Σαν σήμερα, στις 10 Σεπτεμβρίου 2009, στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης, ο Γιώργος Παπανδρέου ξεστόμισε το «λεφτά υπάρχουν». Το σύνθημα συγκίνησε τον κόσμο. Λεφτά υπάρχουν και ο Γιώργος θα μας τα δώσει, όπως έκανε ο Ανδρέας το ’81. Αλλά μόλις κέρδισε με 45% στις 4 Οκτωβρίου 2009, αντί να μας φουσκώσει τις τσέπες, μας πήρε και το παντελόνι. Κάπως έτσι πάτωσε, άδικα, η φίρμα Παπανδρέου.
Αδικα γιατί ο Γιώργος δεν είπε ξερά: «Λεφτά υπάρχουν». Εθεσε προϋποθέσεις. Είπε: «Λεφτά υπάρχουν αν τα διεκδικήσεις. Αν τα προσελκύσεις με επενδύσεις. Αν νοικοκυρέψεις το κράτος. Αν αξιοποιήσεις τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας. Ωστε να αυγατίσουν και να διαμορφώσουν, να δημιουργήσουν έναν νέο πλούτο».
Αυτό το «αν» των προϋποθέσεων ο κοσμάκης το έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια. Κι όμως, τα χρόνια πέρασαν κι ο Γιώργος δικαιώθηκε. Σαμαράς, Βενιζέλος, Τσίπρας και Μητσοτάκης, τη συνταγή του ΓΑΠ εφάρμοσαν: Διεκδίκησαν, προσείλκυσαν, νοικοκύρεψαν. Και τώρα, βουαλά: «Λεφτά υπάρχουν» (έστω κι αν δεν φτάνουν ούτε για ζήτω).
Το 2009, αντί να σηκώσουμε τα μανίκια, πιαστήκαμε στα χέρια. Η φαγωμάρα κόστισε χαμένα χρόνια και ένα κάρο χαμένα λεφτά.
Αν είχαμε αφήσει τον Γιώργο «να διεκδικήσει και να νοικοκυρέψει», τα λεφτά θα υπήρχαν πολλά χρόνια νωρίτερα, μπορεί κι από το 2013. Αλλά αντί να σηκώσουμε τα μανίκια, πιαστήκαμε στα χέρια. Η φαγωμάρα κόστισε χαμένα χρόνια και ένα κάρο χαμένα λεφτά.
Το 2009 δεν υπήρχε σάλιο, και το «γιατί» μοιάζει με παιδικό παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό φορτώναμε στο κράτος δάνεια πενταετούς διάρκειας (καμιά τριανταριά δισ. τον χρόνο). Γιατί; Για να ξοφλήσουμε παλαιότερα δάνεια και τόκους, να πληρώσουμε προστασία για το οικόπεδο (πάρε F-16, υποβρύχια και φρεγάτες) και για να βρούμε το κασέρι για συντάξεις, μισθούς και ρεμούλες. Κι όταν ερχόταν ο λογαριασμός για τις παλιές αμαρτίες και τις φρέσκες σπατάλες, καλύπταμε τη λυπητερή με νέα δανεικά (καμιά σαρανταριά δισ. τον χρόνο εκεί προς το τέλος του πάρτι). Ε, και ο πιο χαζός το είχε μυριστεί ότι οι δανειστές θα κατέβαζαν τα ρολά, αν και η ελπίδα ότι δεν θα το έκαναν πέθανε τελευταία.
Με την ευκαιρία αυτή οφείλω να προσθέσω ότι σε προηγούμενο σημείωμα αδίκησα τον Γιάννη Στουρνάρα. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ναι μεν επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του ότι πρέπει να τρέξουμε περισσότερο στην ανταγωνιστικότητα, στις επενδύσεις κ.λπ., αλλά εκτιμά ότι το νερό έχει μπει στο αυλάκι στα δημοσιονομικά, στο ασφαλιστικό, στις εξαγωγές. Ο Στουρνάρας είναι αιωνίως αισιόδοξος. Ακόμα και στις πιο μαύρες μέρες της κρίσης μάς έλεγε ότι «η Ελλάδα θα γίνει μαμή της ιστορίας» (δηλαδή θα αναγκάσει την Ευρώπη να φτιάξει νέους μηχανισμούς). Και βγήκε αληθινός. Τι θυμήθηκα τώρα…
Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι έπειτα από δεκαπέντε χρόνια ο Γιώργος έχει δικαιωθεί ακόμα και για το «λεφτά υπάρχουν», ωστόσο αν ξαναγύριζε πίσω στον χρόνο και πήγαινε ξανά στην πλατεία της Κοζάνης μάλλον δεν θα το ξανάλεγε…
