Πριν από ένα χρόνο τέτοιες μέρες ξεκινούσε η φαρσοκωμωδία για αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ, που έμελλε να εξελιχθεί σε ιλαροτραγωδία για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο νέος αρχηγός δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται, ενώ το κόμμα συνεχίζει την πορεία διάλυσης σε δόσεις, με εξευτελισμό προσώπων, χωρίς αρχές και κυρίως χωρίς καμιά σοβαρότητα.
Τα όσα συμβαίνουν έχουν ξεπεράσει τη φαντασία των γελοιογράφων, που πασχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους με κόπο πολύ. Πέρα από τις φαιδρότητες, ενίοτε και τις αθλιότητες στον εσωτερικό πόλεμο μεταξύ των διαφόρων στελεχών, το δυσάρεστο είναι ότι αυτή η εικόνα χυδαιότητας δηλητηριάζει την κοινωνία. Δημιουργεί κλίμα απαξίωσης της πολιτικής και απομακρύνει τους πολίτες, που βλέπουν με καχυποψία έτσι κι αλλιώς την κομματική αντιπαράθεση. Αυτή η σταδιακή καταστροφή της εύθραυστης σχέσης των πολιτών με την πολιτική και τους πολιτικούς θα προκαλέσει μεσοπρόθεσμα τεράστια ζημιά, αλλά δεν μπορεί να μπει φρένο στον γκρεμό. Αυτό το συνονθύλευμα, που πριν από δέκα χρόνια με ακραίο λαϊκισμό, ενίοτε και μισανθρωπισμό, βρήκε τον δρόμο προς την εξουσία προκαλώντας τεράστια ζημία στη χώρα κατά τον χρόνο που την άσκησε, ήταν μοιραίο ότι θα κατέληγε κάπως έτσι. Η παρέα, που τότε μετήλθε σκοτεινών μεθόδων και ανίερων συμπράξεων με μοναδικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας, είναι λογικό πως θα οδηγείτο με ανάλογες πρακτικές και στο μεταξύ τους ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ο νεοφερμένος αρχηγός, που πέρασε απ’ έξω και τους πήρε το μαγαζί, μέσα σε όλες τις παραδοξότητες που έχει διατυπώσει, έχει πει και μια αλήθεια. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σοβαρό κόμμα δεν θα το έπαιρνα εγώ, που ήρθα για δυο μήνες στην Ελλάδα, είχε πει πάνω-κάτω ο Στέφανος Κασσελάκης κάποια στιγμή που τον κατηγόρησαν ότι απαξιώνει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν σοβαρό κόμμα δεν θα το έπαιρνα εγώ, που ήρθα για δυο μήνες στην Ελλάδα, είχε πει πάνω-κάτω ο Στέφανος Κασσελάκης.
Με αυτά τα δεδομένα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό που υπήρξε ο ΣΥΡΙΖΑ για μερικά χρόνια δεν υπάρχει πια. Δεν ήταν ποτέ κόμμα αρχών και ιδεών, δεν κατάφερε ποτέ να γίνει έστω αξιόπιστος μηχανισμός διαχείρισης της εξουσίας και κατέληξε η χλεύη φίλων και αντιπάλων.
Η ζωή όμως προχωρεί και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η πολιτική ανισορροπία θα τερματιστεί. Το κενό θα καλυφθεί με κάποιον τρόπο, καθώς δεν μπορεί να υπάρχει μόνο ένα κόμμα εξουσίας στη χώρα. Η ευκαιρία μοιάζει να είναι και πάλι στο ΠΑΣΟΚ, αρκεί να καταφέρουν στην πορεία για την ανάδειξη ηγεσίας να μιλήσουν για την πραγματική πολιτική. Οι πολλές υποψηφιότητες έχουν μπερδέψει τους πολίτες, αλλά αν καταφέρουν να μιλήσουν ως κανονικοί άνθρωποι για το παρόν και το μέλλον της χώρας, υπάρχουν ενδιαφερόμενοι να τους ακούσουν. Η εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης δεν είναι σχήμα λόγου, είναι ανάγκη – και σ’ αυτή την προσδοκία οφείλει να απαντήσει η επόμενη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αν τα καταφέρει θα έχει ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην Ιστορία του πολύπαθου κόμματος, αλλά θα συνεισφέρει και στην αποκατάσταση της πολιτικής ισορροπίας.
