Η μεγαλύτερη είδηση από το διήμερο του πρωθυπουργού στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης δεν βγήκε απ’ όσα είπε ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία το Σάββατο ή στη συνέντευξη Τύπου την Κυριακή (7-8.9.2024). Βγήκε από το ηλεκτρονικό «πανό» που είχε πίσω του. Η φιλοδοξία για «Ελλάδα 2.0» συρρικνώθηκε σε «Ελλάδα 2027».
Το «Ελλάδα 2.0», αν και ασαφές, είχε το στοιχείο του οράματος, μια υπόσχεση συνολικής αλλαγής των δομών που γεννούν τις παθογένειες, τα συμπτώματα των οποίων προσπαθεί να μετριάσει η κυβέρνηση. Το «Ελλάδα 2027» είναι σαφώς μικροπολιτικό. Δεν αποτελεί καν αριθμητικό ορόσημο (π.χ. «Ελλάδα 2030»), αλλά μόνο εκλογικό. Για τις κάλπες του ’27 προετοιμάζεται από τώρα η κυβέρνηση.
Ετσι όμως διαλαλεί και τη μεταρρυθμιστική της κόπωση, παρά τον εξορκισμό της. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε σχετική ερώτηση ο πρωθυπουργός απάντησε με «μεταρρυθμίσεις last year», που λένε και οι νέοι· «φορολογική δικαιοσύνη όσον αφορά στους ελεύθερους επαγγελματίες, δύσκολες παρεμβάσεις που έχουμε κάνει στον δικαστικό χάρτη. (…) Η μεγάλη μεταρρύθμιση για τα μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια…». Καλά κι άγια είναι όλα αυτά, αλλά για τον «καθαρό πολιτικό χρόνο των 1.000 ημερών» υπόσχεται τις «Νταντάδες της Γειτονιάς που θα επεκταθούν με vouchers έως 500 ευρώ για κάθε παιδί».
Γίνεται πολύς λόγος για την «κατάρα της δεύτερης τετραετίας», την οποία ο πρωθυπουργός στην ομιλία του χαρακτήρισε μύθο. Επί της ουσίας πρόκειται για την «κατάρα της πρώτης τετραετίας», τα αποτελέσματα της οποίας φαίνονται κατά τη δεύτερη. Για παράδειγμα, η παθητική και ενεργητική υπονόμευση της Επιτροπής Ανταγωνισμού κατά την τετραετία του μέλιτος (παρ’ όλο που ο πρωθυπουργός έφερε από το Λονδίνο έναν άξιο πρόεδρο) φάνηκε στα σούπερ μάρκετ κατά τη δεύτερη τετραετία, αφού η χώρα παρέμεινε «Ελντοράντο των ολιγοπωλίων», που έλεγε και ο πρώην τομεάρχης Ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (30.10.2008).
Το βασικό πρόβλημα και αυτής της κυβέρνησης (μεγεθυμένο τώρα) φαίνεται στον κατάλογο των 45 μέτρων που ως non paper μοίρασε στους δημοσιογράφους η κυβέρνηση. Ξεκινούν από επιδόματα σε 670.000 συνταξιούχους, πάνε σε μέτρα για το Airbnb της Αθήνας, περνούν από Κυκλάδες για την κρουαζιέρα, πάνε στον Θεσσαλικό Κάμπο για το αγροτικό πετρέλαιο, ασχολούνται με τους «σοβάδες που πέφτουν στα σχολεία», τη θερμοκηπιακή καλλιέργεια, τα απογευματινά ιατρεία, τα νυχτερινά των ενστόλων κ.λπ.
Ολα αυτά δεν αποτελούν «ένα συνεκτικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο», όπως γράφει το non paper. Δεν φιλοτεχνούν την εικόνα ενός επιτελικού κράτους, αλλά ενός κράτους πολυτεχνίτη με όλα τα παρεπόμενα.
