Ο Στέφανος Κασσελάκης εξελέγη, με μεγάλη και καθαρή πλειοψηφία, ηγέτης της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Καλός ή κακός, αριστερός ή κεντροαριστερός, άπειρος ή χαρισματικός, όποια γνώμη και να έχουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτόν, με τίποτα δεν αναιρεί ούτε μπορεί να ακυρώσει το γεγονός ότι είναι ένας εκλεγμένος αρχηγός. Τι πάει να γίνει τώρα; Ενας περιορισμένος αριθμός απαράτσικ –είναι δεν είναι 150– προσπαθεί να τον καθαιρέσει, αγνοώντας μια ψηφοφορία στην οποία συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες μέλη και φίλοι του κόμματος, μόλις πριν από ένα χρόνο. Αυτή η απόπειρα ενός εσωκομματικού πραξικοπήματος, διότι περί αυτού πρόκειται, παραπέμπει στις μαύρες σελίδες της Αριστεράς, τις οποίες υποθέτω όλοι θα θέλουν να ξεχάσουν. Παραπέμπει στο ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς με τις «χωρίς αρχές αντιπαραθέσεις», σύμφωνα με το γνωστό κλισέ.
Διότι μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει ορατή κάποια πολιτική διαφωνία επί ενός μείζονος θέματος που να αφορά τις πάγιες προγραμματικές θέσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ούτε και μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον Στέφανο Κασσελάκη για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Το 15,7% ήταν αναμφίβολα μια προσωπική του επιτυχία, εν μέσω υπονομεύσεων, αμφισβητήσεων και γκρίνιας. Τότε, γιατί θέλουν να τον διώξουν; Αλλοι για να στρώσουν το χαλί στην επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα, η λεγόμενη προεδρική φρουρά, και άλλοι με τη λογική «φύγε εσύ, να έρθω εγώ». Καβγάς για το πάπλωμα.
Μέσα στο κλίμα που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικός διάλογος δεν μπορεί να γίνει. Οι συνθήκες, όμως, προσφέρονται για ένα εσωκομματικό προνουν- τσιαμέντο, το οποίο βρίσκεται εν εξελίξει.
Δεν γνωρίζω τι γραμμές άμυνας διαθέτει ο Στέφανος Κασσελάκης απέναντι στην απόπειρα ανατροπής του και πόσο αυτές είναι ισχυρές. Τον Φεβρουάριο, στο συνέδριο, όταν ο τέως επιχείρησε, μόλις δύο ώρες πριν από την έναρξή του, να τον ανατρέψει, ο Στ. Κασσελάκης απέδειξε ότι διέθετε και τσαμπουκά και κόσμο για να αποτρέψει τα σχέδια του Τσίπρα. Από τότε, βέβαια, πέρασαν σχεδόν επτά μήνες και στην προεδρική φρουρά του τέως προστέθηκαν και άλλοι. Το ερώτημα, που αποτελεί και το ισχυρό χαρτί του Κασσελάκη, είναι: μετά από αυτόν ποιος; Ο Πολάκης; Ή μήπως ο Αλ. Τσίπρας; Ή μήπως κάποιος άχρωμος και άοσμος απαράτσικ; Κάτι σαν τα ομοιόμορφα, απρόσωπα ανθρωπάκια του Φωκίωνος Δημητριάδη, όταν στις προδικτατορικές γελοιογραφίες του σατίριζε την Αριστερά.
Λέγεται ότι ο Κασσελάκης δεν είναι η αιτία, αλλά το σύμπτωμα της βαθιάς κρίσης που διέρχεται ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτό το παραδέχτηκε και ο ίδιος όταν, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, δήλωσε ότι αν όλα πήγαιναν καλά στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εξέλεγαν αυτόν για αρχηγό. Ολα τα προβλήματα που αναφάνηκαν υπό την ηγεσία του Αλ. Τσίπρα, και ουδέποτε συζητήθηκαν, κάνουν τώρα την επανεμφάνισή τους υπό το κάλυμμα των προσωπικών αντιπαραθέσεων, οι οποίες και λόγω του Διαδικτύου έχουν λάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Μέσα σε αυτό το κλίμα, πολιτικός διάλογος δεν μπορεί να γίνει. Οι συνθήκες, όμως, προσφέρονται για ένα εσωκομματικό προνουντσιαμέντο, το οποίο βρίσκεται εν εξελίξει.
