Σε πολλές από τις παλιές ελληνικές ταινίες, οι κακότροποι σύντροφοι –ακόμη και εκείνοι που περνούν τα όρια της λεκτικής βίας– καταλήγουν να γίνονται συμπαθείς. Το σενάριο, άλλωστε, φροντίζει με μαεστρία να αποκαλύψει την τρυφερή καρδιά που βρίσκεται μέσα στο σκληρό περίβλημά τους, όπως συνέβη με τον γρουσούζη Αντωνάκη, που αποκατέστησε τελικά την Ελενίτσα στο φιλμ του 1965 «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα».
Σε κάποιες άλλες, η σωματική βία από τον σύζυγο όχι απλώς δικαιολογείται, αλλά και νομιμοποιείται ουσιαστικά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, όταν δηλαδή η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τής συζύγου δίνει την αφορμή. «Μπαμπά μου! Αυτό το χαστούκι έπρεπε να το έχεις δώσει πριν από είκοσι χρόνια», λέει ενθουσιασμένη η Τζένη Καρέζη στον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, επικροτώντας το δυνατό χαστούκι που εκείνος δίνει στη Μαίρη Αρώνη, την «Πάστα Φλώρα» της ταινίας «Μια τρελή τρελή οικογένεια», επίσης του 1965.
Οι ογδόντα και πλέον γυναικοκτονίες τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν μας δίνουν την πολυτέλεια του εφησυχασμού· οφείλουμε να ακούμε τους ψιθύρους πριν γίνουν κραυγές.
Τα αντίστοιχα παραδείγματα, εγχώρια και ξένα, είναι αμέτρητα. Το ξύλο, στην κινηματογραφική πλοκή, έχει πολλάκις αποδειχθεί σωτήριο: έχει σώσει βαλτωμένους γάμους, έχει κάνει ξεθυμασμένους έρωτες να ξαναφουντώσουν, έχει γίνει «τσιμέντο» στη συνύπαρξη κάμποσων ζευγαριών. Αλλά η ζωή δεν είναι σινεμά.
Η είδηση για τον γάμο που διεκόπη προσωρινά στον Πύργο Ηλείας, όταν η νύφη πάτησε το πόδι του γαμπρού, διαδόθηκε με τη συνήθη αστραπιαία ταχύτητα των μέσων κοινωνικών δικτύωσης σε όλη την Ελλάδα και αποτέλεσε αφορμή για καζούρα (ένα από τα εθνικά μας σπορ). Ομως, δεν είναι καθόλου αστείο το περιστατικό. Είτε ο γαμπρός πράγματι τη χαστούκισε (σύμφωνα με τις μαρτυρίες) είτε την έσπρωξε και βγήκε έξαλλος από τον ναό (όπως έσπευσε η ίδια η γυναίκα να δηλώσει), η ουσία δεν αλλάζει. Ο γάμος συνεχίστηκε. Ο ιερέας δεν έκρινε πως έπρεπε να διακόψει το μυστήριο. Οι συγγενείς της νύφης δεν τόλμησαν να την υπερασπιστούν. Ενα αυτεπαγγέλτως διωκόμενο αδίκημα πιθανόν να έλαβε χώρα σε μια εκκλησία χωρίς καμία συνέπεια.
Ας προσπαθήσουμε να είμαστε καλόπιστοι. Ας δεχτούμε ότι το περιστατικό ήταν μεμονωμένο και ας ευχηθούμε ο βίος του ζεύγους να είναι ανθόσπαρτος. Ομως οι ογδόντα και πλέον γυναικοκτονίες που έχουν γίνει στη χώρα μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν μας δίνουν την πολυτέλεια της αφέλειας. Ούτε του εφησυχασμού. Οφείλουμε να ακούμε τους ψιθύρους πριν γίνουν κραυγές. Να σβήνουμε τις σπίθες πριν εξελιχθούν σε ανεξέλεγκτη πυρκαγιά. Ο γάμος δεν είναι ερωτική κομεντί. Οι σχέσεις δεν έχουν πάντα χάπι εντ. Απαιτούν συνεχή προσπάθεια και υπερβάσεις, σεβασμό, κατανόηση. Η αγάπη δεν φτάνει.
