Η δεύτερη τετραετία για τις κυβερνήσεις είναι κατά κανόνα δυσκολότερη από την πρώτη, καθώς οι αδυναμίες και η κόπωση του εκλογικού σώματος αθροίζονται. Δεν είναι μόνο τα προβλήματα που πάντοτε υπάρχουν και ενίοτε συσσωρεύονται. Είναι κυρίως οι μικρές διαψεύσεις προσδοκιών που προκύπτουν εκ των πραγμάτων για εκείνους τους πολίτες που συνήθως διεκδικούν προσωπικές διευθετήσεις από το κόμμα που επέλεξαν και ενίοτε απογοητεύονται.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με την κυβέρνηση, η οποία, πέραν των άλλων, κατά την προηγούμενη θητεία της λόγω της πανδημίας έμαθε την κοινωνία να είναι με το χέρι απλωμένο. Η ακατάσχετη κρατική αρωγή αδιακρίτως, που έως ένα βαθμό ήταν αναγκαία για να μείνει η χώρα όρθια στα δύσκολα, δημιούργησε ένα κακό προηγούμενο. Βεβαίως, έτσι και αλλιώς η κοινωνία είναι εκπαιδευμένη – κακομαθημένη να διεκδικεί μονίμως τον κρατικό πατερναλισμό, και οι επιμέρους ομάδες όταν βρίσκουν κατάλληλο έδαφος καθίστανται αδυσώπητες. Αυτή η πολιτική που στηρίζεται στα επιδόματα έχει εξαντλήσει τα όριά της και εκτός του ότι δημιουργεί στρεβλώσεις στην αγορά εκπαιδεύει σε λάθος κατεύθυνση τη νέα γενιά. Δεν είναι και ιδιαιτέρως κολακευτικό οι νέοι να αναζητούν μαύρη εργασία για να μη χάσουν τα επιδόματα και τις πάσης φύσεως παροχές από το κράτος, την ίδια ώρα που υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις προσωπικού στην αγορά εργασίας.
Η πολιτική που στηρί-ζεται στα επιδόματα έχει εξαντλήσει τα όριά της, ενώ εκπαιδεύει σε λάθος κατεύθυνση τη νέα γενιά.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και ιδιαιτέρως προσεκτικός, δεν απέφυγε και φέτος από τη ΔΕΘ κάποιες παροχές, παρότι ορισμένες υπηρετούν ένα συνολικό σχέδιο, όπως για παράδειγμα αυτές που αφορούν τους γιατρούς και την οικογένεια, καθώς και οι μειώσεις σε εισφορές και φόρους που ενισχύουν την οικονομική δραστηριότητα. Η ατυχία αυτής της κυβέρνησης είναι ότι… παίζει μόνη της χωρίς αντίπαλο στον πολιτικό στίβο και ως εκ τούτου δημιουργούνται παρενέργειες από την εσωτερική αδράνεια και τη χαλάρωση που γεννάει ορέξεις. Δεν μπορεί κανείς βεβαίως να ζητήσει από τον κ. Μητσοτάκη να διευθετήσει το χάος και τις εκκρεμότητες της αντιπολίτευσης, αλλά αυτή είναι η κατάσταση. Ορισμένοι στη Ν.Δ. και στις παρυφές της πίστεψαν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να ασκήσουν πιέσεις στον πρωθυπουργό για να εξασφαλίσουν ρόλο και να διευθετήσουν επιμέρους απαιτήσεις συμφερόντων. Απέτυχαν παταγωδώς όχι μόνον διότι τα εκλογικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών δεν δημιούργησαν το κατάλληλο περιβάλλον, αλλά κυρίως διότι ο κ. Μητσοτάκης δεν ενέδωσε σε υποδείξεις και μηνύματα. Επέλεξε να κάνει τη δουλειά του με τα σωστά και τα λάθη του, αλλά χωρίς «συνεταιριλίκι» στην άσκηση του συνταγματικού του ρόλου και εξουσίας.
Αυτή η πολιτική και προσωπική επιλογή τελικά όχι μόνον δεν έκρυβε ρίσκο, αλλά στην πορεία αποδεικνύεται σχεδόν λυτρωτική, καθώς τον απαλλάσσει από το διαρκές άγχος των διευθετήσεων και των ισορροπιών. Ο κ. Μητσοτάκης, με ή χωρίς αξιόμαχη και πρωτίστως αξιόπιστη αντιπολίτευση, θα συνεχίσει τη δουλειά του και θα κριθεί γι’ αυτή στις επόμενες εκλογές, σε δύο ή τρία χρόνια το αργότερο.
