Το άλλο πρόβλημα με την ιδέα του κ. Στέφανου Κασσελάκη να μετονομάσει τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε Συνασπισμό Σύγχρονης Αριστεράς, είναι το πώς θα λέμε από δω και πέρα τον ΣΥΡΙΖΑ. ΣΥΣΥΑ; ΣΥΣΥΓΧΑ; Κάτι άλλο;
Βεβαίως, ούτε το αρκτικόλεξο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο. Απόδειξη ότι το «είχε πάρει στον μεζέ» η ΟΝΝΕΔ, λίγο πριν από τις εκλογές του 2015. Ενα διαφημιστικό της έδειχνε έναν μακρυμάλλη στο κουρείο να ζητά να κουρευτεί σύριζα, με τραγικό αισθητικώς αποτέλεσμα. Αλλά πάλι, σάμπως το «Νου.δου» δεν χλευαζόταν σαν «Νουνού»; Λίγα λογοπαίγνια είχαν γίνει με το σοκ του ΠΑΣΟΚ; Τα αρκτικόλεξα είναι ευάλωτα σε τρολαρίσματα, ακόμη και την εποχή που δεν υπήρχαν τρολ.
Το βασικότερο πρόβλημα, όμως, είναι τι θα εκφράσει ο ΣΥΣΥΑ, ο ΣΥΣΥΓΧΑ, ή όπως αλλιώς πλάσει το όνομα του κόμματος η λαϊκή μούσα. Προ ημερών, η εκπρόσωπος του (προς το παρόν) ΣΥΡΙΖΑ Βούλα Κεχαγιά εξαπέλυσε την κατηγορία ότι οι εσωκομματικές διαφωνίες δεν έχουν ιδεολογικό υπόβαθρο. Ορθόν, αλλά η ιδεολογική διαφωνία προϋποθέτει ιδεολογία με την οποία θα διαφωνήσει ιδεολογικώς κάποιος. Από τα γεννητούρια του ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε τίποτε περισσότερο από συνονθύλευμα κραυγών· εσχάτως απέκτησε λίγο κοσμικό πασπάλισμα. Απόδειξη αυτού είναι ότι η πιο ισχυρή συνιστώσα του κόμματος είναι η κραυγάζουσα του Παύλου Πολάκη.
Ο δικός μας Παντελής Μπουκάλας παρατήρησε προχθές ότι «επί Τσίπρα είχαν ήδη εκπέσει τα δύο στοιχεία του τίτλου του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ούτε Συνασπισμός ήταν ούτε διέσωζε οτιδήποτε Ριζοσπαστικό. Επί Κασσελάκη έπεσε από την ψυχική ταμπέλα και το άλφα της Αριστεράς, ανυπόληπτο πλέον» («Καθημερινή» 3.9.2024). Ορθόν. Ο Συνασπισμός έγινε ενιαίο οργανωτικώς κόμμα και δεν υπήρχε τίποτε ριζοσπαστικό στην πολιτική, που οδηγούσε τη χώρα στα βράχια με την ελπίδα ότι οι εταίροι μας θα φοβηθούν (ή θα μας λυπηθούν;) για να συντηρήσουμε το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία». Οσο για το άλφα της Αριστεράς υπηρετήθηκε, όλως παραδόξως καλύτερα, την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση με μεταρρυθμίσεις που έκαναν πιο προσιτή τη φορολογική δικαιοσύνη (ανεξαρτητοποίηση της ΑΔΑΕ) ή την ασφαλιστική με τον νόμο Κατρούγκαλου.
Οποια θετικά όμως έγιναν (έστω με το πιστόλι της τρόικας στον κρόταφο) πνίγηκαν μέσα σε άναρθρες κραυγές, π.χ. κατά της αριστείας ή γιουρούσια στους θεσμούς για να «ελέγξουμε τους αρμούς της εξουσίας». Μπορεί ο ΣΥΣΥΑ(;) να αρδευτεί από τη μικρή έστω θετική κληρονομιά του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει σύγχρονη Αριστερά; Μάλλον όχι. Αυτό είναι ένα παρελθόν που θέλουν να ξεχάσουν. Αν υποθέσουμε βεβαίως ότι το κατανοούν.
