Τελικά, κάνει λάθη και ο λαός; Αυτό ομολόγησε πανηγυρικώς την Κυριακή η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ: Ο λαός του κόμματος –135.000 μέλη που είχαν προσέλθει στις κάλπες του περασμένου Σεπτεμβρίου– είχε κάνει λάθος.
Ενα λάθος που οι επαγγελματίες του κόμματος επιχείρησαν έκτοτε να διορθώσουν άνωθεν με πολλούς τρόπους. Κάποιοι αποσκίρτησαν νωρίς νωρίς, ενώ ήταν νωπή ακόμη η λαϊκή εντολή που οι ίδιοι είχαν εκλάβει ως εκλογικό ατύχημα. Αλλοι, όπως ο πρώην πρωθυπουργός, επιδίωξαν να εκκαθαρίσουν το λαϊκό ολίσθημα συνεδριακώς, στα όργανα.
Χρειάστηκε λιγότερο από ένας χρόνος προκειμένου να επιτευχθεί η «τελική λύση» – η καθαίρεση του προέδρου που είχε «αφρόνως» επιλέξει η βάση. Ποιος όμως είχε διαπαιδαγωγήσει αυτό το εκλογικό ακροατήριο έτσι ώστε να καταφύγει αμεσοδημοκρατικά σε ένα αντισυστημικό πείραμα σαν αυτό του Κασσελάκη;
Ποιος ήταν το πρόβλημα; Ο περαστικός; Ή εκείνοι που, ως συλλογικός κομματικός οργανισμός, είχαν διαπλάσει ένα κοινό έτοιμο να γαντζωθεί από ένα προφίλ των κοινωνικών δικτύων – από μια επίπεδη περσόνα;
Ο Κασσελάκης δεν διέλυσε μόνος του τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η απομάκρυνσή του θα σημάνει το τέλος της φθοράς για το κόμμα. Αρκεί κανείς να διατρέξει τις λίστες με τα ονόματα όσων λένε ότι θέλουν να τον διαδεχθούν. Αρκεί να τους φανταστεί στο τιμόνι της Κουμουνδούρου. Θα άλλαζε κανείς τους την τροχιά που έχει πάρει το κόμμα προς την περιθωριοποίηση;
Γιατί η καθαίρεση δεν θα σταματήσει τον εκφυλισμό.
Μπορεί πλέον να το σκεφτεί κανείς ανάποδα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπασχε από πρόσωπο. Διέθετε πρόεδρο, η προσωπική απήχηση του οποίου φαινόταν ευρύτερη του κόμματος. Είχε τον Τσίπρα – τον νεότερο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης. Ωστόσο, με τον Τσίπρα –την επίδοξη μετενσάρκωση του ανδρεϊσμού– ήταν που ο ΣΥΡΙΖΑ προσγειώθηκε στο 17,8%. Με τον μικρό μάγο της δημαγωγίας ήταν που είχε ήδη χάσει την πλειοψηφική του αξίωση.
Ο «λαός» του ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσε πέρυσι τη λάθος απάντηση. Του τέθηκε, χωρίς καμία προετοιμασία, η λάθος ερώτηση. Κλήθηκε να αποκριθεί αντανακλαστικά και σολομώντεια στη μακρά διάψευση του πολιτικού προϊόντος του χρεοκοπικού σεισμού. Κλήθηκε να προσπεράσει τη διάψευση με κάστινγκ.
Οσο υπήρχε ο Κασσελάκης –όσο καταλάμβανε τηλεοπτικό χρόνο, δείχνοντας πόσο απολαμβάνει την ξαφνική δημοσιότητα– εκείνοι που τον καθαίρεσαν είχαν άλλοθι. Μπορούσε να φταίει το σόου για τον εκφυλισμό του κόμματός τους.
Τώρα αποπέμπουν οι ίδιοι το φανταχτερό τους άλλοθι. Για να αποδειχθεί ότι η ετερόκλητη εσωκομματική συμμαχία που συνήψαν δεν μπορεί να εκπροσωπήσει κανέναν, όποιος κι αν επικρατήσει ανάμεσα στους εναπομείναντες.
Δεν είναι ένας ο έκπτωτος. Είναι όλοι.
