Ο Ανδρέας Παπανδρέου, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980, δήλωσε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι η κυβερνώσα Αριστερά, αντιδιαστέλλοντας το κόμμα του με την παραδοσιακή Αριστερά, που ήταν μια Αριστερά των συνθημάτων και της διαμαρτυρίας. Το κατά πόσον το ΠΑΣΟΚ είχε σχέση με την Αριστερά αυτό σηκώνει πολλή συζήτηση. Πάντως, θυμάμαι τότε, στις ηρωικές εποχές της Αλλαγής, όλα τα στελέχη του δήλωναν με κάθε τρόπο την αποδοκιμασία τους προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ο ίδιος ο Ανδρέας –άτομο καλλιεργημένο και ευρυμαθές– πιο πολύ έκλινε προς τον τριτοκοσμικό μαρξισμό του Σαμίρ Αμίν παρά προς την ευρωπαϊκή μαρξιστική διανόηση. Τελικά, το ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη προσπάθησε να γίνει ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με μερική επιτυχία. Σημειωτέον ότι η γερμανική σοσιαλδημοκρατία εγκατέλειψε τον μαρξισμό και καταστατικά από το 1959.
Ετσι για το ΠΑΣΟΚ, την κυβερνώσα Αριστερά, η μετάβαση από τα μπααθικά οράματα σε μια ιδιόμορφη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έγινε σχετικά ανώδυνα· για τον ΣΥΡΙΖΑ, η μετάβαση από τη ριζοσπαστική Αριστερά της πλατείας και των δρόμων στην κυβερνώσα Αριστερά βιώθηκε τραυματικά, καθώς συνοδεύτηκε από την πλήρη κατάρρευση των ιδεολογικών προταγμάτων της. Αίφνης διαπίστωσαν πως ο στρατηγικός στόχος τους να αλλάξουν πρώτα την Ευρώπη, για να μπορέσουν να αλλάξουν και την Ελλάδα, ήταν μια μεγαλειώδης αυταπάτη, που οφειλόταν τόσο στον μαρξιστικό βολονταρισμό τους όσο και στην ασυγχώρητη άγνοιά τους για το πώς λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Φυσικά, χωρίς διεθνή στηρίγματα και μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον που οι ίδιοι δημιούργησαν, εγκατέλειψαν όλους τους υψιπετείς στόχους και προσαρμόστηκαν απότομα στη σκληρή πραγματικότητα. Ομως, με αυτούς τους στόχους είχαν διαπαιδαγωγήσει τους ψηφοφόρους τους, που αισθάνθηκαν προδομένοι. Αν την πρώτη κυβίστηση του καλοκαιριού του 2015 τη συγχώρησαν, αυτό δεν συνέβη στη συνέχεια με τα πεπραγμένα της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Οταν διαπίστωσαν πως ο στρατηγικός στόχος τους να αλλάξουν πρώτα την Ευρώπη, για να μπορέσουν να αλλάξουν και την Ελλάδα, ήταν μια μεγαλειώδης αυταπάτη…
Ο Νίκος Μαραντζίδης σε ένα άρθρο του στην «Καθημερινή» (17/9/2023), σχεδόν αμέσως μετά τη συντριβή του 17,5%, έγραφε μεταξύ άλλων: «Ομως η Αριστερά που αμελεί να μιλήσει για τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, τους ταξικούς φραγμούς στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην εργασία και στη στέγη, δεν είναι Αριστερά». Το πρόβλημα για την Αριστερά δεν βρίσκεται στο να μιλήσει διακηρυκτικά για τα όσα αναφέρει ο Ν. Μαραντζίδης. Το κομβικό σημείο είναι πώς θα τα κάνει πράξη όταν κυβερνήσει. Ποιο είναι στην πατρίδα μας το μεγάλο κεφάλαιο που θα φορολογήσει και αν τα έσοδα αυτά αρκούν για να χρηματοδοτήσουν όλες τις κοινωνικές δαπάνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωσε ότι δεν αρκούν και επιχείρησε και αυτός τη φορολόγηση των μικρομεσαίων, ενώ για να διατηρηθεί στην εξουσία πούλησε την αριστερή ψυχή του στους κατέχοντες χρήμα και εξουσία.
Αποδείχθηκε ότι η Αριστερά όταν κυβερνά, χάνει την ιστορική και ιδεολογική της ταυτότητα. Παύει να είναι Αριστερά. Συμβιβάζεται, προσαρμόζεται και γίνεται κάτι άλλο.
