Δεν υπήρχε καλύτερος. Αν αναλογιστεί κανείς τη θέση στην οποία έχει περιέλθει ο Στέφανος Κασσελάκης, δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή από τον Νίκο Παππά. «Καλύτερη», εννοείται, από την ιδιοτελή σκοπιά του κλυδωνιζόμενου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Παππάς, που διεκδίκησε πέρυσι την ηγεσία του κόμματος απέναντι στον Κασσελάκη, έχει αποδείξει πόσο χρήσιμος είναι εσωκομματικά. Στο προηγούμενο συνέδριο, ο άλλοτε αντιβασιλεύς της τσιπρικής αυλής είχε ματαιώσει την παρέμβαση του Τσίπρα. Είχε αναχαιτίσει την προσπάθεια «διόρθωσης» του εκλογικού «λάθους», γειώνοντας το διάβημα του πρώην πρωθυπουργού για νέα εκλογή προέδρου και αντικατάσταση του Κασσελάκη από τη Γεροβασίλη. Ενας παίκτης με τόσο κρύο αίμα –ικανός να αψηφήσει παλαιούς συντροφικούς δεσμούς και κομματικές επετηρίδες– είναι υπερπολύτιμος, ιδίως σε ένα κόμμα όπου πια δεν λειτουργούν ούτε συνιστώσες.
Αν ο Παππάς προστάτευσε τότε τον Κασσελάκη από τον Τσίπρα, τώρα επιστρατεύεται για να τον προστατεύσει από τον Πολάκη. Στο κατακερματισμένο συριζαϊκό σκηνικό, ο πρώην υπουργός είναι ο μόνος που μπορεί να χτίσει παρασκηνιακά ερείσματα και φαίνεται ότι εργάζεται για τη διάσωση του προέδρου, ενώ στην πραγματικότητα έχει εξασφαλίσει την επάνοδό του στο προσκήνιο – έστω και με οριακή πλειοψηφία, που μετράει περισσότερο ως αποδοκιμασία, παρά ως νομιμοποίηση.
Οταν η κούκλα δίνει στον μαριονετίστα της τα νήματα για να την κινεί.
Αυτά από την άποψη του χαώδους εσωκομματικού ανταγωνισμού. Γιατί, αν αλλάξει κανείς την οπτική γωνία, αν προσπαθήσει να δει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν να ήταν κανονικό κόμμα με ζωντανή αξίωση να μετέχει στον κομματικό ανταγωνισμό, η επιλογή Παππά έχει αυτοκτονικό χαρακτήρα. Το πρόσωπο που εκπροσωπεί πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή θα είναι ο μόνος εν ενεργεία πολιτικός που έχει καταδικαστεί από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο για παράβαση καθήκοντος. Αυτός θα είναι, υποτίθεται, η φωνή μιας κομματικής ηγεσίας που κομίζει ως ακαταμάχητο λόγο ύπαρξής της ότι δεν έχει καμία σχέση με το (παλαιό) πολιτικό σύστημα· ότι δεν έχει «παθητικό», αλλά μόνο μέλλον.
Ο προκάτοχος του Παππά στην προεδρία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ο οποίος αξιώθηκε την καινοτομία της αποπομπής μέσω τηλεδιάσκεψης, ήταν «χλωμός» κοινοβουλευτικά. Δεν είχαμε, όμως, ακούσει τη φωνή του σε κασέτες. Δεν ανακαλούσε την πιο κυνική εκδοχή της απόπειρας της συριζανελικής εξουσίας να πιάσει τους «αρμούς».
Τώρα, το παρελθόν αυτό επιστρέφει με μία από τις πιο εμβληματικές μετενσαρκώσεις του. Με την επιλογή του Παππά, ο Κασσελάκης βάζει στο πιλοτήριο ένα πολύ πιο επιτήδειο πολιτικό ζώο από τον ίδιο. Μοιάζει σαν η κούκλα να επιλέγει τον μαριονετίστα της – σαν να του δίνει εκείνη τα νήματα για να τη δέσει και να την κινεί. Ομως, έτσι το κουκλοθέατρο θα διαρκέσει λίγο ακόμη.
Με τον Παππά, ο Κασσελάκης επιβραδύνει τη δική του φθορά, επιταχύνοντας τη φθορά του κόμματος.
