Το τελετουργικό με το «καλάθι της ΔΕΘ» τιμήθηκε και φέτος, μάλλον σαν μια ξεθυμασμένη συνήθεια. Οι υποσχέσεις του πρωθυπουργού ελάχιστα θα επηρεάσουν την καθημερινότητα των ζορισμένων ανθρώπων, η οποία τον αντιπολιτεύεται σφοδρότερα και ουσιαστικότερα από σύμπασα την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Το μοτίβο περί του εξωγενούς (άρα ακαταμάχητου) χαρακτήρα όλων των προβλημάτων που η κυβέρνηση αδυνατεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά έχει εξαντλήσει προ πολλού την πειστικότητά του.
Εχει ιδιαίτερη σημασία, πάντως, το γεγονός ότι όποιο κι αν ήταν το πρωθυπουργικό καλάθι, και πολλά και δελεαστικά καλούδια αν περιείχε, αληθινά, δεν θα ‘βρισκε πολλούς πολίτες που να κρατούν το δικό τους καλάθι, ώστε να παραλάβουν και να τοποθετήσουν εκεί τα «δώρα» του Σεπτέμβρη. Ακόμα και ανάμεσα στους νεοδημοκράτες, δεν κυκλοφορούν πολλοί καλαθοκράτες. Η δυσπιστία είναι γενικευμένη, δεν έχει χρώμα. Ο πήχυς των λαϊκών προσδοκιών είναι πολύ χαμηλός. Περίπου οι μισοί Ελληνες έχουν πάψει να περιμένουν οτιδήποτε από τους πολιτικούς και τα κόμματα.
Το σταθερά μεγάλο ποσοστό της αποχής σε όλες τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, που πιθανότατα θα αυξηθεί τα επόμενα χρόνια παρά θα μειωθεί, υποδηλώνει πρωτίστως ότι ένα εξαιρετικά μεγάλο τμήμα του κοινωνικού σώματος, ποικίλης ιδεολογικής απόχρωσης, δεν εμπιστεύεται την πολιτική ως μέθοδο διαχείρισης των κοινών. Την αποστρέφεται, και μάλιστα με το βαρύτερο νόημα της λέξης: της απέχθειας, της σιχασιάς.
Απογοητευμένοι και διαψευσμένοι οι τέσσερις στους δέκα, αν όχι οι πέντε, αποσύρονται σχεδόν απ’ όλες τις πολύτιμες ιδιότητες του πολίτη, απονομιμοποιώντας μέχρις ενός σημείου το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Τα κόμματα εντούτοις αδιαφορούν ακόμα και γι’ αυτό. Και αντί να αναζητούν τρόπους αποκατάστασης του κύρους τους και αναζωογόνησης του παρακμιακού οργανισμού τους, επιμένουν σε διαδρομές που πληγώνουν το κοινό, το προσβάλλουν και εξανεμίζουν τα λείψανα της ανοχής και των αντοχών του.
Οσοι νιώθουν άδικα εκτοπισμένοι από τη θρυλούμενη «ανάπτυξη» καταλήγουν να ενστερνίζονται επικίνδυνα σαρωτικές δογματικές κρίσεις: «Ολοι είναι ίδιοι, κι όλοι κάκιστοι». Κι όταν ακούν, για πολλοστή φορά, τις σαν από χαλασμένη κασέτα υποσχέσεις για «βελτίωση της καθημερινότητας», «πάταξη της αισχροκέρδειας», «ανάταξη του ΕΣΥ» κ.ο.κ., δεν χαραμίζουν ούτε έναν καγχασμό. Απλώς περιμένουν το επόμενο γκάλοπ, για να ξαναδηλώσουν την προτίμησή τους στον «Κανέναν».
