Στην αρχή είχε κάτι θεατρικό. Θύμιζε κακοπαιγμένο Σαίξπηρ, ύστερα performance art του αισχίστου είδους, μετά γενική συνέλευση ντοπαρισμένων φοιτητών και τώρα αυτό. Ενα θρίλερ όπου στελέχη που δεν τα ήξερε η θεία τους μέχρι προχθές και άλλα που θα θέλαμε να ξεχάσουμε (ένας καταδικασμένος πολιτευτής, ένας ομοφοβικός τραμπούκος του Fb, ισχνές γυναικείες παρουσίες -ειδικά μετά την αποχώρηση της καταρτισμένης και συγκροτημένης Αχτσιόγλου) βγήκαν στον αφρό.
Την ίδια ώρα οι τιμές των τροφίμων προκαλούν νευρικό γέλιο και ξεπερνούν τις τιμές των αντίστοιχων τροφίμων στα άλλα, πλουσιότερα, ευρωπαϊκά κράτη. Το ενδεχόμενο κάποιοι άνθρωποι να μη σπουδάσουν, γιατί δεν έχουν για σπίτι και φαγητό είναι ορατό. Οι Ελληνες κοιτούν τον αλλαντοπώλη και τον τυροκόμο σαν άφταστα ράφια. Μπροστά από τους πάγκους με τα τυριά βλέπεις τον κόσμο κανονικά να διαβάζει μία μία τις ταμπελίτσες μήπως και βρει τίποτα που να τρώγεται και να μην κοστίζει μία μικρή περιουσία.
Ομως, αυτά είναι ταπεινές έγνοιες και μικροαστικές σίγουρα. Για τυριά και λουκάνικα θα μιλήσουν τα στελέχη; Εδώ υπάρχει η δημοκρατία, οι διαδικασίες. Ας στραφούμε σ’ αυτό. Η αντιπολίτευση δεν έχει μάθει από τις ήττες της. Προσωποποιεί την πολιτική συζήτηση. Συνοψίζει τα πάντα σε μία πρόθεση ήττας του αντιπάλου της που έχει όνομα και επώνυμο το οποίο εξακολουθεί να επαναλαμβάνει διαρκώς προσδίδοντας ένα αχρείαστο μεταφυσικό στάτους σούπερσταρ ή Βελζεβούλ στον αντίπαλο. Γιατί; Δεν έχασαν τόσες φορές μ’ αυτή τη στρατηγική;
Αυτές οι μικρές προσωπικότητες δεν μπορούν καν να πειθαρχήσουν ώστε να αρθρώσουν έναν συγκροτημένο λόγο για τα προβλήματα που ξεπηδούν καθημερινά. Νομίζω πως μεγάλο μέρος των πολιτών νιώθει πως το πολιτικό σύστημα τους έχει γυρίσει την πλάτη. Αυτό ποτέ μα ποτέ δεν εξελίσσεται καλά. Η αντιπολίτευση λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης, απορροφά τη δυσαρέσκεια, την οργή και την πικρία. Ελέγχει δημιουργικά την εξουσία και, εάν έχει σχέδιο, την καταλαμβάνει.
Αυτοί εδώ διαλύονται σε λάιβ μετάδοση ενισχύοντας τον κυνισμό που πάντα αποδυναμώνει τον πολιτικό διάλογο. Δείτε πόσο ανίσχυρη και –ας το πούμε έξω απ’ τα δόντια– ανύπαρκτη είναι η κοινωνία των πολιτών στη χώρα μας. Δεν υπάρχει κίνημα καταναλωτών ή κοινωνική διεκδίκηση σε ό,τι αφορά τη ρύθμιση των τεχνολογικών κολοσσών (μία συζήτηση πολύ ζωντανή στη Γερμανία, για παράδειγμα). Δεν υπάρχουν οργανωμένοι οικολόγοι, ενώσεις κ.λπ.
Ακουσα πολλές φορές τα διάφορα στελέχη της αντιπολίτευσης να περηφανεύονται για τα δημοκρατικά τους φρονήματα ή απλώς για όσα έχουν καταφέρει. Λες και είναι «δεξαμενές σκέψης» και μπορούν να καταθέτουν μία τελική αναφορά μαγειρεμένη κατά τρόπο που να τους δείχνει σημαντικούς. Λες και ο κόσμος χρηματοδοτεί τις προθέσεις τους και την προσωπική τους προώθηση. Αν τους έκαιγε η δημοκρατία, θα τους έκαιγε ο θεσμικός τους ρόλος ο οποίος περιλαμβάνει, ακριβώς στο όνομα αυτής της δημοκρατίας, τη διασπορά εξουσίας. Με απλά λόγια: θα τους έκαιγε να λειτουργούν ως αντίβαρο. Θα ασκούσαν έλεγχο και πιέσεις, αντί να τραβάνε ξεψυχισμένοι τα μαχαίρια μεταξύ τους.
Οι απλοί άνθρωποι φαντάζονται πως στην πολιτική δεν μπλέκονται άγγελοι. Πρέπει να ’χεις λίγη παραπάνω προσωπική φιλοδοξία από τον μέσο άνθρωπο. Να σου αρέσει η εξουσία. Να κινείς νήματα. Να σκέφτεσαι στρατηγικά. Γι’ αυτό είναι τόσο διάσημο εκείνο το γερμανικό απόφθεγμα που λέει πως η πολιτική είναι σαν τα λουκάνικα, καλύτερα να μην ξέρεις ακριβώς πώς φτιάχνονται και από πού παίρνουν τη νοστιμιά τους.
Εδώ και αρκετό καιρό πια έχουμε προνομιακή θέα στην εσωτερική μηχανική διαφόρων κομμάτων. Τα σόσιαλ μίντια κάποιων «στελεχών»/τρολ/υποστηρικτών/
