Ο Πολάκης καθυβρίζει μια σύμβουλο του Αδώνιδος Γεωργιάδη επειδή τον ενοχλεί το ύφος της. Η Λινού χύνει δάκρυα. Ο Κασσελάκης απολύει τον Πολάκη από την κοινοβουλευτική ομάδα. Μετά διαγράφει τη Λινού και επαναπροσλαμβάνει τον Πολάκη. Κατόπιν τούτου ο Πολάκης αμφισβητεί την ηγεσία Κασσελάκη, την οποία είχε αμφισβητήσει και στο προηγούμενο επεισόδιο, αφού στο προ-προηγούμενο επεισόδιο τον είχε βοηθήσει να σταθεί στην ίδια ηγεσία, που τώρα αμφισβητεί. Στο περιθώριο, διάφοροι κατηγορούν διάφορους ότι επιδίδονται σε «δολοφονία χαρακτήρων» μέσω του Διαδικτύου, τέχνη που οι ίδιοι καλλιέργησαν όσο οι χαρακτήρες δεν ήσαν οι ίδιοι. Και όλο αυτό το τουρλουμπούκι φέρει τον λυρικό τίτλο «Πολιτικές ζυμώσεις» ενόψει του συνεδρίου, της Κεντρικής Επιτροπής και δεν ξέρω τι άλλο. Ο εστί μεθερμηνευόμενον μια παρέλαση καλλιστείων εγωπάθειας, που όσο αντιλαμβάνεται την ανικανότητά της τόσο απελευθερώνει την εχθροπάθεια που την κινητοποιεί. Το μόρφωμα που κυριάρχησε στην ελληνική πολιτική σκηνή για μια δεκαετία αποκαλύπτει πως η ιδεολογία και η πολιτική ήταν το ένδυμα ενός ψυχικού συνδρόμου, της εχθροπάθειας. Και τώρα που είναι αναγκασμένοι να παραδεχθούν ότι η εχθροπάθεια δεν μπορεί να θίξει τους αντιπάλους τους, τη στρέφουν εναντίον του εαυτού τους. Αν μη τι άλλο το χρωστάμε στον Κασσελάκη. Αποκάλυψε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ερείπιο του οποίου τα υλικά κατεδάφισης δεν έχουν εμπορική αξία. Ποιος ενδιαφέρεται να αγοράσει τον Σπίρτζη, τον Πολάκη ή τον Κασσελάκη;
Είναι αυτή η ελληνική Αριστερά; Φοβάμαι πως ναι. Εκτός από την αδυναμία της να προτείνει μια προοπτική για την ελληνική κοινωνία, πάσχει και από αστοχία υλικού. Το ανθρώπινο δυναμικό της είναι κατώτερο των απαιτήσεων των σύγχρονων καιρών. Κι αν υπάρχουν ανάμεσά τους άνθρωποι που προσπαθούν να κρατήσουν τα λογικά τους, θα έπρεπε να το έχουν αντιληφθεί από την ημέρα εκείνη του 2015, όταν ο Τσίπρας αγκάλιασε τον Καμμένο. Διέσυρε την ιδεολογία τους, για να ακολουθήσει ο διασυρμός της πολιτικής τους. Τους δελέασε η νομή της εξουσίας. Οταν την έχασαν κι αυτή, δεν τους έμεινε παρά το εγώ τους, που το φούσκωσαν οι πληγές. Ο Πολάκης και ο Κασσελάκης είναι τα συμπτώματα, ο πυρετός. Το υποκείμενο νόσημα είναι που μετράει. Αναλογιστείτε μόνον ότι αυτό το οικτρό θέαμα και ακρόαμα είναι η τελευταία πράξη μιας παράστασης που έχει επηρεάσει τις τύχες όλων μας από τη δεκαετία του εξήντα. Μιας παράστασης που κυριάρχησε στο πνευματικό και στο κοινωνικό τοπίο και οι πρωταγωνιστές της, βαριεστημένοι, κουρασμένοι, τώρα τρώγονται μεταξύ τους. Μια τελετή ωμοφαγίας με μόνο κίνητρο τις ορέξεις τού «εγώ».
