Φέτος, στην πλατεία του χωριού, στα Ανω Πορόια Σερρών, είχε μια αξιοπρόσεκτη ησυχία τα βράδια. Οχι ότι δεν υπήρχε κόσμος στα τραπέζια των καφενείων και στις ταβέρνες. Ακουγες το γνωστό μουρμουρητό, αλλά έλειπαν οι φωνές των παιδιών. Οι τσιρίδες του παιχνιδιού, τα τρανταχτά γέλια, τα «άφησέ με να παίξω με τους φίλους μου». Τα παιδιά ήταν εκεί, αλλά καθισμένα στα πεζούλια με το βλέμμα κατεβασμένο στο κινητό τους. Σχολιάζουν όχι τι συμβαίνει γύρω τους, αλλά τα βίντεο που βλέπουν. Στο Viber «κουβαλάνε» τους φίλους τους από το σχολείο και δυσκολεύονται να κάνουν καινούργιους. Στις ταβέρνες δεν γκρινιάζουν επειδή βαρέθηκαν, γιατί βλέπουν την αγαπημένη τους σειρά στο τάμπλετ. Παρατηρώ οικογένειες να περιμένουν για την παραγγελία τους σε ένα τραπέζι δίπλα στο κύμα και αντί να κοιτάζουν τη θάλασσα, τσεκάρουν μέιλ, παραγγέλνουν ρούχα ή χαζεύουν στο Ινσταγκραμ. Φυσικά και δεν είμαι καλύτερος. Πιάνω τον εαυτό μου να κάνει ακριβώς το ίδιο και το αρνούμαι κατηγορηματικά όταν μου το λένε. Ακούω εκείνους που λένε ότι το κινητό είναι η τεχνολογία με την οποία μεγαλώνει αυτή η γενιά και ότι τα παιδιά θα βρουν τον δρόμο τους. Οπως και ότι από τη στιγμή που «έχουν όλοι», είναι δύσκολο να αποκλείσεις ένα παιδί από την εποχή του. Ακούω, όμως, και εκείνους που λένε ότι το ψυχικό βάρος που φέρνει μαζί της η μικρή συσκευή είναι δυσανάλογα μεγάλο για ένα παιδί. Και βλέπω ότι γίνεται μέρος της ζωής του σε ολοένα και μικρότερη ηλικία.
Προχθές, η κυβέρνηση ανακοίνωσε μέτρα για τα κινητά στα σχολεία. Η χρήση τους στην τάξη θα απαγορεύεται και θα τιμωρείται με αποβολές. Το σκεπτικό είναι σωστό, αν και θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν και αυτονόητο να συμβαίνει. Μαθητές και δάσκαλοι υποφέρουν από παιδιά που τους φωτογραφίζουν και τους βιντεοσκοπούν, για να τους κοροϊδέψουν ή να τους εκβιάσουν. Το μπούλινγκ με κάθε μορφή είναι πια καθημερινότητα. Δυσκολεύομαι ωστόσο να καταλάβω πώς θα περιοριστεί η χρήση του κινητού στο σχολείο από τη στιγμή που θα βρίσκεται μέσα στην τσάντα του μαθητή. Οπως γινόταν με τα τσιγάρα πιο παλιά. Αν είχες μαζί σου θα έβρισκες μια γωνιά για να καπνίσεις και οι καθηγητές θα έκαναν ότι σε μαλώνουν και εσύ θα έκανες πως τους ακούς. Πολύ πιθανό να είχαν και εκείνοι τσιγάρο στο χέρι. Eνα άλλο ερώτημα είναι ποιος θα επιβάλει το μέτρο. Δάσκαλοι και καθηγητές έχουν χάσει το κύρος τους. Οι αποβολές και οι απουσίες πέφτουν στο κενό. Γονείς παρακολουθούν το μάθημα και τι κάνει ο δάσκαλος μέσα στην τάξη μέσα από τις ομάδες γονέων σε εφαρμογές τύπου Viber. Το τι γράφεται εκεί μέσα δεν λέγεται. Είναι όλοι στα κάγκελα, έτοιμοι για φασαρία. Αυτή η μάχη μοιάζει να έχει χαθεί. Κανόνες υπάρχουν, αλλά δεν τους ακολουθεί κανείς. Τα παιδιά ακολουθούν πρότυπα και παραδείγματα. Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι ελληνικό, όλες οι χώρες το αντιμετωπίζουν. Θα αλλάξουν επειδή το λέει μια κυβέρνηση; Πιο πιθανό θα ήταν αν τους το πει η Τέιλορ Σουίφτ.
