Το εκλογικό σώμα της Θουριγγίας αποτελεί περίπου το 2% του συνολικού εκλογικού σώματος της Γερμανίας. Αρα το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα παραμένει, ας το βάλουμε όμως στις σωστές του διαστάσεις. Είναι μια προειδοποιητική βολή, όμως αναμενόμενη. Γιατί ήταν αναμενόμενη; Διότι το ανατολικό κομμάτι της Γερμανίας, η πρώην Ανατολική Γερμανία, ποτέ δεν εντάχθηκε πλήρως στο οικονομικό σύστημα της Γερμανίας. Μπορεί η απορρόφησή του να έγινε με πολιτικά ανώδυνο τρόπο, όμως η συνέχεια έκρυβε εκπλήξεις.
Αρχικά να κάνουμε μια παραδοχή. Στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας, στον σοβιετικό τομέα, βρήκαν καταφύγιο όσοι κομμουνιστές απέμειναν από το πάλαι ποτέ πανίσχυρο Κομμουνιστικό Κόμμα. Αποτέλεσαν στη συνέχεια τη ραχοκοκαλιά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Αυτοί ήταν λογικό να μη δουν με καλό μάτι την πτώση του Τείχους. Παρέμειναν πιστοί στην ιδεολογία τους και συσπειρώθηκαν αργότερα γύρω από το κόμμα Die Linke. Συγχρόνως, η ενοποίηση προκάλεσε στο ανατολικό τμήμα και μια κοινωνική έκρηξη λόγω της οικονομικής κατάρρευσης των εργοστασίων που ήταν δομημένα κατά τα σοβιετικά πρότυπα, με παλιό εξοπλισμό και, το κυριότερο, παρήγαν προϊόντα που δεν άντεχαν στον ανταγωνισμό. Οποιος παρακολουθήσει σε συνδρομητικό κανάλι τη μίνι σειρά (δύο επεισόδια) για τον Ντέτλερ Ροβέντερ και την περίφημη Treuhand –την εταιρεία που ανέλαβε να ιδιωτικοποιήσει την ανατολικογερμανική βιομηχανία– θα καταλάβει τι ακριβώς έγινε. Ενώ η κυβέρνηση τιμολογούσε το δυτικογερμανικό μάρκο σε ισοτιμία 1/1 με το ανατολικογερμανικό, η αγορά το τιμολογούσε 1/5, κάτι που προκαλούσε μια διαρκή αιμορραγία στο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων. Τελικά όταν έκλεισε η Treuhand –ο Ροβέντερ δολοφονήθηκε το 1991– άφησε πίσω της 2.500.000 ανέργους στην ανατολική επικράτεια, γεγονός που οδήγησε σε μια νοσταλγία για το σοσιαλιστικό καθεστώς.
Οι λόγοι που στις περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας αναπτύχθηκε ένας αντισυστημισμός.
Με δεδομένο αυτό το ιστορικό, οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο, δεν ήταν περίεργο που στις περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας αναπτύχθηκε ένας αντισυστημισμός, ο οποίος τις διαφοροποιούσε από την υπόλοιπη χώρα. Ας σημειωθεί ότι η Ανατολική Γερμανία είχε περίπου 16.500.000 κατοίκους. Το πολιτικό ερώτημα είναι γιατί σήμερα αυτός ο αντισυστημισμός διοχετεύθηκε στην άκρα Δεξιά που επικεφαλής της έχει έναν νεοναζιστή και με δικαστική απόφαση; Γιατί δεν παρέμεινε στον χώρο μιας ριζοσπαστικής, μαρξιστικής Αριστεράς; Απάντηση: Για τον ίδιο λόγο που ολόκληρες εργατικές συνοικίες στις γαλλικές μεγαλουπόλεις στη δεκαετία του 1990, εγκατέλειψαν το Κομμουνιστικό Κόμμα και μετακόμισαν στο κόμμα του πατρός Λεπέν. Και ποιος είναι αυτός ο λόγος; Η αναποτελεσματικότητα της Αριστεράς και η κληρονομημένη αποστροφή προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία, γεγονός που έχει τις ιστορικές ρίζες του στη δεκαετία του 1920, όταν ναζί και κομμουνιστές κήρυξαν τον πόλεμο στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Η θεωρία των δύο άκρων είναι ενοχλητική και για τα δύο άκρα. Ομως η Ιστορία υπάρχει και επιβεβαιώνει την κοινή στόχευση επάνω στην οποία τεκμηριώνεται αυτή η θεωρία. Διαφορετικές οι αφετηρίες, κοινή η πορεία.
