Και πάλι από ελληνικά χείλη, μάλιστα τα καθ’ ύλην υπεύθυνα, ακούστηκε το τετριμμένο ότι η Ελλάδα υποστηρίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Αν το λέμε έτσι γιατί πρέπει να το πούμε, έχει καλώς. Είναι μια αποδεκτή πλέον έκφραση που έχει περάσει στον χώρο των ζαχαρωδών, κάτι σαν τις καραμέλες που τις πιπιλίζουμε για να γλυκαίνουμε εαυτούς και αλλήλους. Αν όμως όντως πιστεύουμε ότι η Τουρκία έχει ευρωπαϊκή προοπτική κι εμείς προσβλέπουμε σε αυτήν, κάτι δεν πάει καλά. Και για να είμαι σαφής, δεν νομίζω να υπάρχει σώφρων Ελληνας πολίτης που να μη θέλει μια Τουρκία δημοκρατική, φιλειρηνική, που να σέβεται τις διεθνείς συνθήκες και να προστατεύει τις κάθε λογής μειονότητες που υπάρχουν μέσα σε αυτή τη μεγάλη χώρα. Αυτό είναι το ευκταίο, το οποίο, δυστυχώς, απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα.
Διότι η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας απαιτεί η συγκεκριμένη χώρα να πληροί όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα. Γιατί αυτή η προοπτική είναι αδύνατη; Διότι όλα τα προαπαιτούμενα αυτής της πορείας αντιβαίνουν στις καταστατικές αρχές επάνω στις οποίες ιδρύθηκε το τουρκικό κράτος. Το κυνηγητό των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, η αμφισβήτηση των συνθηκών και ο σχετικός αναθεωρητισμός είναι στοιχεία που κυριαρχούν στην εσωτερική και στην εξωτερική πολιτική των γειτόνων, σχεδόν έναν αιώνα. Δεν χρειάζεται απαρίθμηση και υπενθύμιση γεγονότων που τεκμηριώνουν αυτήν την άποψη.
Φυσικά, υπάρχει και η περίπτωση να τασσόμαστε υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας εκ του ασφαλούς, καθώς γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί διότι δεν το θέλει καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Δηλαδή, κάτι σαν «σε κουβέντα να βρισκόμαστε». Υποθέτω ότι και ο Χακάν Φιντάν, ένας πανέξυπνος και ικανότατος πολιτικός-τεχνοκράτης, το γνωρίζει αυτό. Αλλωστε, στο μεγαλύτερο μέρος τους οι τουρκικές ελίτ, αφού στις αρχές της δεκαετίας του 2000 αμφιταλαντεύθηκαν γύρω από την ευρωπαϊκή προοπτική, τελικά επέλεξαν τη στρατηγική της αναβίωσης, υπό τις σύγχρονες συνθήκες, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα, το πάντρεμα του ισλαμισμού με τον ακραίο κεμαλικό εθνικισμό έχει ακυρώσει κάθε σκέψη γι’ αυτήν την ευρωπαϊκή προοπτική.
