Η φίλη μου ήταν ανακουφισμένη που πήρε εξιτήριο η μητέρα της από το νοσοκομείο. Το τελευταίο που χρειαζόταν σε μια γυναίκα 87 χρόνων με άνοια ήταν να πέσει και να σπάσει το ισχίο της. Πέρασε πολύ δύσκολα εκεί, γιατί ήταν όλα χάλια (οι συνθήκες νοσηλείας, η φροντίδα από το νοσηλευτικό προσωπικό, η καθαριότητα), αλλά βγήκε υγιής, οπότε τέλος καλό.
Μου έλεγε ότι έβαλε μέσο για να χειρουργηθεί η ασθενής έγκαιρα και στη συνέχεια για να τακτοποιηθεί σε δίκλινο – ευτυχώς είχε την κατάλληλη γνωριμία. Ηταν εντυπωσιασμένη από το γεγονός ότι η γιατρός δεν παίρνει φακελάκι. Μάλιστα, μου αφηγούνταν ότι η κυρία στο διπλανό κρεβάτι τη ρωτούσε «τι έδωσαν» για να ξέρει όταν θα έρθει η ώρα να μπει η ίδια στο χειρουργείο.
Ο φίλος μου ήταν αναστατωμένος μαθαίνοντας ότι μια γειτόνισσα, χαμηλοσυνταξιούχος, μπήκε στο νοσοκομείο και ήταν αγχωμένη γιατί δεν είχε να δώσει λεφτά στον γιατρό. Του το είπε ο γιος της: «Σας τα ζήτησε;». «Οχι, αλλά πρέπει να του δώσουμε κάτι». Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί.
Οι τραυματικές εμπειρίες ασθενών από τα νοσοκομεία και το δικαίωμα στη δωρεάν ποιοτική περίθαλψη.
Είναι βαθιά εσωτερικευμένη η πεποίθηση ότι για να σε προσέξει ο γιατρός, κακά αμειβόμενος και εξουθενωμένος, θα πρέπει να δώσεις κάτι, αφού δεν του δίνει το κράτος. Με άλλα λόγια, ότι η δωρεάν ποιοτική περίθαλψη δεν είναι δικαίωμα όλων αλλά προνόμιο λίγων.
Οι περισσότεροι που μπαινοβγαίνουν στα δημόσια νοσοκομεία για οποιονδήποτε λόγο το διαπιστώνουν. Οι ασθενείς σπάνια διαμαρτύρονται για τις αναμονές, τα αναλώσιμα που λείπουν, τη γραφειοκρατία, τα πολλά εμπόδια που αντιμετωπίζουν προσπαθώντας να βελτιώσουν την υγεία τους ή να σώσουν τη ζωή τους. Συνήθως είναι υπομονετικοί, παθητικοί και συμφιλιωμένοι με την κατάσταση παρακμής ή και διάλυσης. Τους αποζημιώνει ένα τρυφερό βλέμμα της νοσοκόμας, η ευγένεια του γιατρού, μια λέξη παραπάνω που θα τους πει ο ειδικευόμενος, η ίδια η θεραπεία.
Η φίλη μου, ο φίλος μου και οι φίλοι σου εύχονται να μην τους συμβεί να βρεθούν οι ίδιοι στα επείγοντα κάποια στιγμή, γιατί ξέρουν πολύ καλά τι τους περιμένει εκεί. Στο μεταξύ, θα ήθελαν να μην ακούν τόση θριαμβολογία από κυβερνητικούς παράγοντες για την κατάσταση του ΕΣΥ ή συμψηφισμούς με κακά προηγούμενα. Πόσο μάλλον να μη βλέπουν τον υπουργό Υγείας να καβγαδίζει δημόσια με εργαζομένους σε δημόσια νοσοκομεία ή ακόμη και με ασθενείς που δημοσιοποιούν τραυματικές εμπειρίες.
Είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει για να δείξει ότι κατανοεί τον πόνο των ξεχασμένων που εξαρτώνται απόλυτα από το ΕΣΥ. Αλλά δεν το κάνει.
