Μοιάζει ερώτημα παλιό, φθαρμένο και εξαιρετικά κοινότοπο: τι είναι όλος αυτός ο κόσμος που μας περιβάλλει και γίνεται περισσότερο ορατός το καλοκαίρι, καθώς «απλώνεται» και επιβραδύνονται οι ρυθμοί του; Δίνουμε κι εμείς χρόνο στους γύρω μας, μακρινούς έως απόντες όλους τους άλλους μήνες, αλλά ορατούς μέσα στο μικρό διάστημα των διακοπών. Αν υποθέσουμε ότι η ανάπαυλα είναι η ιδανική συνθήκη για να οξυνθούν οι αισθήσεις, τότε εντείνεται και η προσοχή μας στις ιστορίες των άλλων. Σαν ένα ντοκιμαντέρ σε εξέλιξη, όπου διαφορετικά πρόσωπα στέκονται μπροστά στην κάμερα και μιλούν για πράγματα καθημερινά αλλά αξιοσημείωτα, με συνοχή και δύναμη ώστε να συνθέτουν ζωές σε εξέλιξη. Ησυχες, καθόλου προβεβλημένες, δεν απασχολούν ούτε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ούτε τα ΜΜΕ. Δεν σημαίνει αυτό πως δεν συμβαίνουν τραγικά περιστατικά, ασθένειες, επώδυνοι θάνατοι, απρόβλεπτες και ανεπιθύμητες ανατροπές. Ομως, περιορίζεται η πληροφορία μέσα στο στενό πλαίσιο της οικογένειας, των φίλων, των οικείων και συγγενών.
Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από ιστορίες, τις δικές τους και των άλλων.
Στα καλοκαιρινά τραπέζια των ετήσιων, συχνά, συνευρέσεων, καθώς μεσολαβεί μεγάλο διάστημα χωρίς «νέα», οι αιφνιδιασμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αλλάζουν ρόλους (από φοιτητές, νέοι γονείς, ύστερα περνούν στην τρίτη ηλικία), νιώθουν πλήρεις ή αδικαίωτοι. Και σε αυτές τις αφηγήσεις προστίθενται άλλες εμβόλιμες, από το κορίτσι που σερβίρει, από τη γειτόνισσα στο νησί με την οποία, χρόνια τώρα, ανταλλάσσετε το πολύ μια καλημέρα, από μια ιστορία που ανακαλύπτεις θαμμένη στις κούτες της αποθήκης από διαλύσεις ή μετακομίσεις σπιτιών που έχουν, σχεδόν, ξεχαστεί. Και τότε και η ζωή σου φωτίζεται αλλιώς. Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από ιστορίες, τις δικές τους και των άλλων. Και αν κάποιος αφιερώσει λίγο χρόνο να ακούσει –και όχι μόνο να μιλήσει ο ίδιος– βγαίνει κερδισμένος. Η 25χρονη κοπέλα με τον φίλο της που δουλεύουν τον χειμώνα στην εστίαση στο Λονδίνο και τα καλοκαίρια μεταφέρουν την εμπειρία τους σε μια όμορφη παραθαλάσσια, οικογενειακή, ταβέρνα στη Σκύρο. Χωρίς υπερβολές και «δήθεν» γεύσεις, με προϊόντα της θάλασσας και της παράδοσης του νησιού· άνθρωποι φιλόξενοι από επαγγελματισμό, με ελεγχόμενη οικειότητα και φιλοδοξίες γειωμένες, απτές. Από την άλλη, η κυρία Ευγενία στην Αίγινα ήρθε στον Αργοσαρωνικό έφηβη ακόμη από άλλη περιοχή της Ελλάδας, παντρεύτηκε νέα, απέκτησε παιδιά και τώρα φροντίζει μια ολιγομελή οικογένεια σε ένα μεγάλο κτήμα. Εχει γίνει μέλος της. Συμμετέχει στα τραπέζια και στις συζητήσεις, έχει μυαλό κοφτερό και χιούμορ, είναι αμφίβολο αν τέλειωσε το σχολείο, αλλά είναι οξυδερκής και παρακολουθεί τα πάντα. Καθώς ζει στο κτήμα χειμώνα – καλοκαίρι, το φροντίζει και το προσέχει, παρατηρεί και γνωρίζει με επιστημονική σχεδόν ακρίβεια: τι συμβαίνει με το χώμα, με τις καλλιέργειες, με τη στάθμη της θάλασσας, με τα έντομα, με τα φιστίκια και τα σύκα που φέτος έχουν μία από τις χειρότερες χρονιές τους λόγω ανομβρίας. Η κλιματική αλλαγή είναι παρούσα στη ζωή της, προσαρμόζεται, προς το παρόν, παίρνει τα μέτρα της. Με μέτρο. Αξιοθαύμαστο. Οπως όλοι όσοι μιλούν για να πουν αυτό που γνωρίζουν και να ακούσουν κάτι πάνω σε αυτό ή άλλο, διαφορετικό. Η σπάνια τέχνη της κουβέντας, της συνύπαρξης εντέλει, χωρίς διαγκωνισμούς γνώσεων, γνωριμιών, υπερτροφικών «εγώ», διαττόντων σελέμπριτι που καταπίνει ο ινσταγκραμικός ψηφιακός χωρόχρονος. Οι άνθρωποι αυτοί δεν διεκδικούν χώρο για να υπάρξουν, που ποτέ δεν αρκεί και πάντα πρέπει να επεκτείνεται, απλώς υπάρχουν. Στα μέτρα και στα τετραγωνικά που τους επιτρέπουν να ζουν αξιοπρεπώς, να απολαμβάνουν μια καθημερινότητα με επαναλαμβανόμενη ρουτίνα χωρίς τοξικότητες.
Ακούγοντας τις ιστορίες των άλλων και παρατηρώντας τις ζωές τους, καταλαβαίνουμε πού πατάμε και τι μας συμβαίνει, λίγο περισσότερο, λίγο καλύτερα. Μια σκυταλοδρομία από καταγραφές με ψυχικό αποτύπωμα. Οι ιστορίες ως ένα εργαλείο μύησης σε έναν κόσμο τόσο κοντινό και τόσο άγνωστο.
