Είναι φορές –πολύ συχνά, σχεδόν καθημερινά τώρα τελευταία, είναι η αλήθεια– που εξαιρετικά δύσκολα πια είναι εφικτό να διαχειριστείς τον πόνο και τη θλίψη, την αίσθηση της απόγνωσης ή και της ασφυξίας με όσα (ακούς να) γίνονται. Με όσα αποκαλύπτονται. Μα και με τον απόηχο της διεστραμμένης ανοχής που αυτά έχουν σε τμήματα της κοινωνίας. Δεν ξέρεις τι είναι πια το χειρότερο.
Ο λόγος αφορά τα κρούσματα έμφυλης βίας, με τα νέα να είναι κατακλυσμιαία. Ενδεικτικά:
Στο Αφγανιστάν, το με θρησκευτικό μανδύα φανατικό καθεστώς των Ταλιμπάν απαγόρευσε ακόμα και το να ακούγεται σε δημόσιους χώρους η γυναικεία φωνή.
Στη «γειτονιά» μας. «Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., φέτος από τον Ιανουάριο έως και τον Ιούλιο καταγράφηκαν 193 υποθέσεις τετελεσμένου βιασμού και 87 υποθέσεις απόπειρας βιασμού», διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της Λίνας Γιάνναρου («Κ», Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου). Μεταξύ αυτών, προφανώς, δύο περιπτώσεις που δείχνουν μέχρι πού έχουμε φθάσει ως κοινωνία: Στα Χανιά ιερέας πρόσφατα, στον Χολαργό κληρικός λίγο παλαιότερα, καταγγέλθηκαν για κακοποίηση των συζύγων ή και των παιδιών τους (τα στοιχεία δημοσιεύονται και στο «Εκκλησία Online»).
Σας να μην έφτανε αυτός ο σεισμός των αποκαλύψεων σχετικά με το εύρος του φαινομένου των κακοποιητών – βιαστών, έρχεται και το τσουνάμι της σκοτεινής επόμενης μέρας. Περίπτωση πρώτη: Πριν από χρόνια o παπάς στα Χανιά έγινε γνωστό ότι είχε κληθεί για εξηγήσεις από τον εκεί δεσπότη, με αφορμή όσα και τότε λέγονταν για την κακοποιητική δράση του. Τα όσα υποστήριξε («υπάρχει πνευματικός νόμος στην Εκκλησία, η πρεσβυτέρα να υπακούει σε όλα και να κάνει ταπείνωση»), ωστόσο, έγιναν αποδεκτά. Εκείνος συνεχίζει να λειτουργεί και να κακοποιεί έως σήμερα. Περίπτωση δεύτερη: Σε ελληνικά ενημερωτικά σάιτ μεγάλης αναγνωσιμότητας και κάτω από τη φρικιαστική είδηση των πολυετών, δεκάδων βιασμών Γαλλίδας βάσει εφιαλτικού σχεδίου του συζύγου της, συναντά κάποιος σχόλια που ενοχοποιούν το θύμα με τρόπο αηδιαστικό και χυδαίο.
Ναι, τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Ναι, η κατάσταση αποδεικνύει με τρόπο δραματικό και σε πολλά επίπεδα πως δεν αρκεί η καταστολή και η αυστηροποίηση των ποινών.
Εχουν γίνει βήματα. Εχουν ανοίξει τα στόματα. Μα πρέπει να ανοίξουμε και εμείς τα αυτιά, τη σκέψη και –κυρίως– την καρδιά μας. Να μεταμορφώσουμε τα ρυπαρά στερεότυπα σε γόνιμο έδαφος συμπόνιας. Και να σταματήσουμε εδώ και τώρα να αποδεχόμαστε τον ρόλο ενός ακόμα κρίκου στην αλυσίδα της πατριαρχίας, του μίσους και της βίας.
