. «Οκέι, δεν μπορώ να περπατήσω και τι έγινε, μπορώ, όμως, ν’ ανοίξω το μυαλό μου», είπε σε μία παλαιότερη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, και πολλοί θα μπορούσαν να ωφεληθούν απ’ αυτό το όμορφο μυαλό.
Δεν μπορώ να φανταστώ τις αλλαγές στην καθημερινότητα, τις εσωτερικές και εξωτερικές μετατοπίσεις που κάνει ένας άνθρωπος, για να μετακινείται με τη δύναμη των χεριών. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι ν’ αλλάζεις τη ζωή σου, για να ξαναμάθεις να κάνεις πράγματα που πριν έκανες αυτόματα. Ομως, αυτό που μ’ αρέσει στον Τσαπατάκη είναι ότι το κάνει να μοιάζει εύκολο. Οπως οι μεγάλες πιανίστριες που εκτελούν έργα του Μπαχ και λες «κι εγώ θα μπορούσα», και φυσικά η σκέψη σου είναι μία τρέλα, γιατί ο Μπαχ είναι πανδύσκολος και οι μεγάλες πιανίστριες έχουν μία χάρη που κατακτήθηκε μέσα από το ατέλειωτο παίξιμο, έτσι κι αυτός το κάνει να μοιάζει απλό, παιχνιδάκι, ατέλειωτα χιλιόμετρα κολύμβησης με έλεγχο μέρους του σώματός του. Κάποιοι άνθρωποι ακτινοβολούν δύναμη, λάμπουν – οκέι, προσπαθώ, αδέξια, να δικαιολογήσω τον εθισμό μου στα βίντεο του Τσαπατάκη.
«Δεν είπα ποτέ, Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό;». Είναι σίγουρα Ελληνας, και, αν ναι, γιατί δεν γκρινιάζει 24 ώρες το 24ωρο; Οπως πολλοί αθλητές ίσως το παρακάνει κι αυτός ώρες ώρες με τα αποφθέγματα σοφών (χρειάζονται, υποθέτω μάντρα και κάτι να σκέφτονται τις ατέλειωτες ώρες που κουνάνε το σώμα τους), όμως τα λόγια ηχούν πειστικά στην περίπτωσή του. Σε μία εκδήλωση είπε: «να συμπαρασύρουμε τους άλλους με το παράδειγμά μας προς τα όνειρά τους». Χρειαζόμαστε μεγαλύτερες δόσεις απ’ αυτόν τον τρόπο σκέψης.
Και γι’ αυτό δεν μου αρέσει, όπως έχω ξαναπεί, η λέξη συμπερίληψη. Δεν είναι κάποιου είδους χάρη αυτό που κάνουν οι προσωρινά υγιείς προς τους ανθρώπους με αναπηρία όταν εξασφαλίζουν καθολική πρόσβαση, ελευθερία κινήσεων και επιλογών και καλά χρηματοδοτημένες υπηρεσίες πρόνοιας/αποκατάστασης. Οι κοινωνίες ωφελούνται όταν οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν δεν είναι όλοι ίδιοι ή παρόμοιοι, αλλά έτσι τοποθετημένοι ώστε να βλέπουν, φύσει και θέσει, τον κόσμο από διάφορες γωνίες. Οι αθλητές μας στους Παραολυμπιακούς ενσαρκώνουν ένα είδος πολύτιμου πατριωτισμού που σπανίζει.
Η αποστολή μας στο Παρίσι είναι μία πρώτης τάξης ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε και τελικά να θεραπεύσουμε ορισμένες ελλείψεις μας: ο κόσμος μας θα ήταν απείρως πλουσιότερος, εάν άνθρωποι σαν την Πασχαλίδου και τον Τσαπατάκη έπλεαν ευκολότερα ανάμεσά μας.
