«Στην επόμενη ΔΕΘ σκέφτομαι να στείλω μια επιστολή στην οποία θα καταγράφω μια πραγματικότητα, η οποία τι θα λέει; Οτι ένα μεγάλο μέρος των Θεσσαλονικέων, αντί να μένουν το Σαββατοκύριακο της Διεθνούς Εκθεσης και να μετέχουν σε αυτή τη γιορτή, καταφεύγουν στα εξοχικά τους στη Χαλκιδική, και δικαίως, γιατί η πόλη είναι αποκλεισμένη. Γίνονται όλα αυτά που βλέπουμε, αποκλεισμένοι δρόμοι, κιγκλιδώματα παντού, συχνά και επεισόδια. Δεν είναι αυτή η εικόνα που θέλουμε για ένα κορυφαίο για την πόλη γεγονός».
Η δήλωση έγινε σε ραδιοσταθμό (Status) από τον δήμαρχο της πόλης Στέλιο Αγγελούδη, με αφορμή τις συγκεντρώσεις και τα μέτρα ασφαλείας που κάθε χρόνο στα εγκαίνια της ΔΕΘ καθιστούν το κέντρο της Θεσσαλονίκης «εμπόλεμη ζώνη». Κάποιοι, οι πολλοί, είπαν «ν’ αγιάσει το στόμα σου, δήμαρχε…».
Μένει να δούμε εάν επιμείνει να το προχωρήσει ανοίγοντας μια τέτοια συζήτηση με τους εμπλεκόμενους στο ετήσιο «ραντεβού ταλαιπωρίας» και συχνά βίας φορείς ή θα κάνει πίσω υπό τις συνήθεις κομματικές και συνδικαλιστικές πιέσεις. Αν μας επιτραπεί μια πρόβλεψη: φοβούμαστε ότι η δεύτερη εκδοχή είναι η πιο πιθανή και μακάρι να διαψευστούμε.
Ωστόσο, η δημόσια παρέμβαση του δημάρχου, που θα μπορούσε να εκληφθεί ως μορφή έκκλησης, το βέβαιο είναι ότι απηχεί το τοπικό δημόσιο αίσθημα, και έγινε ίσως στην πιο κατάλληλη στιγμή.
Την επομένη γύρω από το Βελλίδειο, όπου εκφωνούσε ομιλία ο πρωθυπουργός, πραγματοποιήθηκαν οι πιο αναιμικές συγκεντρώσεις που έχουμε δει ποτέ –πέρυσι λόγω της κακοκαιρίας «Daniel» δεν κατέφθασαν τα κομματικά «εκστρατευτικά σώματα» από τον Νότο–, με το κέντρο της πόλης, ωστόσο, αποκλεισμένο και πάλι με κιγκλιδώματα και τον υπόλοιπο αστικό ιστό της να αγκομαχάει.
Το μήνυμα της όλο και πιο περιορισμένης συμμετοχής των διαδηλωτών στη ΔΕΘ λέει πως η επιζήμια για την πόλη «επαναστατική γυμναστική», που διώχνει τους πολίτες από τα σπίτια τους και πληγώνει την τοπική οικονομία, έχει κουράσει πλέον όσους επιμένουν –και καλά κάνουν– στην προβολή και διεκδίκηση των αιτημάτων τους.
Αρχισε (;) να γίνεται συνείδηση στον κόσμο του κομματικού συνδικαλισμού ότι η εποχή των «σκληροπυρηνικών» και των «εισαγόμενων» διαδηλωτών, που κατέφθαναν από κάθε γωνιά και έκαναν άνω κάτω την πόλη στην πιο λαμπερή για την ίδια και την οικονομία της ημέρα, έχει περάσει.
Οι διεκδικητικοί αγώνες των εργαζομένων βεβαίως δεν πρόκειται να σταματήσουν, και δεν πρέπει.
Αλλά δεν θα είναι αποτελεσματικοί χωρίς την κοινωνία μαζί τους. Και στην περίπτωση των διαδηλώσεων στη ΔΕΘ ουδέποτε την είχαν, τουλάχιστον στο τοπικό επίπεδο.
