«Ελα, μωρέ, τώρα και με δαύτη». «Ατάλαντη, άφωνη, ανίκανη». Τα λέω κοσμίως. Τα σχόλια στο ίντερνετ για τη Μαρίνα Σάττι ήταν κάπως πιο άθλια από την πρώτη στιγμή που η γυναίκα εκτοξεύτηκε στο κέντρο του μέινστριμ. «Θέλει κι Επίδαυρο». Υπάρχει ένα πρωτοφανές κύμα μίσους όταν κάποιος πάει να χαλάσει τη σούπα, να κουνήσει τα νερά, να εξασφαλίσει χρήματα και δόξα με το ταλέντο και τη φιλοπονία του. Σε κάνει να θέλεις να πέσεις και να κυλιστείς σαν τρολ γουρουνάκι, να πεις ό,τι πιο λασπερό κατεβάζει το κεφαλάκι σου. Πώς νιώθεις μετά; Πώς νιώθει άραγε κάποιος που πάει κάτω από βίντεο της συνέντευξης π.χ. μίας ηθοποιού και γράφει «άντε από ’κει τσόκαρο» και μετά κάνει καφέ, χαϊδεύει το παιδί του, βουρτσίζει τα δόντια του;
Εν τω μεταξύ, η τραγουδίστρια κερνάει τάπες με μία απίστευτη πορεία εντός και εκτός των τειχών της μικρής κομπλεξικής μας χώρας. Ας είναι. Η λασποβροχή στο ίντερνετ θα εξακολουθήσει να πέφτει. Τα κορίτσια ενοχλούν. Είναι προφανές. Ειδικά εάν δεν έχουν απολογητικό ύφος και αυτή τη νερόβραστη συστολή που απαιτεί ο κόσμος, ακόμη κι όταν δεν το ομολογεί. Μην πέσετε στην παγίδα της απολογίας ποτέ.
Και τα σχόλια για τον αρχηγό (;) κόμματος της αντιπολίτευσης, το όνομα του οποίου παίζεται, είναι φρικτά. Δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική ή την πολιτική σκέψη, άλλωστε ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έστησε ποτέ δίαυλο επικοινωνίας με το κοινό του που να ’χει σχέση με την πολιτική ή τη σκέψη. Κάποιες χιλιάδες άνθρωποι, όμως, ήθελαν η χώρα να έχει αντιπολίτευση και στήριξαν με την ψήφο τους την τότε μείζονα αντιπολίτευση. Καλά πήγε αυτό. Ή μάλλον όχι. Ομως, τίποτα δεν δικαιολογεί τις ακραίες, ομοφοβικές αηδίες που ακούστηκαν με αφορμή τον γάμο (που φυσικά και ήταν ένα αίσχος επίδειξης πλούτου, ενώ πολλοί συμπολίτες έχουν χρήματα μέχρι το μέσο του μήνα).
Υπήρχε και πιο ψαγμένη κριτική. «Κάνει κακό στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων τόσο αποτυχημένος πολιτικός που είναι», είπαν κάποιοι, πιο ευαίσθητοι από άλλους, αναπαράγοντας μια στρεβλή λογική: αν είσαι γυναίκα ή γκέι πρέπει να τα κάνεις όλα τέλεια, γιατί τάχα στο πρόσωπό σου καθρεφτίζεται μία ολόκληρη κατασυκοφαντημένη κοινότητα. Είναι η λογική που δημιουργεί τον υπερεπιτυχημένο ομοφυλόφιλο με burnout. Η ιδέα είναι πως το φύλο ή η σεξουαλικότητά σου είναι κάποιου είδους έλλειψη και αυτή η έλλειψη πρέπει να θεραπευθεί με την άψογη στάση σου. Οπως αποτυγχάνουν άλλοι, έτσι αποτυγχάνουν και κάποιοι ομοφυλόφιλοι, σιγά τα αίματα.
Ομως, αν αφήσουμε στο πλάι τη λασπομαχία, το κόμμα του έχει χάσει την επαφή με τον πλανήτη γη. Δεν παράγει πολιτική και θεσμικές πιέσεις προς την κυβέρνηση. Πληροφορούμαστε ονόματα και αναρτήσεις προσωπικοτήτων χαμηλού αναστήματος που ελάχιστα μας ενδιαφέρουν. Είναι πανδύσκολο κάποιος να παρακολουθήσει πραγματικά τις εξελίξεις χωρίς να νιώθει πως χάνει τον χρόνο του και τα εγκεφαλικά του κύτταρα. Μόνο χαιρέκακοι χασομέρηδες το παρακολουθούν, για να ’χουν υλικό για τα πικρόχολα σχόλια τους.
Είναι σαν η λάσπη να στάζει από ψηλά, από τα σκάνδαλα, την ανικανότητα και τις μάχες επί του προσωπικού και να φτάνει στα χαμηλά, στους απλούς πολίτες, που έχουν ξεχάσει πώς να σκέφτονται ή να συζητούν ήρεμα και πολιτισμένα, αλλά που πληκτρολογούν ως αμισθί τρολ κακίες κατά παντός: των πολιτικών (συλλήβδην), των γραφιάδων, των μουσικών, των ηθοποιών, των καλλιτεχνικών διευθυντών, των ταινιών, της νεολαίας, των συμπολιτών τους.
Πόσο συχνά δεν είδαμε την περίοδο της πυρκαγιάς σχόλια του στυλ «καλά να πάθετε», «αυτά ψηφίσατε» κι άλλες τέτοιες διαδικτυακές κινήσεις του μαστιγίου. Και αυτομαστίγωμα είδαμε, πολίτες να βρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό στο ίντερνετ, επειδή πνίγηκαν, κάηκαν ή νιώθουν απολύτως βαλτωμένοι. Ζητείται αντιπολίτευση. Και ζητούνται φωνές που θα οργανώσουν θεσμικά και λεκτικά τη δυσαρέσκεια και θα τη διοχετεύσουν δημοκρατικά και παραγωγικά εντός του Κοινοβουλίου. Εως τότε σαλούν.
