Η συνομιλήτριά μου ήταν απογοητευμένη. «Oταν ήμουν νέα», μου έλεγε, «πίστευα πως η ζωή μας θα γίνει καλύτερη…». «Και δεν έγινε;», τη ρώτησα. «Πολλά πράγματα είναι καλύτερα», βιάστηκε να μου πει, «όμως…». Αυτό το μεγάλο «όμως» έκρυβε εκείνη την απογοήτευση που κάποιος άλλος θα μπορούσε να μεταφράσει στη γνωστή επωδό των Ελλήνων: «όσα χρόνια κι αν περάσουν, άνθρωποι δεν θα γίνουμε».
«Το προηγούμενο Σαββατόβραδο», μου διηγήθηκε η συνομιλήτριά μου, κάτοικος κάποιου πρώην ήσυχου προαστίου της Αθήνας, «μείναμε ξάγρυπνοι έως τις 3 τα ξημερώματα. Ιδίως το καλοκαίρι με τα παράθυρα ανοιχτά, οι φωνές των ξενύχτηδων που κάθονται κάτω από τα σπίτια μας για να αποχαιρετιστούν (επί δέκα λεπτά) λίγο πριν μπουν στα αυτοκίνητά τους, μας κρατούν ανήσυχους». Σημεία των καιρών, της είπα για να αλλάξω κουβέντα. Αλλά επέμενε.
Αυτό είναι το ελάχιστο και ως ένα σημείο «ανθρώπινο». Ολοι ίσως έχουμε ενοχλήσει κάποιους μόνιμους κατοίκους όταν ξεπαρκάρουμε μέσα στη μαύρη νύχτα κάτω από τα παράθυρά τους. «Το χειρότερο είναι οι μηχανές με πειραγμένες εξατμίσεις, που σχίζουν την ησυχία της νύχτας επίμονα, σαδιστικά, χωρίς να λογαριάζουν τίποτε πέρα από τη δική τους ευχαρίστηση».
Εφερα στον νου τον γνώριμο ήχο της Αθήνας. Μηχανές μεγάλου κυβισμού, μηχανάκια, παπάκια, ό,τι μπορεί ο καθένας. Μηχανές που θεωρούν ότι ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας σαφώς και δεν τους αφορά. Πέραν της ασφάλειας, είναι και ο θόρυβος. «Τις προάλλες έπρεπε να πάρω ηρεμιστικό για να κοιμηθώ πλέον στις 4 το πρωί», μου είπε η συνομιλήτριά μου. Ενιωσα ότι συμπάσχω. Εφερα στον νου τα λόγια ενός ξένου φίλου, από κάποια ευρωπαϊκή χώρα, που όταν κουράστηκε να μου υμνεί τις ελληνικές ομορφιές, τον ρώτησα, «πες μου τώρα και κάτι που δεν σου άρεσε». «Η φασαρία, ο θόρυβος, οι μηχανές που αδιαφορούν για όλα και για όλους», είπε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ανάβλυσε από μέσα του σαν να ζητούσε ευκαιρία για να το πει χωρίς να προσβάλει.
Ταυτίστηκα με τη συνομιλήτριά μου, καθώς μου έλεγε ότι αυτό το μαρτύριο δεν θα τελειώσει ποτέ. Και έμεινα βουβός όταν άρχισε να κάνει ρητορικές ερωτήσεις: «Μα, καλά, κράτος δεν υπάρχει; Δεν ενδιαφέρεται κανείς για την ποιότητα ζωής σε αυτή τη χώρα;».
