Τους τελευταίους δώδεκα μήνες πόσο χρόνο δαπανήσατε σκεφτόμενες ή σκεφτόμενοι το Στέφανο Κασσελάκη; Πόσες ώρες αφιερώσατε για να βλέπετε συζητήσεις ή διαβάζετε νέα ή αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια για το διαμέρισμά του στο Κολωνάκι, για την πισίνα στο εξοχικό του, για το γάμο και για το σκυλάκι του, για τις εσωκομματικές διαμάχες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα, για το πώς έδιωξε αυτούς και αυτές που πήγαν κι έφτιαξαν τη Νέα Αριστερά, για τους 87, για τις κεντρικές επιτροπές και τα συνέδρια, για το bromance με τον Πολάκη που τελικά έγινε frenemy, για τα μαύρα ταμεία του Τσίπρα, για την αλλαγή του ονόματος και άλλα καυτά, συναρπαστικά στην εποχή τους νέα που όμως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, σήμερα δεν έχουν απολύτως καμία σημασία;
Δεν έχουν καμία σημασία.
Όσα έγιναν τον τελευταίο χρόνο σε ένα πολιτικό κόμμα που κάποτε είχε παίξει ρόλο στα ελληνικά πράγματα δεν έχουν σημασία. Δεν άφησαν κάτι πίσω. Δεν παρήχθη πολιτική, κάποιο νέο αφήγημα, μια έστω αισθητική τάση, κάποιας νέας μορφής “vibes”. Σχεδόν τίποτε δεν έγινε. Κάποιος θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει πως το κόμμα αυτό βρίσκεται ακόμα σε αναζήτηση αρχηγού και ταυτότητας, ακριβώς όπως πέρυσι τέτοιον καιρό, αλλά σε ακόμα χειρότερη δημοσκοπική κατάσταση. Αν δεν είχαν γίνει καν οι εσωκομματικές εκλογές και κανένας και καμία από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτε στη χρονιά που μεσολάβησε, αν το κόμμα είχε μπει στην κατάψυξη και δεν είχε συμβεί τίποτε απολύτως, πιθανότατα σήμερα θα ήταν σε καλύτερη, υγιέστερη κατάσταση. Κι όμως, στους μήνες που μεσολάβησαν παράχθηκε μια γιγάντια βιβλιογραφία από απόψεις, σκέψεις, στάσεις και κουτσομπολιά (φταίξαμε όλοι ) και καταναλώθηκε πολύς, αφόρητα πολύς χρόνος. Γιατί; Προς τι;
Το κουτσομπολιό, βεβαίως, που το κοροϊδεύουμε και το θεωρούμε μια ευτελή ασχολία ρηχών ανθρώπων, έχει αξία. Έχει σημασία. Η κατανάλωση ειδήσεων ως ψυχαγωγία δεν είναι μικρό, αδόκιμο ή ευκαταφρόνητο πράγμα. Αλλά εξορισμού αφήνει πίσω λίγα πράγματα πέρα από μια πρόσκαιρη, εφήμερη διασκέδαση που εύκολα υποκαθίσταται από άλλες, παρόμοιες μορφές περιεχομένου, με άλλες αφετηρίες (το αν το κουτσομπολιό προκύπτει από ηθοποιούς, πολιτικούς, μουσικούς ή επιχειρηματίες δεν έχει μεγάλη σημασία). Από την άλλη, κάποιος μπορεί να πει ότι όλο αυτό το ανώφελο νταβαντούρι στην πραγματικότητα δεν είχε μηδενικό αποτύπωμα στην πολιτική ζωή του τόπου, αλλά ότι μπορεί να ενταχθεί στη γενικότερη διαδικασία αναμπουμπούλας και αναδιάταξης του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, αυτή τη βίαιη, εξελικτική διαδικασία που ξεκίνησε το 2012 και ασφαλώς δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Μερικές φορές κάτι πρέπει να πεθάνει τελείως πρώτα, για να γεννηθεί κάτι καινούργιο στη θέση του. Το πρόβλημα είναι το ότι ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ και η οικοθέση του πολιτικού συστήματος που καταλαμβάνει μοιάζει να πεθαίνει αργόσυρτα από το Σεπτέμβριο του 2015. Πόσο καιρό χρειάζεται πια αυτή η διαδικασία αναγέννησης; Όταν παρόμοιες τραγωδίες συμβαίνουνε σε ζώα, κάποιος παρεμβαίνει, συνήθως. Από έλεος.
