Εμείς οι Παναθηναϊκοί γιορτάζουμε, γιατί επιτέλους εκδόθηκε η πολυπόθητη οικοδομική άδεια για το γήπεδό μας. Σε αυτό το σημείο φτάσαμε ή, για να κυριολεκτήσω, μας έφτασαν: Να πανηγυρίζουμε για μια τυπική διαδικασία. Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, θυμάμαι πως όταν στις αρχές του 2006 ετέθη το θέμα του νέου γηπέδου της ομάδας μας ο στόχος ήταν, τα 100 χρόνια από την ίδρυσή της, να εορτασθούν στο καινούργιο γήπεδο. Δηλαδή, το γήπεδο στον Βοτανικό να έχει αποπερατωθεί το 2008. Το 2006, όλες οι συγκυρίες ήταν ευνοϊκές. Ο απόηχος της κατάκτησης του Euro είχε αναβαθμίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο, λεφτά υπήρχαν και με τη σέσουλα τότε, και πρωθυπουργός ήταν ένας δηλωμένος Παναθηναϊκός. Επιπλέον, είχε βρεθεί και μια μεγάλη και αξιόπιστη κατασκευαστική εταιρεία, η οποία θα αναλάμβανε το έργο.
Και αίφνης, μας προέκυψαν εξωτικά πτηνά να διαβιούν στο «παραδεισένιο» περιβάλλον του Βοτανικού. Συλλογικότητες με συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο μαζί με «κατοίκους της περιοχής» –είναι μεγάλη ιστορία ποιοι είναι αυτοί οι «κάτοικοι της περιοχής» που εμφανίζονται κάθε φορά για να ματαιώσουν μια σημαντική επένδυση– έκαναν τα πάντα για να σωθεί η ζωή αυτών των «σπάνιων» πτηνών. Ετσι, ένα έργο που θα μπορούσε να αποπερατωθεί το 2008, σήμερα, δεκαέξι χρόνια μετά, βρίσκεται στη φάση της οικοδομικής άδειας κι εμείς χαιρόμαστε. Αυτή η πονεμένη ιστορία θυμίζει πώς πήγε πίσω η υπόθεση του Ελληνικού και πόσο καθυστέρησε το μετρό της Θεσσαλονίκης.
Η πονεμένη ιστορία με το γήπεδο στον Βοτανικό θυμίζει πώς πήγε πίσω η υπόθεση του Ελληνικού και πόσο καθυστέρησε το μετρό της Θεσσαλονίκης.
Οι ίδιας ιδεολογικής προέλευσης συλλογικότητες, συνεπικουρούμενες και από τοπικούς άρχοντες, ανακάλυψαν δασική έκταση στο παλιό αεροδρόμιο και λίγο αργότερα –και με τη βούλα κάποιων αρχαιολόγων– διαπίστωσαν αυτό που δεν είχαν διαπιστώσει εδώ και μισόν αιώνα: Οτι μέσα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού υπήρχε και ένας αρχαιολογικός χώρος. Στη Θεσσαλονίκη, «το έγκλημα στη Βενιζέλου» πήγε τουλάχιστον μια τετραετία πίσω την παράδοση του έργου του μετρό, το οποίο έτσι θα δοθεί στο κοινό –αν δεν συμβεί κάτι άλλο– στις 30 Νοεμβρίου.
Ολες αυτές οι κατευθυνόμενες παρεμβάσεις είχαν σοβαρό οικονομικό κόστος. Στον Βοτανικό, η κραταιά και ιστορική κατασκευαστική εταιρεία καταστράφηκε, ενώ η ΠΑΕ στερήθηκε εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ όλο αυτό το χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα τη φαλκίδευση του ανταγωνισμού. Στο Ελληνικό, αυτές οι καθυστερήσεις εκτόξευσαν, λόγω των ανατιμήσεων, το κόστος κατασκευής στα ύψη, ενώ στη Θεσσαλονίκη εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, εγκατεστημένες στην Εγνατία Οδό, καταστράφηκαν και οι ιδιοκτήτες των ακινήτων είδαν τις περιουσίες τους να απαξιώνονται.
Ποια ήταν τα κίνητρα αυτών των συλλογικοτήτων; Είτε ήταν κατευθυνόμενα από τους ανταγωνιστές, είτε απλώς, λόγω ιδεοληψιών, δεν ήθελαν να προχωρήσουν αυτές οι μεγάλες επενδύσεις, είτε, όπως στο μετρό Θεσσαλονίκης, τα κίνητρα ήταν πολιτικά, το αποτέλεσμα ήταν ένα: σημαντική καθυστέρηση. Το «διά ταύτα» που προκύπτει από τα παραπάνω είναι η υποχρέωση των κυβερνώντων να θωρακίσουν θεσμικά τις μεγάλες επενδύσεις από τις αυθαιρεσίες των ιδεοληπτικών.
