Ολο και περισσότερο έχει τα χαρακτηριστικά προετοιμασίας σε μάχη. Η έκθεση του πεζού και του οδηγού στους δρόμους της Ελλάδας θυμίζει εμπόλεμη συνθήκη. Τα στοιχεία της Τροχαίας επιβεβαιώνουν ό,τι βιώνουμε καθημερινά. Το πρώτο 5μηνο του 2024 σε όλη την επικράτεια παρασύρθηκαν 653 πεζοί, εκ των οποίων 27 έχασαν τη ζωή τους και άλλοι 26 τραυματίστηκαν βαριά… Χθες η «Κ» εντόπιζε ότι μόνο στη Θεσσαλονίκη (μετά και το πρόσφατο τραγικό συμβάν νεαρού ζευγαριού με το δίχρονο παιδάκι τους) σημειώθηκαν 145 περιστατικά στα οποία πεζοί παρασύρθηκαν από αυτοκίνητα.
Πότε διαπιστώνεται ότι οι οδηγοί είναι υπό την επήρεια μέθης, πότε έχουν αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα, συχνά και τα δύο μαζί. Στη χώρα μας το 50% των θανατηφόρων τροχαίων γίνονται εντός κατοικημένων περιοχών, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 38%.
Κατάφωρες παραβιάσεις του ΚΟΚ με μοιραία κατάληξη, αμέριμνοι πεζοί που δεν προλαβαίνουν να αντιδράσουν, κινητά σε διαρκή χρήση από όλους (μας), τραυματίες, νεκροί, κατεστραμμένα οχήματα, οι εικόνες επανέρχονται με τη συχνότητα βομβαρδισμών. Μάχες με εχθρό, κυρίως, τον εαυτό μας και θύματα δεκάδες ανυποψίαστους. Δεν υπάρχει κείμενο που να έχει γραφτεί χωρίς να επισημαίνει την κακοδαιμονία: ελλιπής οδηγική παιδεία και κουλτούρα, αστοχίες στις υποδομές κ.λπ., κ.λπ. Ας μην τα επαναλαμβάνουμε. Επιπλέον, σχεδόν κατά κανόνα, εξαγγέλλονται αλλαγές στον ΚΟΚ με αυστηροποιήσεις ποινών και πρόσθετα μέτρα, όπως οι 1.000 κάμερες που θα τοποθετηθούν σε κομβικά σημεία της Αττικής, όπως ανακοίνωσε ο αρμόδιος υπουργός. Ομως τα προβλήματα τρέχουν γρηγορότερα από τη θεραπεία τους. Μόνο αν κατέφευγε κανείς στο φαντασιακό, θα ονειρευόταν λύσεις με απαγορεύσεις. Χωρίς αυτοκίνητα στα κέντρα των πόλεων, αφαίρεση διπλώματος επ’ αόριστον, στον παραβάτη οδηγό, κι ό,τι άλλο ο θυμός και η απελπισία (δικαιολογημένα και τα δύο) βλέπουν ως «αποτελεσματικό μέτρο». Θα συμβαίνουν αδικίες, είναι βέβαιο, αλλά προτιμότερη η αδικία από τον θάνατο, που είναι τελεσίδικος και δεν επιδέχεται θεραπεία.
Είναι όμως έτσι ή φλερτάρουμε επικίνδυνα με το τέλος των επιχειρημάτων; Πώς αφήσαμε έτσι τους δρόμους και τους εαυτούς μας, αποχαλινωμένους και χωρίς δεύτερη σκέψη όταν οδηγούμε ή όταν περπατάμε; Χωρίς τη στοιχειώδη πληροφορία, τι σημαίνει κυκλοφορώ εκτός σπιτιού; Μήπως να αποθηκεύσουμε το κινητό στην τσάντα, έτσι για αρχή;
