Είναι η Αντριάνα, ο Πέτερ, η Εμα, ο Αλεξ, ο Κάρλος, η Χριστίνα, η Εύη. Ερχονται από τη Ρουμανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, τη Βουλγαρία, βεβαίως την Ελλάδα. Τακτοποιούν τις αφράτες πετσέτες, ισιώνουν τις ξαπλώστρες, ανοίγουν τις ομπρέλες θαλάσσης. Ενώ η ένοικος του ξενοδοχείου απολαμβάνει με την ανατολή του ηλίου το κολύμπι στην ακύμαντη θάλασσα, ο Τριστάν απολαμβάνει την ηρεμία της στιγμής ακούγοντας μουσική από το κινητό που έχει στερεώσει στη ζώνη του παντελονιού του, ενώ «ισιώνει» την άμμο της παραλίας με μια μεγάλη τσουγκράνα.
Στον πλανήτη των καλοκαιρινών διακοπών, οι κάτοικοι ανήκουμε σε φυλές που διάγουν βίους παράλληλους. Οι τροχιές μας συγκλίνουν και αποκλίνουν, καθώς κινούμαστε σε διαφορετικά επίπεδα του θερινού χωρόχρονου, αλλά κάποιες φορές προλαβαίνουμε να ρίξουμε μια ματιά οι μεν στον κόσμο των δε. Τo αγόρι από την Πορτογαλία οδηγεί το ηλεκτρικό Golf car κρατώντας στο άλλο χέρι ένα ασύρματο τηλέφωνο και φτάνει στον προορισμό του ακολουθώντας ένα νοητό GPS, πραγματικός κυρίαρχος αυτού του λαβυρίνθου που περνάει ανάμεσα σε πρασιές και κλειστές πόρτες δωματίων. Τα παιδιά που απαντούν στο τηλέφωνο της ρεσεψιόν, που φέρνουν το κέρασμα του καλωσορίσματος, που προσφέρουν δροσερό καρπούζι στην παραλία, θα μείνουν εδώ μέχρι τις βροχές του Νοεμβρίου.
Οι εργαζόμενοι –εποχικοί υπάλληλοι, πολλοί «πρακτικάριοι» από σχολές τουριστικών επαγγελμάτων που τρίβονται στη δουλειά– και οι φιλοξενούμενοι του μεγάλου resort βλέπουμε το καλοκαίρι από διαφορετική γωνιά. Κάποιοι προστατευμένοι στη σκιά, άλλοι εκτεθειμένοι στον ήλιο, συναντιόμαστε λίγο αμήχανα με ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη. Οι αγενείς ευτυχώς λιγοστεύουν καθώς ο τουρισμός παύει να αποτελεί «αρπαχτή» και γίνεται επαγγελματικός κλάδος με αξιώσεις για τους εργαζομένους του.
«Θα μείνετε πολύ;», ρωτάει ευγενικά ο οδηγός του μικρού οχήματος που μεταφέρει στην καρότσα του τα άπλυτα σε πάνινες τσάντες. «Λίγο, μόνο τρεις ημέρες», απαντά η επισκέπτρια, η οποία έκανε οτοστόπ για να φτάσει πιο γρήγορα και άκοπα έως το εστιατόριο. «Δεν έχει σημασία», απαντάει εκείνος. «Εχω δει ανθρώπους που μένουν εδώ ένα μήνα και πάλι δεν μπορούν να ευχαριστηθούν. Είναι σαν τη ζωή, παντού ίδια». «Και το δικό σας καλοκαίρι πώς ήταν;», ρωτάει η επιβάτις. «Θαυμάσιο», απαντά εκείνος και δείχνει στο κινητό τη φωτογραφία της δεύτερης κόρης του, που γεννήθηκε τον Ιούνιο.
