Ενα ελληνικής ιδιοκτησίας ποντοπόρο πλοίο πλέει στον Νότιο Ατλαντικό. Εχει φορτώσει σιδηρομετάλλευμα από τη Βραζιλία και κατευθύνεται προς την Κίνα, όπου αναμένεται να φτάσει στα μέσα Οκτωβρίου, χωρίς καμία ενδιάμεση στάση. Κάποιο πρωινό του Αυγούστου, από τη γέφυρα, οι ναυτικοί βλέπουν ένα πουλί να προσγειώνεται στην πλώρη και να μένει ακίνητο στο ίδιο σημείο, για ώρα. Είναι εξασθενημένο, σχεδόν ετοιμοθάνατο, όπως διαπιστώνουν πλησιάζοντάς το.
Ο Ελληνας καπετάνιος ζητάει να το μεταφέρουν στο εσωτερικό του πλοίου και ένας αγώνας δρόμου ξεκινάει για να σωθεί το πουλί. Επειτα από επικοινωνία με τον Σύλλογο Περίθαλψης και Προστασίας Αγριων Ζώων «Αλκυόνη», στην Πάρο, διαπιστώνεται ότι πρόκειται για Caprimulgus europaeus, όπως είναι η επιστημονική του ονομασία, ένα νυχτόβιο αποδημητικό πτηνό –χλούφτη το αποκαλούν σε κάποια μέρη της Ελλάδας, νυχτοπάτη, πλάνο ή γιδοβύζι– που προφανώς έχασε τις δυνάμεις του κατά τη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού της μετανάστευσης.
Ο καπετάνιος αρχίζει να εφαρμόζει με ευλάβεια τις οδηγίες των διασωστών και των επιστημόνων, που φτάνουν καθημερινά με τη μεσολάβηση μιας εθελόντριας, της Ρεθυμνιώτισσας δασολόγου Ρούσσας Παπαδάκη, ώστε ο φτερωτός ασθενής να μπορέσει να επιβιώσει, να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να συνεχίσει το ταξίδι του.
Οι Ελληνες ναυτικοί – σωτήρες ενός φτερωτού «επισκέπτη».
«Ολα πάνε καλά», μου είπε συγκινημένος ο Σ., ο Ελληνας πλοίαρχος (δεν θέλει να αναφερθεί το όνομά του ούτε το όνομα του καραβιού). «Φροντίζουμε το πτηνό να τρέφεται σωστά, να πίνει αρκετό νερό γιατί ήταν αφυδατωμένο και κυρίως να μη στρεσάρεται γιατί κι αυτό επηρεάζει την έκβαση της ανάρρωσής του. Τις πρώτες μέρες φοβόταν πολύ. Χυμούσε να μας τσιμπήσει με το ράμφος του όποτε το πλησιάζαμε. Τώρα έχει καταλάβει ότι μόνο το καλό του θέλουμε, ότι δεν απειλείται. Κινείται γύρω μας, μας πλησιάζει ολοένα και πιο θαρρετά. Τα βράδια τα περνάμε μαζί. Κάθεται δίπλα μου όσο βλέπω κάποια ταινία, σχεδόν αποζητά την παρέα μου, είναι μοναδικό αυτό που συμβαίνει. Μια ανάσα ακόμη μέσα στην καμπίνα· μεγάλη παρηγοριά στην αβάσταχτη μοναξιά του ναυτικού…».
Χθες βράδυ ο φτερωτός ασθενής έκανε την πρώτη του βόλτα. «Το άφησα ελεύθερο δοκιμαστικά, πέταξε για λίγο γύρω από το πλοίο, αλλά επέστρεψε στα χέρια μου. Ξέρει ότι δεν είναι ακόμη έτοιμο να φύγει μακριά».
Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είναι παραμύθι. Ομως, είναι πέρα για πέρα αληθινή. Χιλιάδες μίλια μακριά, ένα πλάσμα δίνει τον δικό του αγώνα επιβίωσης έχοντας συμμάχους μερικούς ανθρώπους. Αν καταφέρουν να το σώσουν, κατά κάποιον τρόπο θα σωθούν και οι ίδιοι. Ετσι δεν λειτουργεί η φιλοζωία;
