Το Ιράν δίνει βαλλιστικούς πυραύλους στη Ρωσία. Η Ευρωπαϊκή Ενωση αισθάνεται πως απειλείται. Και παίρνει δρακόντεια μέτρα για να τιμωρήσει το Ιράν. Κάτι τρομερό θα γίνει με την Iran Air, αποκλεισμός από αεροδρόμια ή, ακόμη χειρότερα, αυξημένα τέλη. Το Ιράν, υπό το βάρος της τιμωρίας, σκέφτεται να προσφύγει στο διεθνές δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την απάνθρωπη μεταχείριση αεροσυνοδών και πιλότων. Διαβολική σύμπτωση. Η επίδειξη της ευρωπαϊκής μαλθακότητας, ή μάλλον το νέο επεισόδιο στην επίδειξη της ευρωπαϊκής μαλθακότητας, συμπίπτει με την έκθεση του Μάριο Ντράγκι για την κατάσταση της Ενωσης. «Η ανάπτυξη επιβραδύνεται εδώ και καιρό. Η Ευρώπη δεν είναι ανταγωνιστική». Χωρίς να υποτιμώ την οικονομική διάσταση του προβλήματος, θα επιχειρήσω να το μεταφράσω στην πολιτική του διάσταση. Η Ε.Ε., το πιο φιλόδοξο πολιτικό εγχείρημα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει ξεμείνει από πολιτική ανάσα. Δεν έχει όραμα, ή στόχο επί το σεμνότερον, που θα της επιτρέψει να κρατήσει τον βηματισμό της.
Οι ΗΠΑ έχουν στόχο. Να κρατήσουν τον ρόλο της ηγέτιδος δύναμης στον παγκόσμιο χάρτη που κατέκτησαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο και μετά τη νίκη τους στον Ψυχρό Πόλεμο. Η Ρωσία έχει στόχο. Αμεσος είναι ο αφανισμός της Ουκρανίας, απώτερος η αποκατάσταση της δύναμης που έχασε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Η Κίνα έχει στόχο, την εξάπλωση της οικονομικής, κατά συνέπεια και της πολιτικής επιρροής της, τη διεκδίκηση της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις ΗΠΑ. Το Ισλάμ –μπορεί να μην αποτελεί ενιαία κρατική οντότητα, όμως εμπνέει εκατομμύρια από το Μαρόκο έως το Ιράν και το Πακιστάν– έχει στόχο την καταστροφή του «βέβηλου» δυτικού πολιτισμού. Η Χαμάς έχει στόχο τον αφανισμό του Ισραήλ. Το Ισραήλ έχει στόχο την επιβίωσή του. Ο Ερντογάν κατάφερε να δώσει στην Τουρκία που σερνόταν στον προθάλαμο της Ευρώπης τον νεοοθωμανικό στόχο της «Γαλάζιας Πατρίδας». Οι εξαθλιωμένοι πληθυσμοί της Αφρικής έχουν στόχο. Να περάσουν στην Ευρώπη για να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή.
Αυτή η συνοπτική παράθεση της διεθνούς κατάστασης με βοηθάει για να διατυπώσω το ερώτημά μου. Ποιος είναι ο στόχος της Ε.Ε.; Η αμηχανία της απέναντι στο παγκόσμιο περιβάλλον; Ο «καλοθελητισμός» της απέναντι στους πάσης φύσεως δικαιωματιστές; Πότε θα αποφασίσει ότι η άμυνά της είναι υπαρξιακό ζήτημα; Και ποιος θα το αποφασίσει; Η Ευρώπη συμπεριφέρεται σαν να πάσχει από κατάθλιψη. Αδυναμία συγκέντρωσης, όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας, αδυναμία αντίδρασης, όπως τώρα με τους βαλλιστικούς του Ιράν. Και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες πάσχουν από κατάθλιψη. Γερασμένες, κουρασμένες από τον πολιτισμό τους και τις αξίες του, αναζητούν τις δυνάμεις που θα ανατάξουν τη διάθεσή τους. Κοινώς αναζητούν κάποια πολιτική πρόταση.
