Ενα ερώτημα που χρήζει απάντησης είναι γιατί οι ΗΠΑ στέλνουν αεροπλανοφόρα και κάνουν ό,τι μπορούν για να προστατεύσουν το Ισραήλ απέναντι σε πυραυλικές επιθέσεις από το Ιράν και τη Χεζμπολάχ και δεν κάνουν το ίδιο όταν η Ουκρανία δέχεται ανάλογες επιθέσεις από τη Ρωσία. Υπάρχουν ασφαλώς πολλές εξηγήσεις. Μία, προφανής, είναι ότι «δεν τις παίρνει». Οτι δηλαδή μία άμεση εμπλοκή αμερικανικών πλοίων ή αεροσκαφών στην προστασία της Ουκρανίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία απρόβλεπτη κλιμάκωση αν ο Πούτιν αποφάσιζε να απαντήσει βυθίζοντας ένα πλοίο ή ρίχνοντας ένα αεροσκάφος. Ο Μπάιντεν έχει επανειλημμένως βάλει σαν κόκκινη γραμμή την απευθείας στρατιωτική εμπλοκή σε αυτό το μέτωπο, τονίζοντας μονότονα ότι «δεν θέλουμε να ξεκινήσουμε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο». Η παλιά ισορροπία τρόμου μεταξύ υπερδυνάμεων, που έχει ατονήσει επί δεκαετίες, μοιάζει να έχει επανέλθει.
Υπάρχει και μία δεύτερη εξήγηση. Υπολογίζεται από πολύ έγκυρους στρατιωτικούς αναλυτές ότι οι ΗΠΑ ξόδεψαν τον περασμένο Απρίλιο, σε ένα βράδυ, 1,5 δισ. δολάρια για να αποκρούσουν τις πυραυλικές επιθέσεις του Ιράν. Το ποσό είναι τεράστιο, ενώ είναι σίγουρο πως, σε αντίθεση με το Ιράν, η Μόσχα θα είχε ανεξάντλητο απόθεμα πυραύλων που θα μπορούσε να χρησιμοποιεί επί μέρες. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα έπρεπε να ξοδέψουν ακόμη μεγαλύτερα κονδύλια για ένα «σιδερένιο θόλο» πάνω από την Ουκρανία.
Η απάντηση, όμως, στο αρχικό ερώτημα κρύβεται και σε κάτι ακόμη. Το Ισραήλ, σε αντίθεση με την Ουκρανία, έχει καταφέρει να εγκλωβίσει τα βασικά κέντρα εξουσίας στην Ουάσιγκτον σε μια λογική του τύπου «θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί, ό,τι και αν κοστίσει, για να προστατεύσουμε το Ισραήλ». Ο Μπάιντεν το έχει χαραγμένο στο μυαλό του ως βασικό δόγμα. Σε μια εκλογική χρονιά, κάθε πολιτικός γνωρίζει πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει μια διαφοροποίησή του στο ζήτημα της στήριξης του Ισραήλ. Τα ταμπού έχουν σπάσει και το θέμα συζητείται πλέον ευρύτατα, καθώς είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι η ανεξάντλητη παροχή εξοπλισμών και προστασίας θα έπρεπε να λειτουργεί σαν μοχλός πίεσης προς τον Νετανιάχου για να μετριάσει τη στάση του. Ο πολιτικός φόβος παραμένει, πάντως, μεγάλος.
Η Ουκρανία έχει σίγουρα το δικό της λόμπι και ο Ζελένσκι έκανε επικοινωνιακά θαύματα για τη χώρα του για ένα μεγάλο διάστημα. Βλέπει, όμως, το διαπιστώνει κάθε μέρα ότι άλλο Ισραήλ, άλλο Ουκρανία.
