Η αρχιτεκτονική του ανατρέπεται. Βασικές δομές του καταρρέουν. Οι διαδικασίες ρευστοποίησής του επιταχύνονται. Η κρίση του κομματικού συστήματος οδηγείται στην κορύφωση.
Δεν είναι φρέσκια. Αντί για ένα βραχείας διάρκειας βίαιο φαινόμενο, η κρίση του κομματικού συστήματος αποτελεί αργόσυρτη και βασανιστική κανονικότητα μετά το 2012. Η κατάρρευση της κοινωνικής εμπιστοσύνης που είχε αποτυπωθεί στα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων τον Μάιο και τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς, με τη μαζική αποστροφή των ψηφοφόρων από τους δύο πυλώνες του, σημάδεψε το τέλος εποχής του δικομματισμού που ήταν κυρίαρχος από το 1977 έως τότε. Από εκείνον τον κλονισμό, το κομματικό σύστημα δεν συνήλθε ποτέ. Η κρίση του έγινε καθεστώς, στοιχείο λειτουργίας της χώρας. Πενήντα χρόνια από τη Μεταπολίτευση, η κρίση του κομματικού συστήματος επιταχύνεται.
Η δραστική αναδιανομή πλούτου εις βάρος του κόσμου της εργασίας, η υποβάθμιση του ΕΣΥ υπέρ του ιδιωτικού τομέα, η πελατειακή διαχείριση ευρωπαϊκών πόρων, η αίσθηση της γενικευμένης διαφθοράς, η εν γένει αναποτελεσματικότητα μιας κυβέρνησης που δείχνει εξαντλημένη τον έκτο χρόνο της εξουσίας της εξανέμισαν το 41% και οδηγούν τη Ν.Δ. σε δημοσκοπική πτώση κάτω από το 28% των ευρωεκλογών. Δείγματα μιας προϊούσας φθοράς, σε συνθήκες «πολέμου πολιτισμών» μεταξύ φιλελεύθερης και ακραίας Δεξιάς, με απουσία ενός ελκυστικού εθνικού αφηγήματος και μια δηλητηριώδη υποψία να διεκδικεί έδαφος: ότι η καθοδική πορεία δεν είναι αναστρέψιμη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, καταπονημένος από δεισιδαιμονίες και ιδεοληψίες που εκτόπιζαν τον ορθολογισμό κι έκρυβαν όλο και πιο πολύ τον αστερισμό των ιδεών και αξιών της Αριστεράς, σε απόσπαση από την πραγματικότητα και σε (αυτο)απομόνωση από τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, πολιτικά ζαλισμένος και κινηματικά ανύπαρκτος, ήταν σε προχωρημένη αποσύνθεση όταν συναντήθηκε με έναν περαστικό, που αναζητούσε ένα κόμμα-κέλυφος σε τιμή ευκαιρίας. Του παραδόθηκε. Πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μόνο κατ’ όνομα, η μετάλλαξή του είναι οριστική και η συρρίκνωσή του γίνεται με ορμή: δημοσκοπικά βρίσκεται στην τρίτη θέση, πίσω από το ΠΑΣΟΚ, και τίποτα δεν δείχνει ότι θα μπορέσει να κρατηθεί σε αυτήν.
Κι αν δεν προβάλλει με ευκρίνεια πώς ακριβώς θα είναι το καινούργιο, ας τελειώ-νουμε με το παλιό.
Ποια θα ήταν η καλύτερη εξέλιξη; Να μη χαθεί άλλος χρόνος! Κι αν δεν προβάλλει με ευκρίνεια πώς ακριβώς θα είναι το καινούργιο, ας τελειώνει το παλιό – αρκετό κακό έχει κάνει.
Η ζωή, η παλαιότερη και η πρόσφατη ιστορία του τόπου επιβεβαιώνουν ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αδιέξοδη είναι αυτή καθαυτήν η αντίληψη-παγίδα ότι δήθεν υπάρχουν ανυπέρβλητα αδιέξοδα. Είναι ένας ισχυρισμός που εξυπηρετεί τους επαγγελματίες διαχειριστές ενός παρωχημένου κομματικού συστήματος για να κρατούν εγκλωβισμένες ή σε αποστρατεία, αμέτοχες, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να στηρίξουν μια διαφορετική πορεία του τόπου. Αδιέξοδο είναι το σημερινό κομματικό σύστημα. Λειτουργεί πελατειακά, παρεμποδίζει τη συμμετοχή με όρους ανεξαρτησίας, ανιδιοτέλειας και ευθύνης στην πολιτική ζωή, φοβάται ή δεν θέλει ή δεν μπορεί να οργανώσει συναινέσεις για μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, τελικά λειτουργεί σαν φρένο σε αυτές και στην πρόοδο. Με όρους δημοσίου συμφέροντος, αυτό το κομματικό σύστημα δεν έχει λόγους ύπαρξης.