Μπορεί, βεβαίως, να υπάρχει ένα πράγμα έμμεσο και εμφανές που έμεινε στα πολιτικά μας πράγματα, το οποίο κανένας δεν συζητάει -κι αυτό είναι καλό. Τους τελευταίους μήνες στο κέντρο του πολιτικού διαλόγου βρίσκεται ένας πολιτικός αρχηγός που ζει τη ζωή του και ως ανοιχτά ομοφυλόφιλος άνδρας. Σε όλη την κλωτσοπατινάδα αυτού του διαστήματος, το μόνο πράγμα που δεν μπήκε στον τοξικό οχετό του δημόσιου διαλόγου με οποιοδήποτε πρόσημο, το μόνο πράγμα που δεν έπαιξε ρόλο στις αμφισβητήσεις, στον πόλεμο, στις ύβρεις και στις εκατέρωθεν δολοπλοκίες, ήταν αυτό το χαρακτηριστικό. Ένας ομοφυλόφιλος άνδρας έγινε πολιτικός αρχηγός και επίκεντρο της προσοχής στη συντηρητική Ελλάδα και η συντηρητική Ελλάδα πρακτικά δεν ασχολήθηκε καν. Ασχολήθηκε με όλα τα άλλα. Η Ελλάδα, βεβαίως, δεν ωρίμασε χάρη στον κ. Κασσελάκη -είχε ήδη ωριμάσει. Αλλά αυτή ορατότητα και η εμπέδωση του ότι όντως η κοινωνία έχει πάει παρακάτω και σε αυτό το θέμα είχε κάποια αξία. Συν το ότι μια ολόκληρη κατηγορία παιδιών και νέων ανθρώπων πήραν το μήνυμα ότι κάποιοι χώροι από τους οποίους μέχρι πρόσφατα ήταν κοινωνικά αποκλεισμένα, πλέον μοιάζουν προσβάσιμοι.
Αλλά αυτό ήταν κάτι που κατοχυρώθηκε γρήγορα και έγινε εμφανές αμέσως. Κατά τα άλλα πολύς, πολύς χαμένος χρόνος.
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω στο Σεπτέμβρη του 2023 θα έκανα διάφορα πράγματα. Δεν θα πήγαινα σε εκείνη τη εκδήλωση όπου συνάντησα την Covid. Δεν θα έβλεπα καμία από τις σειρές και τις ταινίες Star Wars ή Marvel που κυκλοφόρησαν. Δεν θα έκανα πολλά από τα ραντεβού που έκανα και δεν θα πήγαινα σε κάποια από τα μέρη όπου πήγα. Αλλά θα έκανα και κάτι άλλο: θα έβαζα κόφτη σε ειδήσεις, αναρτήσεις και οτιδήποτε άλλο περιλάμβανε το όνομα “Κασσελάκης”. Τι θα έκανα με όλον αυτό το χρόνο που θα είχα κερδίσει; Θα κοίταζα τα φυτά στο μπαλκόνι να μεγαλώνουν. Θα περπάταγα ξυπόλητος στην άμμο. Ζούμε λίγο σε αυτό τον πολύπλοκο κόσμο. Οφείλουμε στον εαυτό μας να δαπανάμε το χρόνο που μας απομένει μόνο σε πράγματα που έχουν σημασία.
