«Πότε θα γυρίσουμε στο 2009;». Ηταν η πρώτη ερώτηση που δέχθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνέντευξη Τύπου μετά τα εγκαίνια της ΔΕΘ. «Ποτέ», ήταν η κοφτή απάντηση. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Το 2009 το ακολούθησε η πτώχευση. Η ερώτηση όμως έχει τη σημασία της. Αγγίζει το θυμικό ενός μέρους της κοινωνίας, το οποίο, εκτός των άλλων, έχει απωθήσει τη σκοτεινή δεκαετία που ακολούθησε το 2009. Θα έλεγα πως εκφράζει και την επιθυμία πολλών συμπολιτών μας, οι οποίοι είναι δυσαρεστημένοι από τη σημερινή κυβέρνηση επειδή η ζωή στην Ελλάδα δεν είναι όπως ήταν το 2009. Ούτε η πολιτική είναι ίδια. Το 2009 ο Καραμανλής ο υποδεέστερος προκήρυξε εκλογές για να απαλλαγεί από την πτώχευση που είχε προκαλέσει. Ο ΓΑΠ, εν τη ευφυΐα του, την πήρε στα χέρια του. Ακολούθησαν το ΔΝΤ, τα μνημόνια και η καταστροφική τετραετία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κίνδυνος αποπομπής της Ελλάδας από την Ε.Ε., κλειστές τράπεζες, αλλοπρόσαλλη μεταναστευτική πολιτική, εξουθένωση των μεσαίων στρωμάτων. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον κ. Μητσοτάκη ότι ποτέ δεν εμφανίστηκε σαν βροχοποιός. Και σε αυτό οφείλεται η επιτυχία του. Πρότεινε στους Ελληνες τη σοβαρότητα που είχε απολέσει η πολιτική τάξη, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τη δημοκρατία. Αντιμετώπισε σοβαρές κρίσεις, όπως ο κορωνοϊός ή η επιθετικότητα του Ερντογάν. Εγιναν λάθη; Αλίμονο. Η τραγωδία στα Τέμπη παραμένει μια ανεπούλωτη πληγή που μας θυμίζει πόσο η αποσάθρωση του δημόσιου τομέα μπορεί να αποβεί δολοφονική. Και πόσο επείγουσα είναι η μεταρρύθμισή του.
«Μεταρρυθμιστική κόπωση» διακρίνουν οι ζηλωτές των μεταρρυθμίσεων. Μπορεί. Αν και δεν πιστεύω ότι οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της εκάστοτε κυβέρνησης. Πώς θα ελέγξεις τον αλήτη με το δίτροχο που όχι μόνον αποπειράται να σε τσακίσει στη διάβαση, αλλά αν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς σε λούζει; Κάμερες, κάμερες παντού. Δεν είναι εργαλείο του Πανοπτικού κράτους. Είναι εργαλείο για την προστασία του πολίτη. Και δεν συμφωνώ με τον φίλο Στάθη Καλύβα, ο οποίος έγραψε στην «Κ» της Κυριακής ότι η δεύτερη τετραετία μοιάζει με την περίοδο 2015-2019. Πού βλέπει τον Βαρουφάκη και τις κλειστές του τράπεζες; Πού βλέπει τον Καμμένο; Οσο κι αν υπάρχουν αστοχίες ανθρώπινου δυναμικού. Εξάλλου η μεταρρύθμιση δεν είναι θρησκευτικό πρόγραμμα, όπως ο Λουθηρανισμός. Είναι η διαχείριση μιας ανθρώπινης πολιτείας που νοσεί από χρόνια νοσήματα. Πολύ θα ήθελα κάποιος να μου πει τι μπορούσε να κάνει ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του και δεν το έκανε. Κάποιος όμως που θα μπορούσε να το κάνει στη θέση τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρώ πως δεν έχει κάνει λάθη ή πως έχει λύσει τα προβλήματα, σαν βροχοποιός την ανομβρία. Πάντως δεν νοσταλγώ το 2009.
