Η συζήτηση είναι διεθνής: πώς θα περιοριστεί η χρήση κινητών τηλεφώνων στα σχολεία, ειδικά στις ηλικίες κάτω των 12 ετών. Η απάντηση δεν είναι εύκολη, αφενός γιατί η πρακτική εφαρμογή της απαγόρευσης αποτελεί μεγάλη πρόκληση, ειδικά στα ελληνικά σχολεία όπου οι μαθητές δεν έχουν δικά τους ντουλάπια (lockers), και αφετέρου γιατί τα κινητά είναι μέρος της κοινωνικής ζωής των παιδιών. Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι η πλήρης απαγόρευση είναι υποκριτικό μέτρο και θα φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα· προκρίνουν, δε, «μαθήματα» και συζήτηση για την ορθολογική χρήση των συσκευών από τους εκπαιδευτικούς.
Η πλήρης απαγόρευση είναι εξ ορισμού αδύνατη. Οι γονείς θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνούν με τα παιδιά τους, να τους στείλουν χρήματα σε περίπτωση που χρειαστούν εκτάκτως κάποιο ποσό, να τους καλέσουν ταξί, ακόμη και να εντοπίσουν το στίγμα τους. Αυτό περιορίζει αυτόματα τα περιθώρια δράσης ενός εκπαιδευτικού. Τι μπορεί να κάνει σε μια ελληνική τάξη; Να προχωράει διαρκώς σε κατασχέσεις κινητών την ώρα του μαθήματος; Να μοιράζει τιμωρίες κι αποβολές σε όσους μαθητές κάνουν χρήση της συσκευής; Να αναθέτει στα παιδιά μια άσκηση που μεταξύ άλλων επιτρέπει να βγουν τα κινητά από την τσάντα; Να τα προτρέπει σε ένα διαγωνισμό απεξάρτησης με τη συμμετοχή και του ίδιου; Να συζητάει μαζί τους για το άγχος, τη μελαγχολία, τη δυσφορία που τους προκαλεί –όπως και στον ίδιο– το πολύωρο σκρόλινγκ; Να τους επισημαίνει παραδείγματα μπούλινγκ στα σόσιαλ μίντια για να τους οξύνει την ευαισθησία και τα αντανακλαστικά σε τέτοια φαινόμενα; Να τα βγάζει για μάθημα έξω από την τάξη και να διδάσκει στην ύπαιθρο όπου οι εικόνες είναι πολύ πιο συναρπαστικές από αυτές της οθόνης;
Οταν οι ενήλικοι είναι διαρκώς κολλημένοι στα κινητά τους, δεν έχει νόημα να υψώνουν το δάχτυλο στα παιδιά που είναι εθισμένα στην ψηφιακή ζωή. Θυμάμαι έναν σπάνιο εκπαιδευτικό που εξηγούσε πριν από κάποια χρόνια στους εμβρόντητους γονείς των μαθητών του πως είναι πλέον περιττό τα παιδιά του δημοτικού να μαθαίνουν απέξω τον πολλαπλασιασμό γιατί αριθμομηχανές υπάρχουν παντού. Καλό είναι να αποδεχθούμε την πραγματικότητα στα σχολεία και στις ζωές των παιδιών και να μην περιοριζόμαστε στην καταγγελία ή στη νοσταλγία, αλλά να αναζητήσουμε ρεαλιστικές λύσεις στο πρόβλημα. Η απαγόρευση είναι μια τεμπέλικη προσέγγιση. Μια εναλλακτική διαχείριση του ζητήματος προϋποθέτει έμπνευση εκ μέρους των εκπαιδευτικών και του υπουργείου.
