Η Γερμανία προτείνει την προσωρινή αναστολή της Συνθήκης Σένγκεν στα χερσαία σύνορά της. Μετά την επιτυχία των εθνικιστικών σχηματισμών σε δύο κρατίδια της ομοσπονδίας. Η Γερμανία επικαλείται τον όρο της συνθήκης που επιτρέπει στα κράτη-μέλη να την αναστείλουν προσωρινά αν απειλείται η δημόσια τάξη. Η Γερμανία του 2024 δεν είναι προφανώς η ίδια με τη Γερμανία του 2015, όταν η καγκελάριος Μέρκελ, σαν Μητέρα Τερέζα, άνοιγε την αγκαλιά της για να υποδεχθεί της Γης τους Κολασμένους. Τότε ήταν η μητερούλα της Ευρώπης. Ορισμένοι, όπως το θείον βρέφος που κυβερνούσε την Ελλάδα τότε, πήραν την προσευχή της στον ανθρωπισμό κατά γράμμα. Κατήργησαν τα σύνορα προσδοκώντας συμπάθεια και τρυφερότητα. Τα ευγενή της αισθήματα οδήγησαν στον αποκλεισμό μερικών χιλιάδων μεταναστών στην ελληνική επικράτεια. Η Γαλλία, του Μακρόν, του Μπαρνιέ, αλλά και του Μπαρντελά και της Λεπέν, αντιμετωπίζει αντίστοιχα προβλήματα με τη Γερμανία. Ισως και χειρότερα. Ο Μπαρνιέ, μετά την εμπειρία των διαπραγματεύσεων για το Brexit, αν και ευρωπαϊστής εκ των ων ουκ άνευ, έχει αντιληφθεί τον αντίκτυπο της μετανάστευσης στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Και δη της αδυναμίας της Ευρώπης να απαλλαγεί από όσους δεν δικαιούνται άσυλο. Από το 2008, μισό εκατομμύριο τον χρόνο εντέλλονται να εγκαταλείψουν την ευρωπαϊκή επικράτεια επειδή δεν πληρούν τις προϋποθέσεις. Μόνον ένας στους πέντε φεύγει.
Ας πούμε ότι όλ’ αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας Ευρώπης η οποία αντιμετώπισε το πρόβλημα της μετανάστευσης με την αμέλεια του βολεμένου υπερόπτη που πιστεύει ότι τίποτε και κανείς δεν μπορεί να τον ξεβολέψει από τις βολές του. Χρειαζόταν η άνοδος των εθνικιστικών και αντιευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων για να ξεβολευτεί ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Σολτς; Το αποτέλεσμα είναι δυσμενές. Μέσα στον πανικό τους οι «κεντρικές δυνάμεις» μεταθέτουν το πρόβλημα στις «περιφερειακές δυνάμεις» του Νότου, στις χώρες πρώτης υποδοχής. Τις οποίες επιπλέον κατηγορούν ότι δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών. Αδυνατούν να στείλουν τον παράνομο Αφγανό στη χώρα του, οπότε τον στέλνουν πίσω στην Ελλάδα.
Είναι αυτή η Ευρώπη που θέλουμε; Οσοι, εν πάση περιπτώσει, διατηρούμε κάποια ελπίδα για το μέλλον της. Οχι, δεν είναι αυτή η Ευρώπη που θέλουμε. Η Ευρώπη που αντιλαμβάνεται ότι το μεταναστευτικό αποτελεί κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα όμως, αντί να το αντιμετωπίσει ως Ενωση, οχυρώνεται πίσω από την ασφάλεια, ή την ανασφάλεια, των συστατικών της, του έθνους-κράτους. Αυτό είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών μιας δήθεν «προοδευτικής» Ευρώπης, που αρνιόταν πεισματικά να αντιμετωπίσει τα πραγματικά της προβλήματα.
